Ναὶ διότι εἶστε εἰδικὸς καὶ ἔχετε ἁναπτύξηι μιὰ ἑπαγγελματικὴ ἢ ἑν πάσει περιπτώσει εἱδικὴ ὁπτικὴ γωνἰα. Ἑγὼ λέω δύο ἁπλὰ πράγματα. 1) Ἡ κλίμακα τοῦ Χρύσανθου εἶναι κατὰ πᾶσα πιθανότητα ἡ καθεαὑτὸ ἑπτατονικὴ κλίμακα, ἡ "φυσικὴ" ἁν θέλετε. 2) Πιθανολογῶ ὅτι τὸ χάσμα ἁνἀμεσα στὴν "Ἁνατολὴ" καὶ τὴν "Δύση" ὁφείλεται στὸ ὅτι σὲ μεγάλο μέρος τῆς Δύσης ὑπῆρχε μιὰ ἀκουστικὴ προσδοκία πεντατονικὴ ἢ ἑξατονικὴ (μᾶλλον τὸ πρῶτο) καὶ ὅτι σὲ αὑτὴν τὴν προσδοκία ὁφείλονται οἱ μεταπτώσεις τῶν διαστημάτων ποὺ περιγράφονται παραπάνω στὴν συζήτηση, εἱδικὰ πάνω στὴν ἀκριβὴ τοποθέτηση τῆς τρίτης. Ἵσως τὸ ἴδιο πρόβλημα ὑπῆρχε καὶ τὸν καιρὸ τοῦ Πυθαγόρα. Ἁπλὰ δὲν εἶναι αὑτὰ ποὺ λέω;
Το ζαλίζεις πολύ, αλλά δεν φταις εσύ, τόσα χρόνια παρακμή, τώρα είμαστε μετά την παρακμή.
Η αρχική κλίμακα είναι αυτή που περιγράφεται στον Τίμαιο του Πλάτωνα και αποδίδεται στον Πυθαγόρα(Δεν είναι αυτή του Χρυσάνθου η φυσική κλίμακα, εξήγησα και αναφέρω ξανά παρακάτω πως βγήκε του Χρυσάνθου). Όπως είπες κι εσύ αρχικά ορίστηκαν οι συμφωνίες, η διοξεία 3/2, η συλλαβή 4/3. Έπειτα η διαφορά των δύο αυτών είναι ο τόνος (3/2)/(4/3) =9/8. Έπειτα πρόσθεσε δύο τόνους και το υπόλοιπο για να συμπληρωθεί η συλλαβή είναι το λείμμα (4/3)/(9/8)*(9/8)=(4/3)/(81/64)=256/243
Έτσι το διαπασών ορίστηκε ούτως 256/243,9/8,9/8,9/8,256/243,9/8,9/8. Αυτό καλείται και τονιαίο διάτονο από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο.
Στην μελωδία συμβαίνουν κι άλλες διαιρέσεις του τετραχόρδου, βάσει αρμονικών κανόνων, τα γένη(διατονικό, χρωματικό, εναρμόνιο) και οι χρόες αυτών, όπως η χρόα του μαλακού διάτονο όπου ο ένας τόνος μεγαλώνει και ο έτερος μικραίνει,
η χρόα του ομαλού διατόνου είναι αυτή από όπου προέκυψε η του Χρυσάνθου κλίμακα, το ανέλυσα παραπάνω.
Ο Αριστόξενος θέλοντας να απλοποιήσει τον τρόπο σκέψης όρισε ότι στο διαπασόν θα χωρούν 6 τόνοι, κάτι το οποίο δεν ισχύει για τους αρχικούς γεωμετρικούς τόνους 9/8. Αυτό λέγεται συγκερασμός. Είπε συμβατικά ο Αριστόξενος ότι το διαπασών θα αποτελείται από 24 εναρμόνιες διέσεις, από τρία μόρια η κάθε μία(σύνολο το διαπασών 72 μόρια). Όλα τα διαστήματα των γενών ο Αριστόξενος τα όρισε ως πολλαπλάσια της εναρμονιας δίεσης. Αυτό είναι το συγκερασμένο σύστημα του Αριστόξενου το οποίο βολεύει στον τρόπο σκέψης και διευκολύνει στην πράξη.
Η δυτική μοουσική κράτησε από όλα αυτά μόνο τα γένη και τις χρόες που είναι ζυγά πολλαπλάσια τις δίεσης:
2*3=6=ημιτόνιο, 4*3=12= τόνος, 6*3=18=τριημιτόνιο, 8*3=24= δίτονο κοκ...
Τα μονά πολλαπλάσια της δίεσης είναι η διαφορά μας με την δυτική μουσική
1*3=3=εναρμόνια δίεση, 3*3=9=ελάσσων τόνος, 5*3=15=υπερμείζων τόνος, 7*3= 21=μεσαία τρίτη=όμοια διφωνία, 9*3=27=υπερμείζονα τρίτη κοκ
Το πρόβλημα σήμερα είναι η μη αντίληψη των μονών πολλαπλασίων της δίεσης, το οποίο δεν είναι τωρινό αλλά είχε συμβεί και στο παρελθόν όπως μας πληροφορεί ο Πυθαγόρας, δες κι
εδώ
Στην μελωδία όμως δεν ψάλλουμε μόνο βάσει των γενών και των χροών αλλά και των μεταβολών που γίνονται κατά σύστημα για να συμφωνούν οι εσωτερικοί φθόγγοι των τετραχόρδων με τους εξωτερικούς προσλαμβανόμενους τόνους. Αυτήν την διαδικασία και τις αλλοιώσεις την είπαν οι δάσκαλοι του μεσαίωνα Παραλλαγή (Κουκουζέλης, Πλουσιαδηνός κλπ)
Αυτά είναι τα αρμονικά ζητήματα χοντρικά, τα έχω αναλυτικά παρουσιάσει και στην εργασία που όπως είπα και πριν
εδώ