evangelos
Ευάγγελος Σολδάτος
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τραβάμε από τα μαλλιά τις πηγές, για να τις φέρουμε εκεί που θέλουμε.
Το "εκεί που θέλουμε" είναι αυτό για παράδειγμα. Ο Γεώργιος Καπές δεν αλλάζει τον βου είτε πλάγιο του τετάρτου ψάλλει είτε δεύτερο στο γνωστό προσόμοιο "Ποίοις Ευφημιών" και δεν είναι ο μόνος. Πλείστα παραδείγματα υπάρχουν που ψάλλουν έτσι όπως "τραβάω από τα μαλιά τις πηγές..".
Επιμένω να διαβάσετε προσεκτικά όλο το απόσπασμα. Εκεί που λέει ότι, εάν βάλουμε στον Κε τη φθορά του β΄ ήχου και κατέλθουμε δύο φωνές, δεν θα βρούμε τη μεσότητα του πρώτου (τον βαρύ), αλλά τη μεσότητα του δευτέρου, τι θέλει να πει; Ότι "έλκεται" η τρίτη Κε-Νη και εξομοιώνεται με την τρίτη Γα-Κε μέσω του... χαμηλώματος του Κε; Δηλαδή σε όποιον φθόγγο μπει η φθορά του β΄ ήχου, αυτός χαμηλώνει για να βρεθεί στη μέση του πενταχόρδου;
Εδώ δεν αλλάζει ο Κε και δεν ισχυρίζομαι ότι τα διαστήματα είναι φιξαρισμένα! αντιθέτως λέω σε αυτήν την περίπτωση ότι μπορεί να είναι ο ήχος πρώτος με ποιότητα δευτέρου όχι κατά παραλλαγή αλλά μόνο από μέλος όπως το "Χριστός Ανέστη" το αρχαίο το "Σε την υπερ νούν" και ίσως ακόμη και "Τον Τάφον σου Σωτήρ" όπως τα έχω εξηγήσει και ψάλλει στο θέμα Πρώτος εστί και Δεύτερος
αχαχούχα καλό έεεεΕν πάση περιπτώσει, δεν συνεχίζω τη συζήτηση, καθότι δεν φαίνεται να υπάρχει έδαφος συνεννόησης.
Σας καλώ μόνο να εισαγάγετε στη μουσικοθεωρητική σας σκέψη δύο νέες παραμέτρους:
1) Η μουσική εξελίσσεται. Το ότι ο Χρύσανθος περιγράφει διαστήματα όμοιας διφωνίας δεν σημαίνει ότι αυτά υπήρχαν πάντα. Οι δε μεταγραφές παλαιών μελών από τον Χουρμούζιο, που τόσο σας ενθουσιάζουν με τις ομοιοδιφωνικές τους προσεγγίσεις, είναι μεταγραφές του Χουρμουζίου και εκφράζουν τις μουσικοθεωρητικές του αντιλήψεις (τις οποίες μετά άλλαξε κιόλας). Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι αυτές οι προσεγγίσεις αντικατοπτρίζουν την πρακτική του 14ου-15ου αιώνος. Ούτε η παραμικρή.
Πολύ αυθαίρετο και εύκολο το συμπέρασμά σας ειδικά για το μέγεθος του Χουρμουζίου
2) Αντί να μιλάει κανείς εύκολα για "πλάνες των Δυτικών" (ωραία καραμέλα), καλό θα ήταν να σκεφτεί μήπως κάποια μέλη του β΄ ήχου ήταν όντως διατονικά. Το φαινόμενο που περιγράφει ο Καράς δεν είναι τίποτα σπάνιο. Τα παλαιά Στιχηράρια βρίθουν από περιπτώσεις εναλλαγής των εν λόγω μαρτυριών, και μάλιστα σε σημεία που δεν είναι καθόλου πειστική η περίπτωση εναλλαγής Δι και Δι εν διέσει.
Αυτά προς το παρόν.
Δεν αντιλέγω για τον διατονικό πλάγιο δεύτερο ο οποίος είναι ο γνωστός πλάγιος του τετάρτου και είναι μέσος δεύτερος χωρίς να είναι δίεση ή ύφεση στα καλά του καθουμένου! Σταθερός είναι ο δι δεν υπάρχει λόγος να αλλάζει