Κ
Κωσταντής1
Guest
Κατάλαβα τί ἐνόχλησε καὶ δὲν εἶναι κάποια δική μου ὁρολογία, δηλαδὴ ποὺ νὰ μεταχειρίζομαι συχνά, ἀλλὰ σὲ καταστάσεις φόρτισης ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀπορία, ποιὸς εἶναι αὐτός; ὑποθέτω ἀκούστηκε σὰν νιοὺ ἔϊτζ. Δὲν εἶναι σκοπός μου νὰ προβάλω τέτοια ἰδεολογία, αὐτὸ εἶναι σίγουρο, πρώτη φορὰ ἔγραψα τέτοιο πράγμα. Τέλος πάντων, πῶς νὰ τὸ πῶ - ἂς τὸ γράψω ὅπως θὰ τὸ ἔγραφα δίχως πίεση.
Ὑπάρχει μιὰ πιθανὴ σύγκλιση ἀνάμεσα στὸν θρησκευτικὸ κόσμο τῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, τὴν ὀρθόδοξη δὲ περισσότερο ἀπὸ ἄλλα δόγματα, ὄχι γιὰ λόγους ἀπλῆς γεωγραφικῆς γειτνίασης καὶ διαδοχῆς μὲ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ γιὰ λόγους πιὸ πολὺ πνευματικούς: σὰν νὰ πιστεύουν καὶ οἱ δύο τὸ ἴδιο πρᾶγμα.
Δὲν θεωρῶ ἀρμόζον νὰ τὸ ἐξειδικεύσω, ποιὸ εἶναι αὐτό, διότι αὐτὸ θὰ ἀπέκλειε κάτι ἄλλο καὶ τὸ ἴδιο τὸ πρᾶγμα εἶναι ἀναπόσπαστο ἀπὸ μιὰ ἱδεολογία μὴ ἀποκλεισμοῦ. Προσοχῃ ΔΕΝ ἐννοῶ τὴν κουλτούρα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, καὶ διάφορα τέτοια τοῦ καιροῦ μας ἢ τῆς Γαλλ. Ἐπανάστασης. Μάλιστα δὲ αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν ἐννοῶ.
Ἐννοῶ μιὰ καθαρὰ διανοητικὴ καὶ γενικότερη συνιστῶσα.
Αὺτὸ τὸ κοινὸ σημεῖο (πιθανῶς κοινὸ σημεῖο) ὰνάμεσα σὲ ἀρχαιότητα καὶ νεώτερους χριστιανικοὺς χρόνους) ἀντὶ νὰ φέρει σὲ κάθετη σύγκρουση ἑκκλησία καὶ λαἰκὴ τέχνη (προσοχὴ χρησιμοποιῶ τον ὅρο μὲ σχετικὸ νέο περιεχόμενο) τὶς ἕνωσε ἢ τὶς πλησίασε.
Δἱνω ἕνα παράδειγμα. Συνήθως ἡ ἐκμάθηση ἑνὸς μουσικοῦ ὁργάνου γίνεται, ξεκινάει μάλιστα, μὲ ἀποκλεισμὸ κάποιων φθόγγων ἀπὸ τοὺς ἄλλους, λ.χ. τὴν μουσικὴ ἀπὸ τὸν θόρυβο.
Τώρα τί λέω καὶ τελειώνω γιὰ αὐτὸ τὸ μήνυμα. ΗΔΗ στὴν ἀρχαιότητα (καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς μαρτυρημένα), τὴν ἀρχαιότητα ποὺ εἶχε πολὺ ὑψηλὴ τεχνικῃ ἐξειδίκευση στὰ καλλιτεχνικὰ ἐπαγγέλματα αὐτὴ ἡ ἑξειδίκευση συμβάδιζε - λέω, καὶ ὑπάρχει τεκμηρίωση - μὲ ἕνα αἴσθημα ΕΝΟΧΗΣ, ὅτι αὐτὴ ἡ ἐξειδίκευση εἶναι ἐν τέλει ἀντικαλλιτεχνική. Στὴν ἱστοριογραφία ὑπάρχει ἐδῷ καὶ καιρὸ ἡ ἱστoριογραφία τῆς βουβῆς ἱστορίας. Συνάγεις ῥεύματα σκέψης ποὺ συνδέουν ἐποχὲς μεταξύ τους μακρινές, ἀπὸ τὶς ἔμμεσες μαρτυρίες τῶν πηγῶν. Ἕνα τέτοιο ῥεῦμα ποὺ συνδέει τὴν λαϊκὴ τέχνη, ποὺ δὲν πολυσῴζεται ἀπὸ τὴν άρχαιότητα, καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τέχνη ἔχει πολὺ ψωμὶ καὶ ἴσως ἐκεῖ πρέπει νὰ κοιτάξῃ κανεὶς γιὰ νὰ λύσῃ τὸ πρόβλημα τῆς νεοελληνικῆς μουσικῆς ταυτότητας. Προσοχή. Ὄχι λαἰκὴ = φολκλόρ. Λαἰκὴ τέχνη = δηλαδὴ μιὰ πνευματικὴ διαδικασία ποὺ δὲν εἶναι ἐπιθετική. ΠΡΟΣΘΗΚΗ. Δὲν ἔχω τἰς γνώσεις γιἀ νἀ κρίνω τἠν ἑπιρροἠ τοῦ ὀθωμανικοῦ παράγοντα. Πιστεύω ὅτι ἔχει ὑπερδιογκωθῇ καὶ ὅτι ἀφορᾷ κυρίως θέματα στύλ. Άπὀ ἱστορικῆς σκοπιᾶς, δηλαδἠ μεθοδολογίας, εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ ξεκινᾷς ἀπὰ τὰ παλαιότερα.
Ὑπάρχει μιὰ πιθανὴ σύγκλιση ἀνάμεσα στὸν θρησκευτικὸ κόσμο τῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, τὴν ὀρθόδοξη δὲ περισσότερο ἀπὸ ἄλλα δόγματα, ὄχι γιὰ λόγους ἀπλῆς γεωγραφικῆς γειτνίασης καὶ διαδοχῆς μὲ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ γιὰ λόγους πιὸ πολὺ πνευματικούς: σὰν νὰ πιστεύουν καὶ οἱ δύο τὸ ἴδιο πρᾶγμα.
Δὲν θεωρῶ ἀρμόζον νὰ τὸ ἐξειδικεύσω, ποιὸ εἶναι αὐτό, διότι αὐτὸ θὰ ἀπέκλειε κάτι ἄλλο καὶ τὸ ἴδιο τὸ πρᾶγμα εἶναι ἀναπόσπαστο ἀπὸ μιὰ ἱδεολογία μὴ ἀποκλεισμοῦ. Προσοχῃ ΔΕΝ ἐννοῶ τὴν κουλτούρα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, καὶ διάφορα τέτοια τοῦ καιροῦ μας ἢ τῆς Γαλλ. Ἐπανάστασης. Μάλιστα δὲ αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν ἐννοῶ.
Ἐννοῶ μιὰ καθαρὰ διανοητικὴ καὶ γενικότερη συνιστῶσα.
Αὺτὸ τὸ κοινὸ σημεῖο (πιθανῶς κοινὸ σημεῖο) ὰνάμεσα σὲ ἀρχαιότητα καὶ νεώτερους χριστιανικοὺς χρόνους) ἀντὶ νὰ φέρει σὲ κάθετη σύγκρουση ἑκκλησία καὶ λαἰκὴ τέχνη (προσοχὴ χρησιμοποιῶ τον ὅρο μὲ σχετικὸ νέο περιεχόμενο) τὶς ἕνωσε ἢ τὶς πλησίασε.
Δἱνω ἕνα παράδειγμα. Συνήθως ἡ ἐκμάθηση ἑνὸς μουσικοῦ ὁργάνου γίνεται, ξεκινάει μάλιστα, μὲ ἀποκλεισμὸ κάποιων φθόγγων ἀπὸ τοὺς ἄλλους, λ.χ. τὴν μουσικὴ ἀπὸ τὸν θόρυβο.
Τώρα τί λέω καὶ τελειώνω γιὰ αὐτὸ τὸ μήνυμα. ΗΔΗ στὴν ἀρχαιότητα (καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς μαρτυρημένα), τὴν ἀρχαιότητα ποὺ εἶχε πολὺ ὑψηλὴ τεχνικῃ ἐξειδίκευση στὰ καλλιτεχνικὰ ἐπαγγέλματα αὐτὴ ἡ ἑξειδίκευση συμβάδιζε - λέω, καὶ ὑπάρχει τεκμηρίωση - μὲ ἕνα αἴσθημα ΕΝΟΧΗΣ, ὅτι αὐτὴ ἡ ἐξειδίκευση εἶναι ἐν τέλει ἀντικαλλιτεχνική. Στὴν ἱστοριογραφία ὑπάρχει ἐδῷ καὶ καιρὸ ἡ ἱστoριογραφία τῆς βουβῆς ἱστορίας. Συνάγεις ῥεύματα σκέψης ποὺ συνδέουν ἐποχὲς μεταξύ τους μακρινές, ἀπὸ τὶς ἔμμεσες μαρτυρίες τῶν πηγῶν. Ἕνα τέτοιο ῥεῦμα ποὺ συνδέει τὴν λαϊκὴ τέχνη, ποὺ δὲν πολυσῴζεται ἀπὸ τὴν άρχαιότητα, καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τέχνη ἔχει πολὺ ψωμὶ καὶ ἴσως ἐκεῖ πρέπει νὰ κοιτάξῃ κανεὶς γιὰ νὰ λύσῃ τὸ πρόβλημα τῆς νεοελληνικῆς μουσικῆς ταυτότητας. Προσοχή. Ὄχι λαἰκὴ = φολκλόρ. Λαἰκὴ τέχνη = δηλαδὴ μιὰ πνευματικὴ διαδικασία ποὺ δὲν εἶναι ἐπιθετική. ΠΡΟΣΘΗΚΗ. Δὲν ἔχω τἰς γνώσεις γιἀ νἀ κρίνω τἠν ἑπιρροἠ τοῦ ὀθωμανικοῦ παράγοντα. Πιστεύω ὅτι ἔχει ὑπερδιογκωθῇ καὶ ὅτι ἀφορᾷ κυρίως θέματα στύλ. Άπὀ ἱστορικῆς σκοπιᾶς, δηλαδἠ μεθοδολογίας, εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ ξεκινᾷς ἀπὰ τὰ παλαιότερα.
Last edited by a moderator: