Εν πάση περιπτώσει, δεν συνεχίζω τη συζήτηση, καθότι δεν φαίνεται να υπάρχει έδαφος συνεννόησης.
Αντίθετα, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουμε τη συζήτηση, γιατί πολλά χρήσιμα μπορεί να προκύψουν από την ανταλλαγή, σε κόσμιο επίπεδο βεβαίως, κάποιων απόψεων στο θέμα αυτό. Έχετε γράψει και
εδώ γι αυτή την άποψή σας στο "1)". Έβαλα και thanks, γιατί συμφωνώ σε όλα τ' άλλα εκτός από το "1)", όμως.
Εκεί που λέει ότι, εάν βάλουμε στον Κε τη φθορά του β΄ ήχου και κατέλθουμε δύο φωνές, δεν θα βρούμε τη μεσότητα του πρώτου (τον βαρύ), αλλά τη μεσότητα του δευτέρου, τι θέλει να πει; Ότι "έλκεται" η τρίτη Κε-Νη και εξομοιώνεται με την τρίτη Γα-Κε μέσω του... χαμηλώματος του Κε; Δηλαδή σε όποιον φθόγγο μπει η φθορά του β΄ ήχου, αυτός χαμηλώνει για να βρεθεί στη μέση του πενταχόρδου;
Όχι, η θέση είναι ακριβώς αυτή του Αργού "Χριστός Ανέστη" (στο οποίο μάλιστα δεν υπάρχει καν φθορά: η ιδέα του Β' ήχου δημιουργήθηκε από τις ίδιες τις θέσεις και στη Νέα Μέθοδο απλά μπήκε και η φθορά). Από τον (σταθερό) ΚΕ με τη φθορά του β' ήχου δεν θα κατέλθουμε στον Βαρύ (Γα), αλλά σε έναν Γα ο οποίος θα έχει την ιδέα του Βου αν λογαριάσουμε τον Κε (στον οποίο μπήκε η φθορά) ως ΔΙ. Θα κατέλθουμε εκ του Κε (ως Δι) με διαδοχή μεγάλου-μικρού διαστήματος και θα φθάσουμε σε έναν Γα που θα βρίσκεται από τη θέση του διατονικού Γα (ακραίο αλλά γίνεται) έως 4 μόρια ψηλότερα, στα 3 είναι η Ο. Δ.
1) Η μουσική εξελίσσεται.
Σαφώς! "Αποκρυπτογραφείται" όμως το παρελθόν της, εφ' όσον θέλουμε να ψάλλουμε τα μαθήματα αυτά. Αλλιώς, να πούμε ότι θα ψάλουμε μαθήματα από τον Πέτρο και μετά, και πάλι όχι όλα.
Το ότι ο Χρύσανθος περιγράφει διαστήματα όμοιας διφωνίας δεν σημαίνει ότι αυτά υπήρχαν πάντα.
Δεν τα περιγράφει μόνο ο Χρύσανθος. Επίσης, και ακριβώς όμοια να μην είναι (που δεν είναι καθώς στην πορεία τους τα μέλη του Β' πότε διφωνούν και πότε τριφωνούν), είναι "παρόμοια" και αναγκαίο να την έχουμε στο μυαλό μας (την Ο.Δ.), για να κατανοήσουμε τα μέλη.
Οι δε μεταγραφές παλαιών μελών από τον Χουρμούζιο, που τόσο σας ενθουσιάζουν με τις ομοιοδιφωνικές τους προσεγγίσεις, είναι μεταγραφές του Χουρμουζίου και εκφράζουν τις μουσικοθεωρητικές του αντιλήψεις (τις οποίες μετά άλλαξε κιόλας)
Αυτό είναι άποψή σας. Και ο Γρηγόριος στο πρόσφατα εκδοθέν θεωρητικό του για όμοια διφωνία μιλάει, και ο προγενέστερος Κύριλλος Μαρμαρηνός και ο μεταγενέστερος Π. Αγαθοκλής. Επίσης ο Χουρμούζιος, σε εξηγητικό επίπεδο δεν άλλαξε τίποτα. Αντίθετα, θέλοντας να νομιμοποιήσει και τη δουλειά του, συμπλήρωσε την κλίμακα. Για να μη λέμε λ.χ. ότι άλλο Νη θα βρούμε κατεβαίνοντας με Β' ήχο και άλλο με διατονικό. Πράγμα που εξυπακούεται, αν δει κανείς την ίδια τη δημιουργία της κλίμακας του Β' ήχου, με
σταθερούς φθόγγους του διατονικού ΝΗ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΙ, ΖΩ, ΝΗ και υφέσεις στους Πα και Κε.
Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι αυτές οι προσεγγίσεις αντικατοπτρίζουν την πρακτική του 14ου-15ου αιώνος. Ούτε η παραμικρή.
Δεν υπάρχει και η παραμικρή όμως ένδειξη, ότι την περίοδο αυτή χρησιμοποιούνταν (σκληρό) διάτονο, όπως υποστηρίζουν οι δυτικοί. Κι αν υπάρχει, δεν προκύπτει από διαστηματικές περιγραφές, αλλά από "προτάσεις" για την εξήγηση κάποιων θέσεων. Υπάρχουν όμως (ή θα έπρεπε να υπάρχουν) και αντιπροτάσεις. Είδαμε λ.χ. το "Αυγούστου Μοναρχήσαντος" του παλαιού στιχηραρίου από το "Ρωμέικο" ή από το φωνητικό-οργανικό σχήμα "Κασσία" στο οικείο θέμα, με την πρόταση του σκληρού διατόνου. Υπάρχει και άλλη πρόταση με όμοια διφωνία, όπου το μάθημα στέκει μια χαρά (κι ακόμα καλύτερα θα έλεγα).
2) Αντί να μιλάει κανείς εύκολα για "πλάνες των Δυτικών" (ωραία καραμέλα), καλό θα ήταν να σκεφτεί μήπως κάποια μέλη του β΄ ήχου ήταν όντως διατονικά. Το φαινόμενο που περιγράφει ο Καράς δεν είναι τίποτα σπάνιο. Τα παλαιά Στιχηράρια βρίθουν από περιπτώσεις εναλλαγής των εν λόγω μαρτυριών, και μάλιστα σε σημεία που δεν είναι καθόλου πειστική η περίπτωση εναλλαγής Δι και Δι εν διέσει.
Ακριβώς, δεν εξηγούνται με τίποτα, παρά με σκληρό διάτονο. Εκτός αν δοκιμάσεις όμοια διφωνία. Ο Καράς δεν δοκίμασε, την είχε αποκλείσει. Αυτό μας απαγορεύει να δοκιμάσουμε εμείς;
χς