Κ
Κωσταντής1
Guest
Πρὸ τοῦ 1814 σημαίνει 12/11.
Ἀπὸ ἱστορικῆς πλευρᾶς (ποὺ κάτι λίγο μπορῶ ἴσως νὰ πῶ) οἱ θέσεις τοῦ Καρὰ στὸ βίντεο καὶ ἀλλοῦ μοιάζουν σχετικὰ σωστές. Οἱ περιηγητὲς ὅταν ἔρχονται ἑδῷ ἐπὶ Τουρκοκρατίας (εὑρυτέρας) παραξενεύονται ἐξίσου (καὶ δυσαρεστοῦνται) ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν λαϊκὴ μουσική. Ἡ διάκριση ἀνάμεσά τους δὲν εἶναι ὅπως στὸν Πλάτωνα, ποὺ λέει θὰ κρατήσουμε αὑτοὺς τοὺς τρόπους, σὰν χρηστούς, καὶ θὰ πετάξουμε τοὺς ἄλλους σὰν... ἄχρηστους, μαλακοὺς κ.τ.ὁ. Ἀντίθετα μὲ τὴν Δύση ὅπου ἡ λεγόμενη κλασσικὴ μουσικὴ μπῆκε στὸ καλοῦπι τῆς ἑκεῖ ἐκκλησιαστικῆς. Φαίνεται πὼς ὅλες οἱ κοινωνικὲς τάξεις σὲ μᾶς μοιράζονται τὸ ἴδιο περίπου μουσικὸ αἰσθητήριο.
Δὲν ὑπάρχει ἀπὸ αὑτὰ ποὺ βλέπω κάποιος λόγος τὸ αἰσθητήριο αὐτὸ νὰ μὴν ἔρχεται κατευθείαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Πέραν τοῦ ὅτι ἀκούγεται too good to be true. Ἒ δὲν ὑπάρχει ἑπιστημονικὸς ἢ ἄλλος λόγος νὰ μὴν εἶναι true. Ὁ μόνος λόγος εἶναι αὑτὴ ἡ ἔμμονη ἱδέα περὶ χαμένης ἁθωότητας, ποὺ λέει ὅτι χάσαμε τὸ νῆμα ποὺ μᾶς συνέδεε μὲ τοὺς ἀρχαίους, πρέπει νὰ τὰ ξαναβροῦμε κ.λπ. κ.λπ. Μὲ τὰ πολλὰ ὅτι ὑπῆρξε ἑκβαρβαρισμὸς συνολικὸς ἅρα καὶ μουσικός. Ἒ ὁ μουσικὸς δὲν προκύπτει ἀπὸ πουθενά.
Πρὸ τοῦ 1814 δὲν χρειαζόταν νὰ ὁρίσουν καὶ νὰ συγκεκριμενοποιήσουν τὰ διαστήματα γιατὶ ἁπλούστατα τὰ θεωρούσαν δεδομένα. Εἶναι σὰν τὸν Ἀρχοντοχωριάτη στὸν Μολιέρο ποὺ ἁνακαλύπτει ὅτι μιλάει σὲ πεζὸ λόγο. Οἱ διαφωνίες ἄρχισαν ἁπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ μπαίνουμε στὸν τρόπο σκέψης τῆς Δὐσης καὶ μᾶς ζητᾶνε μαέστρο, διότι ἁλλιῶς δὲν καταλαβαίνουν. Ὁ Γάλλος παραπάνω ἁνακαλύπτει ὅτι οἱ ψάλτες σὲ μᾶς θεωροῦν δεδομένο τὸν αὑτοσχεδιασμό, δηλ. μποροῦν σχετικὰ εὔκολα νὰ πάρουν μιὰ περικοπὴ χωρὶς ἄλλη ἔνδειξη ἀπὸ λ.χ. ἦχος β. πλάγιος καὶ νὰ αὑτοσχεδιάσουν χωρίς ἄλλες προσθῆκες, δηλ. ὄχι πρὸ τοῦ 1814 ἀλλὰ τοῦ... 814.
Ἀπὸ ἱστορικῆς πλευρᾶς (ποὺ κάτι λίγο μπορῶ ἴσως νὰ πῶ) οἱ θέσεις τοῦ Καρὰ στὸ βίντεο καὶ ἀλλοῦ μοιάζουν σχετικὰ σωστές. Οἱ περιηγητὲς ὅταν ἔρχονται ἑδῷ ἐπὶ Τουρκοκρατίας (εὑρυτέρας) παραξενεύονται ἐξίσου (καὶ δυσαρεστοῦνται) ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν λαϊκὴ μουσική. Ἡ διάκριση ἀνάμεσά τους δὲν εἶναι ὅπως στὸν Πλάτωνα, ποὺ λέει θὰ κρατήσουμε αὑτοὺς τοὺς τρόπους, σὰν χρηστούς, καὶ θὰ πετάξουμε τοὺς ἄλλους σὰν... ἄχρηστους, μαλακοὺς κ.τ.ὁ. Ἀντίθετα μὲ τὴν Δύση ὅπου ἡ λεγόμενη κλασσικὴ μουσικὴ μπῆκε στὸ καλοῦπι τῆς ἑκεῖ ἐκκλησιαστικῆς. Φαίνεται πὼς ὅλες οἱ κοινωνικὲς τάξεις σὲ μᾶς μοιράζονται τὸ ἴδιο περίπου μουσικὸ αἰσθητήριο.
Δὲν ὑπάρχει ἀπὸ αὑτὰ ποὺ βλέπω κάποιος λόγος τὸ αἰσθητήριο αὐτὸ νὰ μὴν ἔρχεται κατευθείαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Πέραν τοῦ ὅτι ἀκούγεται too good to be true. Ἒ δὲν ὑπάρχει ἑπιστημονικὸς ἢ ἄλλος λόγος νὰ μὴν εἶναι true. Ὁ μόνος λόγος εἶναι αὑτὴ ἡ ἔμμονη ἱδέα περὶ χαμένης ἁθωότητας, ποὺ λέει ὅτι χάσαμε τὸ νῆμα ποὺ μᾶς συνέδεε μὲ τοὺς ἀρχαίους, πρέπει νὰ τὰ ξαναβροῦμε κ.λπ. κ.λπ. Μὲ τὰ πολλὰ ὅτι ὑπῆρξε ἑκβαρβαρισμὸς συνολικὸς ἅρα καὶ μουσικός. Ἒ ὁ μουσικὸς δὲν προκύπτει ἀπὸ πουθενά.
Πρὸ τοῦ 1814 δὲν χρειαζόταν νὰ ὁρίσουν καὶ νὰ συγκεκριμενοποιήσουν τὰ διαστήματα γιατὶ ἁπλούστατα τὰ θεωρούσαν δεδομένα. Εἶναι σὰν τὸν Ἀρχοντοχωριάτη στὸν Μολιέρο ποὺ ἁνακαλύπτει ὅτι μιλάει σὲ πεζὸ λόγο. Οἱ διαφωνίες ἄρχισαν ἁπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ μπαίνουμε στὸν τρόπο σκέψης τῆς Δὐσης καὶ μᾶς ζητᾶνε μαέστρο, διότι ἁλλιῶς δὲν καταλαβαίνουν. Ὁ Γάλλος παραπάνω ἁνακαλύπτει ὅτι οἱ ψάλτες σὲ μᾶς θεωροῦν δεδομένο τὸν αὑτοσχεδιασμό, δηλ. μποροῦν σχετικὰ εὔκολα νὰ πάρουν μιὰ περικοπὴ χωρὶς ἄλλη ἔνδειξη ἀπὸ λ.χ. ἦχος β. πλάγιος καὶ νὰ αὑτοσχεδιάσουν χωρίς ἄλλες προσθῆκες, δηλ. ὄχι πρὸ τοῦ 1814 ἀλλὰ τοῦ... 814.
Last edited by a moderator: