Λόγοι ή διαστήματα Χρυσάνθου;

[Κωσταντής1]

Κατὰ τὴν δική μου ἄποψη καὶ μὲ τὶς ἀτελέστατές μου γνώσεις γύρω ἀπὀ τὴν ἀρχαία μουσικὴ καὶ ὅλες δὲν ὑπάρχει μουσικὴ δίχως διατονικὴ κλίμακα, ὄχι ἁπλῶς κλίμακα - πρότυπο, λ.χ. Τ-Τ-Η-Τ-Τ-Τ-Η ἀλλἀ συγκεκριμένους καἰ ἀπόλυτα μαθηματικὰ καθορισμένους λόγους ἐπὶ τῆς τονικῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀπαραίτητο ὑπόστρωμα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ μουσικοῦ φαινομένου. Μιὰ χορδὴ τῆς λύρας νἀ παίξουν, ἕνα α νὰ τραγουδῆσῃ ἢ νὰ ψάλλῃ κανείς, ἔχει ἤδη ὁρίσῃ μιὰ διατονικὴ κλίμακα μὲ τὀ εὔρος τῶν ἁρμονικῶν -οἱ ὁποῖοι εἶναι αὐστηρἀ φυσικοὶ ἀριθμοί. Μάλιστα ἠ κάθε ἐκτέλεση,τὀ κάθε καταγεγραμμένο ἔργο, εἶναι ταὐρόχρονα καὶ ἕνας καθορισμὀς τῆς διατονικῆς κλίμακας. Γιὰ τοὺς ἀρχαίους λέγεται ὅτι ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική μας μουσικὴ δὲν ἀρέσκονταν οὔτε στὴν πολυφωνία οὔτε στὴν ἀλλαγὴ τονικῆς οὔτε στὴν μετατροπία (δηλ. τὴν ἀλλαγἠ κλίμακας μέσα στὀ ἔργο ἢ τἠν ἐκτέλεση). Αὐτὸ θέλει βέβαια ἐπιβεβαίωση, καὶ μιἀ ὑποσημείωση - μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ πολυφωνία μέσα στἠν ὁμοφωνία, μετατροπία μέσα στἠν διατονική. Αὑτὸ τὀ τελευταῖο εἶναι λογικὸ νἀ περιμένουμε νἀ θέλουν νἀ τὀ ἑπιτύχουν, ὄταν ἐπιχειροῦν νἀ συναρμόσουν διάφορες τοπικὲς παραδόσεις σἐ ἕνα ἑνιαῖο σύστημα, καὶ διάφορες κλιμακες σἀν ἐκδηλώσεις μίας κλίμακας: δηλαδὴ μιὰ μετατροπία σὰν ἴδιο τρόπο. Γιατὶ φαίνεται τὴν θεωρία τους τὴν σκέφτονται καὶ τὴν παρουσίαζαν σὰν ἕνα ἔργο-κανόνα. Ὁ Σαίμπεργκ παρεμπιπτόντως προσπάθησε νἀ κάνει μουσικὴ μόνο μἐ τἠν 12τονη χρωματική, ἂν δἐν ἀπατῶμαι, καὶ δὲν πολυπέτυχε διότι ὁ κόσμος τὸ θεώρησε σἀν τόσο μεγάλη ἁπομάκρυνση ἁπὀ τἠν τονικὴ ποὺ πλέον χάνεται ἡ ἔννοια τοῦ ῥυθμοῦ καὶ παύει νὰ εἶναι μουσική, εἶναι ζωγραφική. Σὲ περίπτωση ποὺ οἱ βυζαντινοὶ μάστορες κατόρθωσαν ποτὲ κάτι ἀντίστοιχο θὰ περίμενε κανεἰς νἀ τὀ ἔκαναν σὲ ἕνα γερὸ τονικὸ ὑπόστρωμα.

 

[evangelos]

Οι αρμονικοί ήχοι-συχνότητες δεν είναι φυσικοί αριθμοί αλλά ρητοί αριθμοί

Οι μεταβολές γίνονται συνέχεια κατά γένος, σύστημα, αρμονία. Γίνονται με φυσικό-αβίαστο τρόπο (λέγονται και έλξεις) , ώστε να είναι όλοι οι ήχοι πάντα σε συμφωνία. Για αυτό μετακινείται όπως είπα πριν ο βου προς τα πάνω, για να έρθει σε συμφωνία με τον Κε. Αν δεν γίνουν μεταβολές εκεί που χρειάζεται τότε βγαίνουμε εκτός μέλους(φαλτσάρουμε).

Αν αρέσκονταν οι αρχαίοι ή όχι στην πολυφωνία δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, διότι δεν έχουμε στοιχεία ύπαρξης της πολυφωνίας όπως την εννοούμε σήμερα.

Υπήρχαν βεβαίως κάποιες προτιμήσεις από αρχαίους, όπως λ.χ. ο Πλάτων θεωρούσε την δώρια αρμονία πιο σεμνή, όπως μας πληροφορεί ο (ψευδο-)Πλούταρχος

Τούτων δὴ τῶν ἁρμονιῶν τῆς μὲν θρηνῳδικῆς τινος οὔσης, τῆς δ´ ἐκλελυμένης, εἰκότως ὁ Πλάτων παραιτησάμενος αὐτὰς τὴν Δωριστὶ ὡς πολεμικοῖς ἀνδράσι καὶ σώφροσιν ἁρμόζουσαν εἵλετο. (161) Οὐ μὰ Δί´ ἀγνοήσας, ὡς Ἀριστόξενός φησιν ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Μουσικῶν, ὅτι καὶ ἐν ἐκείναις τι χρήσιμον ἦν πρὸς πολιτείαν φυλακικήν· - (162) πάνυ γὰρ προσέσχε τῇ μου σικῇ ἐπιστήμῃ Πλάτων, ἀκουστὴς γενόμενος Δράκοντος τοῦ Ἀθηναίου καὶ Μεγίλλου τοῦ Ἀκραγαντίνου. (163) Καὶ περὶ τοῦ Λυδίου δ´ οὐκ ἠγνόει καὶ περὶ τῆς Ἰάδος· ἠπίστατο γὰρ ὅτι ἡ τραγῳδία ταύτῃ τῇ μελοποιίᾳ κέχρηται. - (164) Ἀλλ´ ἐπεί, ὡς προείπομεν, πολὺ τὸ σεμνόν ἐστιν ἐν τῇ Δωριστί, ταύτην προυτίμησεν·

 

[Κωσταντής1]

Πᾶμε λοιπὸν τώρα ἂν θέλετε σἐ αὐτὸ ποὺ γιὰ μένα εἶναι τὸ... πόιντ. Μπορεῖ ἐξαρχῆς νὰ τείνουν ὅλα σὲ κάποιον συντονισμό. Μάλιστα θὰ ἦταν πιστεύω βεβιασμένο καὶ αὐθαίρετο νἀ ποῦμε ὅτι οἱ ἀρχαῖοι καὶ κατεπέκτασιν ἢ ὄχι οἱ βυζαντινοὶ ἔβλεπαν τὶς σχέσεις τῶν συχνοτήτων μόνο μεταξύ τους καὶ ὄχι καὶ ἀπόλυτα, ὅπως κάνουμε σήμερα μὲ τὰ Χέρτζ. Ὁ συντονισμὀς ἀνάμεσα στοὐς ἤχους θὰ μποροῦσε νἀ ἐπεκτείνεται στὴν φύση, στοὺς ἀνθρώπους, στὸ περιβάλλον, τούς... πλανῆτες, ἀλλά:::: ὁ συντονισμὸς δύναται νὰ εἶναι ἐπικίνδυνος, καὶ ἀκίνδυνος μόνον ὑπὸ ὅρους. Μπορεῖ λοιπὸν κάποιος νὰ τείνει ἀφενὸς στὸν συντονισμό. ἀφετέρου δὲ νὰ τὸν ἀποφεύγει. Ἁναρωτιέμαι λοιπὸν ἂν οἱ ὅροι μαλακὀ διάτονο, σκληρό, σύντονο κ.τ.ὁ ἀναφέρονται καὶ σὲ τελετουργικὰ καθορισμένες χρήσεις τῆς λύρας: ἴσως δὲν ἔπρεπε νἀ εἶναι ὅλες τὶς ἐποχὲς τοῦ χρόνου καὶ σὲ κάθε συγκυρία ὅλα στὴν πένα. Βαγγέλη, ἀνάμεσα στἀ διάτονα ὑπάρχει (πάντοτε) σταθερὴ ἀριθμητικὴ ἀναλογία; Εἶπες νομίζω ὅτι ἡ κλίμακα τοῦ Χρύσανθου εἶναι μιὰ ἐκδοχὴ τοῦ μαλακοῦ διατόνου.

 

[Ανδρέας Καλογιάννης]

Επίσης άν κάνω κάποιο λάθος ή υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν έχω ακόμα παρατηρήσει να βελτιώσω ακόμα τα πορίσματα μου, όπως κάνω συνέχεια τα τελευταία 10 χρόνια χάρη στις συγκρούσεις και συζητήσεις τόσο εδώ όσο και εκτός ίντερνετ.

Εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα να συζητώ μαζί σου, και όση περισσότερη αντιπαράθεση γίνεται, τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η επιβίωση της αρχαίας αρμονικής στη σύγχρονη Ελληνική μουσική τόσο της Εκκλησίας όσο και την Εξωτερική.
Εξάλλου το Τέλειο Αμετάβολο Σύστημα έχει όλους τους αναγκαίους "δεσμούς" για να υποστηρίξει τη μία ή την άλλη άποψη.

Ο Βου (κατ' εμέ) δεν είναι λιχανός αλλά παρυπάτη

Η Εναρμόνια λιχανός είναι ταυτόχρονα και παρυπάτη στο σύντονο Διάτονο. Η δε λιχανός του Ημιολίου χρώματος συμπίπτει τονικά με την παρυπάτη Βου των πρώτων ήχων.

Ιδού μια άποψη που προσεγγίζει το ζήτημα από μια διαφορετική οπτική, περισσότερο συμβατή στη σύγχρονη θεωρία και τα πορίσματα της ΠΕ για τα διαστηματικά:

 

[Κωσταντής1]

Εἶπες νομίζω ὅτι ἡ κλίμακα τοῦ Χρύσανθου εἶναι μιὰ ἐκδοχὴ τοῦ μαλακοῦ διατόνου.

υγ. στὸ παρα-παραπάνω συγγνώμη, ὁμαλοῦ.

 

[evangelos]

υγ. στὸ παρα-παραπάνω συγγνώμη, ὁμαλοῦ.

Είναι λάθος των απανταχού της Γης μουσικολόγων να θεωρούν τα γένη ως κουρδίσματα!
Τα Γένη και οι χρόες ΔΕΝ είναι κουρδίσματα αλλά ένας από τους τρόπος μεταβολής. Τα γένη δηλαδή τρόπος και ποσότητα κίνησης έλξης των ήχων. Ο άλλος βασικός τρόπος μεταβολής είναι το σύστημα, ο λόγος που σηκώνεται ο βου, που ανέλυσα πιο πάνω.
Σε πάει η μελωδία για το ποια χρόα ή γένος ταιριάζει.
Λ.χ στον β ήχο κυριαρχεί το ομαλό διάτονο γιατί έτσι οι διφωνίες γίνονται όμοιες και μπορείς εύκολα μια διφωνία να την κάνεις πρώτου ή τρίτου ήχου χωρίς να της αλλάξεις ιδιαίτερα το μέγεθος. Όπως έχω πει ο β ήχος μπορεί να λειτουργήσει σε όλα τα μεγέθη διφωνίας, είναι και πρώτος, είναι και βαρύς:
Μπορείς να πεις αναλόγως την περίσταση
- βου 9γα 15 δι 6 κε 12 ζω
- βου 6γα 12 δι 9 κε 15 ζω
- βου 9γα 12 δι 9 κε 12 ζω
Το τελευταίο είναι η όμοια διφωνία, που μπορεί να γίνει σαν τις άλλες δύο και έπειτα να χωρέσεις παραχορδή πρώτου(μικρή διφωνία) ή τρίτου ήχου (μεγάλη διφωνία)
Λειτουργικός είναι λοιπόν ο ρόλος των γενών και κάθε μεταβολών, για να γίνονται ομαλά οι μεταβολές-παραχορδές που τις λέμε σήμερα και παραλλαγή που έλεγαν στην εποχή του Κουκουζέλη.

Σήμερα με τον όρο παραλλαγή λένε το βυζαντινό σολφές, το παβουγάδισμα, όχι δεν είναι σολφές η παραλλαγή αλλά αλλοίωση-μεταβολή, ταίριασμα ενός ήχου μέσα σε έναν άλλο

 

[evangelos]

Εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα να συζητώ μαζί σου, και όση περισσότερη αντιπαράθεση γίνεται, τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η επιβίωση της αρχαίας αρμονικής στη σύγχρονη Ελληνική μουσική τόσο της Εκκλησίας όσο και την Εξωτερική.
Εξάλλου το Τέλειο Αμετάβολο Σύστημα έχει όλους τους αναγκαίους "δεσμούς" για να υποστηρίξει τη μία ή την άλλη άποψη.


Η Εναρμόνια λιχανός είναι ταυτόχρονα και παρυπάτη στο σύντονο Διάτονο. Η δε λιχανός του Ημιολίου χρώματος συμπίπτει τονικά με την παρυπάτη Βου των πρώτων ήχων.

Ιδού μια άποψη που προσεγγίζει το ζήτημα από μια διαφορετική οπτική, περισσότερο συμβατή στη σύγχρονη θεωρία και τα πορίσματα της ΠΕ για τα διαστηματικά:
View attachment 110181

Συμφωνώ μόνο με το σκεπτικό ότι μια διφωνία ενός γένους μπορεί να είναι φωνή για άλλο, δηλαδή ένα σύνθετο διάστημα για ένα γένος να είναι ασύνθετο διάστημα(να αποτελείται από δύο) σε ένα άλλο.

Η αντιστοίχιση ένα κουμπί κάτω -σαν στραβοκουμπωμένο πουκάμισο -των αρχαίων χορδών με τις σημερινές νότες είναι άστοχη έως λάθος. Η μέση δεν είναι ο Sol αλλά ο La, ο La είναι ο Δι.
Έχει δημιουργήσει την σύγχυση και την μη κατανόησης του τρόπου που κινούνται οι ήχοι, τον τρόπο δηλαδή λειτουργίας των γενών που ανέλυσα στο προηγούμενο μήνυμα μου.
Για αυτό δεν ξέρουμε σήμερα ότι τα διαστήματα πυκνώνουν στον πα, λόγω της κατά γένος μεταβολής.
Έτσι μινοροποιούν τον πρώτο ήχο όπως πχ έχει διαστρεβλώσει η Σαμίου και η Αρβανιτάκη το τραγούδι θα σπάσω κούπες (το είχα αναλύσει παλιότερα, στο φόρουμ)

 

[Κωσταντής1]

Τὰ μαθηματικὰ τοῦ Χρύσανθου προέρχονται ἀπὸ μιὰ μὴ ταὐτισμένη πηγὴ (ποὺ ἀνάγεται στὸ κοσμικὸ Βυζάντιο). Καὶ εἶναι τὰ ἑξῆς. Δι (ρε) 1/9 τῆς χορδῆς ἀξία 9. Κε (μι) 1/12 τῆς χορδῆς ἀξία 12. Ζ

Είναι λάθος των απανταχού της Γης μουσικολόγων να θεωρούν τα γένη ως κουρδίσματα!
Τα Γένη και οι χρόες ΔΕΝ είναι κουρδίσματα αλλά ένας από τους τρόπος μεταβολής. Τα γένη δηλαδή τρόπος και ποσότητα κίνησης έλξης των ήχων. Ο άλλος βασικός τρόπος μεταβολής είναι το σύστημα, ο λόγος που σηκώνεται ο βου, που ανέλυσα πιο πάνω.
Σε πάει η μελωδία για το ποια χρόα ή γένος ταιριάζει.
Λ.χ στον β ήχο κυριαρχεί το ομαλό διάτονο γιατί έτσι οι διφωνίες γίνονται όμοιες και μπορείς εύκολα μια διφωνία να την κάνεις πρώτου ή τρίτου ήχου χωρίς να της αλλάξεις ιδιαίτερα το μέγεθος. Όπως έχω πει ο β ήχος μπορεί να λειτουργήσει σε όλα τα μεγέθη διφωνίας, είναι και πρώτος, είναι και βαρύς:
Μπορείς να πεις αναλόγως την περίσταση
- βου 9γα 15 δι 6 κε 12 ζω
- βου 6γα 12 δι 9 κε 15 ζω
- βου 9γα 12 δι 9 κε 12 ζω
Το τελευταίο είναι η όμοια διφωνία, που μπορεί να γίνει σαν τις άλλες δύο και έπειτα να χωρέσεις παροἱαχορδή πρώτου(μικρή διφωνία) ή τρίτου ήχου (μεγάλη διφωνία)
Λειτουργικός είναι λοιπόν ο ρόλος των γενών και κάθε μεταβολών, για να γίνονται ομαλά οι μεταβολές-παραχορδές που τις λέμε σήμερα και παραλλαγή που έλεγαν στην εποχή του Κουκουζέλη.

Σήμερα με τον όρο παραλλαγή λένε το βυζαντινό σολφές, το παβουγάδισμα, όχι δεν είναι σολφές η παραλλαγή αλλά αλλοίωση-μεταβολή, ταίριασμα ενός ήχου μέσα σε έναν άλλο

Ναὶ οἱ μουσικολόγοι μπερδεύουν τὸ παρελθὸν μὲ τὸ μέλλον, σύμφωνοι, διότι θέλουν νἀ διαλύσουν τὸ μηχάνημα στὰ ἐξ ὥν συνετέθη. Ο.κ.... ἐγὼ δὲν εἶμαι μουσικολόγος ἀλλὰ ἄσχετος μουσικός, τοῦ νηπιαγωγείου, σκράπας, ἀτάλαντος, ἀνεπίδεκτος μαθήσεως καὶ ἔχω μείνηι στὴν ἰδέα ὅτι ὅπως λὲς παραπάνω οἱ χορδὲς δὲν εἶναι νότες, εἶναι χορδές! Γιὰ αὐτὸ ἡ ἐρώτησή μου ἀφοροῦσε τὴν ἀρχαιότητα, ἄν τὸ ξέρεις, πρὶν τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς συστήματος πανελληνίου - παμμεσογειακοῦ, ἀποκλειστικὰ στὸ πλαίσιο τοῦ δώριου: ποὺ εἶναι καὶ ὁ πρῶτος ἦχος ὰν κατάλαβα καλά. Καὶ σὲ ῥωτάω ἂν ξέρεις, ὅταν μέσα στὸν ἴδιο ἦχο (=τρόπο) ἔχουμε μαλακό, σκληρό, ὁμαλό, σύντονο διάτονο, μποροῦμε νὰ ξέρουμε στὴν σημερινὴ ἑξέλιξή τους ὅλα τὰ διάτονα ἂν ξέρουμε τὸ ἕνα; Ὑποθέτω, διάτονο εἶναι οἱ χορδὲς τῆς κλίμακας (ὁ τρόπος) παιγμένες μὲ μιὰ κίνηση κατὰ σειράν, μιὰ... πενιά.

 

[Κωσταντής1]

Τὰ μαθηματικὰ τοῦ Χρύσανθου προέρχονται ἀπὸ μιὰ μὴ ταὐτισμένη πηγὴ (ποὺ ἀνάγεται στὸ κοσμικὸ Βυζάντιο). Καὶ εἶναι τὰ ἑξῆς. Δι (ρε) 1/9 τῆς χορδῆς ἀξία 9. Κε (μι) 1/12 τῆς χορδῆς ἀξία 12. Ζ

Ναὶ οἱ μουσικολόγοι μπερδεύουν τὸ παρελθὸν μὲ τὸ μέλλον, σύμφωνοι, διότι θέλουν νἀ διαλύσουν τὸ μηχάνημα στὰ ἐξ ὥν συνετέθη. Ο.κ.... ἐγὼ δὲν εἶμαι μουσικολόγος ἀλλὰ ἄσχετος μουσικός, τοῦ νηπιαγωγείου, σκράπας, ἀτάλαντος, ἀνεπίδεκτος μαθήσεως καὶ ἔχω μείνηι στὴν ἰδέα ὅτι ὅπως λὲς παραπάνω οἱ χορδὲς δὲν εἶναι νότες, εἶναι χορδές! Γιὰ αὐτὸ ἡ ἐρώτησή μου ἀφοροῦσε τὴν ἀρχαιότητα, ἄν τὸ ξέρεις, πρὶν τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς μουσικοῦ συστήματος πανελληνίου - παμμεσογειακοῦ, ἀποκλειστικὰ στὸ πλαίσιο τοῦ δωρίου: ποὺ εἶναι καὶ ὁ πρῶτος ἦχος ὰν κατάλαβα καλά. Καὶ σὲ ῥωτάω ἂν ξέρεις, ὅταν μέσα στὸν ἴδιο ἦχο (=τρόπο) ἔχουμε μαλακό, σκληρό, ὁμαλό, σύντονο διάτονο, μποροῦμε νὰ ξέρουμε στὴν σημερινὴ ἐξέλιξή τους ὅλα τὰ διάτονα ἂν ξέρουμε τὸ ἕνα; Ὑποθέτω, διάτονο εἶναι οἱ χορδὲς ποὺ συνθέτουν μιὰ κλίμακα (τρόπο) παιγμένες μὲ μιὰ κίνηση, μιὰ... πενιὰ στἠν λύρα.

. υγ. Ὁπότε ξαναρωτάω: ἄν ξέρουμε τὸ διάτονο τὸ ὁμαλό, τί λόγους χορδῶν ἔχει, ξέρουμε αὐτομάτως καὶ τὰ ὑπόλοιπα διάτονα; Φαντάζομαι εἶναι τὸ ἀντίστοιχο τοῦ τί μαθαίνεις στὴν κιθάρα, σὲ κάθε νότα σὲ βάζουν νἀ μαθαίνεις τὴν ματζόρε, τὴν σχετικἠ της μινόρε, τὴν φυσική, καὶ τέλος τὴν ἁρμονικὴ καὶ τὴν μελῳδική. Σήμερα, ἂν ξέρεις τὴν μία ἀπὸ τὶς τέσσερεις εὐρωπαϊκές, ξέρεις καὶ τὶς ἄλλες τρεῖς. Τότε ὅμως; Γιατὶ σκέφτομαι ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι οἱ χορδὲς τῆς λύρας εἶναι τεντωμένες, χαλαρές, παρατεντωμένες κ. λπ. Ἧταν ὅμως ὁμοιόμορφα τεντωμένες ἢ χαλαρές;

 

[evangelos]

Τὰ μαθηματικὰ τοῦ Χρύσανθου προέρχονται ἀπὸ μιὰ μὴ ταὐτισμένη πηγὴ (ποὺ ἀνάγεται στὸ κοσμικὸ Βυζάντιο). Καὶ εἶναι τὰ ἑξῆς. Δι (ρε) 1/9 τῆς χορδῆς ἀξία 9. Κε (μι) 1/12 τῆς χορδῆς ἀξία 12. Ζ

Το είπα που και πως βγαίνει η κλίμακα του Χρυσάνθου. Αυτά που λες είναι ασύνδετα μεταξύ τους. το 1/9 είναι το μέρος της χορδής που δεν ηχεί, αυτό που ηχεί είναι το 8/9. Οι λόγοι 8/9, 11/12 το κοινό που έχουν είναι ότι είναι επιμόριοι, δηλαδή ο αριθμητής από τον παρονομαστή διαφέρουν 1, α/(α+1).

 

[evangelos]

Τα γένη είναι το γλίστρημα του γα προς τα κάτω, να το πω λαϊκά

 

[Ανδρέας Καλογιάννης]

Η αντιστοίχιση ένα κουμπί κάτω -σαν στραβοκουμπωμένο πουκάμισο -των αρχαίων χορδών με τις σημερινές νότες είναι άστοχη έως λάθος. Η μέση δεν είναι ο Sol αλλά ο La, ο La είναι ο Δι.

Πιο άστοχη παρομοίωση δεν θα μπορούσε να υπάρξει!
Η εβδομάδα είτε από την Κυριακή ξεκινήσει είτε από τη Δευτέρα, πάλι επτά ημέρες θα έχει! Δεν θα περισσεύει μία!
Ο Δι θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί σε οποιονδήποτε φθόγγο του Δυτικού συστήματος. Δεν είναι εκεί η ουσία αλλά στη διαστηματική σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φθόγγοι του αμεταβόλου.
Η αντιστοίχηση αυτή έγινε για λόγους διεθνούς συμβατότητας σε μια προσπάθεια μιας σύγχρονης νομενκλατούρας των φθόγγων του Αμεταβόλου. Δέστε κι Εδώ

 

[Κωσταντής1]

Τα γένη είναι το γλίστρημα του γα προς τα κάτω, να το πω λαϊκά

Ἕτσι!!!!! Καὶ ἐγὼ λαϊκὰ μετατρέπω τὶς δύο καίριες ἐρωτήσεις. 1) Δάσκαλε (δάσκαλοι), τὀ γλίστρημα (τὰ γένη) εἶναι σὲ συσκεκριμένα τάστα, συγκεκριμένους μπερντέδες, ἢ αὐτὸ εἶναι στὴν προαίρεση τοῦ κάθε μαστορα;;;;;; 2) Ἅρα χοντρικὰ οἱ ἀρχαῖοι δὲν εἶχαν παρτιτούρα, εἶχαν ταμπλατούρα. Καὶ ὑπάρχουν παρανοήσεις ἐξ αυτοῦ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ (πΑ Βου Γα) στἠν νευματικἠ γραφή.

 

[evangelos]

Πιο άστοχη παρομοίωση δεν θα μπορούσε να υπάρξει!
Η εβδομάδα είτε από την Κυριακή ξεκινήσει είτε από τη Δευτέρα, πάλι επτά ημέρες θα έχει! Δεν θα περισσεύει μία!
Ο Δι θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί σε οποιονδήποτε φθόγγο του Δυτικού συστήματος. Δεν είναι εκεί η ουσία αλλά στη διαστηματική σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φθόγγοι του αμεταβόλου.
Η αντιστοίχηση αυτή έγινε για λόγους διεθνούς συμβατότητας σε μια προσπάθεια μιας σύγχρονης νομενκλατούρας των φθόγγων του Αμεταβόλου. Δέστε κι Εδώ

Κατ εμέ είναι λάθος, το πιο βασικό λάθος που έχει γίνει. Γιατί η αντιστοίχιση του πα με τον re σε κάνει να θεωρείς ως φυσικό διάστημα το πα βου, Υπάτη-παρυπάτη να είναι τόνος κάτι που είναι λάθος. Είναι λείμμα το πα-βου όχι τόνος. Έτσι φτάσαμε σήμερα να μινοροποιουνε το Ουσάκ τον πρωτο τον δωριό ήχο

 

[Κωσταντής1]

Κατ εμέ είναι λάθος, το πιο βασικό λάθος που έχει γίνει. Γιατί η αντιστοίχιση του πα με τον re σε κάνει να θεωρείς ως φυσικό διάστημα το πα βου, Υπάτη-παρυπάτη να είναι τόνος κάτι που είναι λάθος. Είναι λείμμα το πα-βου όχι τόνος. Έτσι φτάσαμε σήμερα να μινοροποιουνε το Ουσάκ τον πρωτο τον δωριό ήχο

Νὰ τὸ κάνω λιανἀ Βαγγέλη; Ἑσὺ λὲς ὅτι τὸ ΠΑ Βου ΓΑ κ.λπ. δὲν εἶναι νότες, εἶναι θέσεις. Ὰν λέω μποῦρδες συγγνώμη.

 

[evangelos]

Νὰ τὸ κάνω λιανἀ Βαγγέλη; Ἑσὺ λὲς ὅτι τὸ ΠΑ Βου ΓΑ κ.λπ. δὲν εἶναι νότες, εἶναι θέσεις. Ὰν λέω μποῦρδες συγγνώμη.

Είναι νότες,φθόγγος, ήχοι,πες τες όπως θες , είναι οπως κι οι νότες που είναι στο πιάνο πα βου γα = mi fa Sol, που κινούνται όμως κατά τον τρόπο που είπα. Εκεί είναι η διαφορά με την δυτική μουσική, η κίνηση

 

[Ανδρέας Καλογιάννης]

Είναι λείμμα το πα-βου όχι τόνος.

Συμφωνούμε απόλυτα. Δεν μας πειράζει όμως καθόλου να το αντιστοιχίσουμε ως re-mib.
Το Αμετάβολο έτσι κι αλλιώς είναι από τη φύση του μετατροπικό σύστημα στην πορεία του κατά συναφή, ώστε δεν έχει ανάγκη από την αντιστοίχιση με "φυσικούς" φθόγγους.

 

[Κωσταντής1]

Είναι νότες,φθόγγος, ήχοι,πες τες όπως θες , είναι οπως κι οι νότες που είναι στο πιάνο πα βου γα = mi fa Sol, που κινούνται όμως κατά τον τρόπο που είπα. Εκεί είναι η διαφορά με την δυτική μουσική, η κίνηση[/QU

Είναι νότες,φθόγγος, ήχοι,πες τες όπως θες , είναι οπως κι οι νότες που είναι στο πιάνο πα βου γα = mi fa Sol, που κινούνται όμως κατά τον τρόπο που είπα. Εκεί είναι η διαφορά με την δυτική μουσική, η κίνηση

Ἅψογα. Τώρα βγάζω νόημα.

 

[Κωσταντής1]

Είναι νότες,φθόγγος, ήχοι,πες τες όπως θες , είναι οπως κι οι νότες που είναι στο πιάνο πα βου γα = mi fa Sol, που κινούνται όμως κατά τον τρόπο που είπα. Εκεί είναι η διαφορά με την δυτική μουσική, η κίνηση

Καὶ ταιριάζει πολὺ καλἀ μὲ αὑτὰ ποὺ γράφει ὁ Χρύσανθος, λέει ΜΑΛΛΟΝ θὰ πρέπει νἀ θεωρήσουμε ἁπὸ τὰ ὄργανα καὶ τὴν πολλὴν χρῆσιν ὅτι πΑ=Λα, ἀντὶ γιὰ πΑ=Ρε. Διστάζει διότι εἶναι νότες ἀλλὰ ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ. Καὶ ταιριάζει καὶ μὲ τὴν ἱστορικότητα τοῦ ἀλφαβητικοῦ συστήματος ὁνομασίας καὶ καταγραφῆς. Πολὺ ταιριάζει. ΠΡΟΣΘΗΚΗ. Μὲ τὰ πολλὰ Βαγγέλη ἂν κατάλαβα καλἀ λὲς ὅτι ἡ φιλοσοφία τοῦ συστήματος αὐτοῦ (ποὺ δὲν ξέρω πότε τὸ ἀνάγεις) εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἦχος εἶναι ζωντανὸς καὶ ἅρα ὄχι ἀπόλυτα προβλέψιμος. Πιὀ τεχνικά, ὅτι ὁ ῥυθμὸς εἶναι ἐνσωματωμένος στὴν ἁρμονία - αὐτὸ τὸ λένε φραζάρισμα οἱ δυτικοί - καὶ τὴν ἐπηρεάζει. Eἷναι ΠΛΑΣΤΙΚΗ, ὄχι γραμμικὴ θεώρηση τῆς μουσικῆς. Ἑξ οὖ καὶ δὲν ἔχουν τέμπο, ἢ μᾶλλον δὲν ἔχουν ἀκριβῶς: ὅταν θέλουν νὰ τὸ δηλώσουν χρησιμοποιοῦν τὶς κινήσεις τοῦ σώματος.

 

[evangelos]

Συμφωνούμε απόλυτα. Δεν μας πειράζει όμως καθόλου να το αντιστοιχίσουμε ως re-mib.
Το Αμετάβολο έτσι κι αλλιώς είναι από τη φύση του μετατροπικό σύστημα στην πορεία του κατά συναφή, ώστε δεν έχει ανάγκη από την αντιστοίχιση με "φυσικούς" φθόγγους.

Εκ του αποτελέσματος που είναι η σταδιακή καταστροφή της μουσικής μας από τότε που έγινε αυτή η αντιστοίχιση (ο πα στον re)πρώτα από τον Γεώργιο Κρήτη και συνέχισε ο Χρύσανθος. Έτσι δεν ταιριάζουν ακριβώς οι χορδές με τους φθόγγους. Όπως λέω ταιριάζουν. Αυτή είναι η δική μου εξήγηση και η αιτία της αρμονικής παρακμής . Το διόρθωσα και τώρα ψ,άλλω σωστά ,σιγουρα και σταθερά,ενώ πριν έψαχνα τον βου και τον ζω..
Αν η μέθοδο σας έχει αποτέλεσμα, στην πράξη φαίνεται,
Δεν θέλω να είμαι απόλυτος, αν κάτι δουλεύει τότε οκ αλλιώς δεν είναι οκ