Μία μηδαμινὴ σκέψη γιὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν συσκευῶν στὴν λατρεία.
Τὸ νὰ διώχνουμε τὴν θεϊκὴ αὔρα τῆς κοινῆς πνευματικῆς συνάξεως καὶ τὸ νὰ κάνουμε τὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας εὐκολότερη μὲ ἐργαλεῖα ὅπως τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα καὶ τὶς συσκευές του, εἶναι δύο πράγματα ποὺ ἡ ἱστορία ἔχει δείξει ὅτι ἐνῶ δὲν συγκρούονται πάντα μεταξύ τους, μολαταύτα μπορεῖ καὶ νὰ συμβεῖ.
Τὸ ὅτι τὶς νέες τεχνολογικὲς ἐπιτεύξεις τὶς ἀντιμετωπίζουμε στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀνώριμα βρέφη, ἀπὸ τὴν ἀγορά τους ὅπου ἀποκτοῦμε μὲ τὰ πενιχρά μας ἔσοδα πανάκριβα τηλέφωνα στὰ ὁποῖα ἔπειτα δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ βάλουμε οὔτε μία κάρτα ὁμιλίας τῶν 10 εὐρώ, μέχρι τὴν χρήση τους ποὺ κυρίως περιορίζεται στὴν καταγραφὴ καὶ δημοσιοποίηση στιγμιότυπων ποὺ δὲν ἀφοροῦν οὐσιαστικὰ κανέναν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν βιώνουμε, ἀλλὰ νὰ καταγράφουμε πλέον τὶς ζωές μας, εἶναι γεγονός. Τὰ «δύσκολα καὶ τ’ ἀνεκτίμητα εὖγε» ποὺ ἀναφέρει ὁ Καβάφης στὴν Σατραπεία, μετατράπηκαν σὲ likes ποὺ δὲν ἀξίζουν τίποτε, διότι μὲ ἕνα τίποτε κερδίζονται. Ἡ ραγδαία ἄνοδος τῆς ποσότητας καὶ τῶν ἐπιλογῶν στὴν ἐπικοινωνία, ἔχει δυστυχῶς ἀντιστρόφως ἀνάλογο ἀντίκτυπο στὴν ποιότητά της.
Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ὁ μόνος φορέας ποὺ ἀκόμη φροντίζει γιὰ τὴν λεπτὴ αἰσθητικὴ τῶν κοινῶν ἱεροπραξιῶν, κάτι ποὺ κάνει αἰῶνες τώρα, ὄχι ὅμως ἀπροσάρμοστα, οὔτε διαφωνῶντας κάθετα μὲ τὸ κοινωνικοπολιτικὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ φυσικὰ ποὺ δὲν προσβάλλονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πίστεως, τὰ ὁποῖα ὀφείλει νὰ διαφυλάττει. Ἡ διάκριση ἦταν πάντοτε τὸ μεγάλο ὅπλο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτὸ ποὺ τὴν διαφοροποιεῖ ἀπὸ ἄλλα δόγματα. Ἡ δυνατότητα νὰ θεραπεύει τὴν κάθε περίπτωση, τὴν κάθε συμπεριφορὰ αὐτόνομα καὶ μοναδικά, ὅπως εἶναι καὶ ἡ θεόπλαστη ἀνθρώπινη φύση. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση περὶ τοῦ δεύτερου γάμου τῶν κληρικῶν σὲ περιπτώσεις χηρείας ἢ καὶ διαζυγίου (κατὰ περίσταση ποὺ θὰ ἐξετάζεται ξεχωριστά), ἀποτελεῖ μία ἔνδειξη τοῦ πῶς ἡ ἀγάπη τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ παχουλὰ κηρύγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὅλοι ἔχουν πλέον χορτάσει, καὶ νὰ πάρει σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν πραγματικὴ ζωή τοῦ χριστιανοῦ.
Πιστεύω ὅτι πέραν τῆς γενικῆς ἀφοριστικῆς φύσεως τῆς ἀποφάσεως, ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ὅπως ἀναγράφεται στὴν σχετικὴ ἀπόφαση δίνει βάση στὴν ἀποφυγὴ τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, ὁπότε κρούει τὸν κώδωνα σὲ ἐμᾶς τοὺς ἱεροψάλτες, νὰ πράττουμε ὡς μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ποὺ διέπεται ἀπὸ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ ἀλληλοσεβασμό, καὶ ὄχι ὡς καλλιτέχνες βρισκόμενοι σὲ κάποια περίοπτο θέση ἔναντι τοῦ «ἁπλοῦ λαοῦ». Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται παράξενο, τὰ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα μὲ μία ὀρθὴ χρήση μποροῦν νὰ βοηθήσουν καὶ ὄχι νὰ ἐμποδίσουν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση. Ὅπως οἱ μικροφωνικὲς ἐγκαταστάσεις σὲ συνεργασία μὲ τὴν τεχνολογία τοῦ ραδιοφώνου, ἔφεραν τὴν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς -καὶ ὄχι μόνον- στὶς κλίνες τῶν κατάκοιτων ἀδελφῶν μας, τοὺς «δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀποληφθέντας», ἔτσι καὶ τὸ ἠλεκτρονικὸ πολυβιβλίο μὲ τὴν διακριτικὴ χρήση του μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει στὸ νὰ μὴν ξεφυλλίζομε ἄσκοπα, ἀγχωμένα καὶ κυρίως σκανδαλωδῶς οἱ διάκονοι τῶν ἱερῶν ἀναλογίων τὰ λειτουργικὰ καὶ μουσικά μας βιβλία, φαινόμενο ποὺ ἔχει ἐπισημανθεῖ μάλιστα σὲ παλαιότερη πατριαρχικὴ προτροπή.
Ὅπως γιὰ νὰ ἀνανεώσουμε τὴν οἰκολογική μας συνείδηση δὲν εἶναι λύση νὰ ἐπιστρέψουμε σὲ κάποια πρωτόγονη κατάσταση ὅπως βλακωδῶς ἔχουν ἐπιχειρήσει κάποιοι, ἔτσι καὶ στὰ πνευματικὰ ἂς κρατήσουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ πᾶμε μπροστά, καὶ ἂς ἀποβάλλουμε ὅ,τι μᾶς φθείρει. Τὸ ἀναγνωστικὸ μέσο, εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ ἐνῶ ἐξελίσσεται αὐτόνομα ἀπὸ τὴν θεία λατρεία μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, τὰ δόγματα πάντα ἀγκαλιάζουν τὴν ἐξέλιξη αὐτή. Πολλὰ εἰλητάρια ἔκαναν ἕνα βιβλίο καὶ τώρα πολλὰ βιβλία ἀποθηκεύονται σὲ μία ταμπλέτα. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο (γιὰ ἐμᾶς, τοὺς ἱεροψάλτες).
Σύνεση, ἀγάπη καὶ θεραπεία μὲ διάκριση λοιπόν, διότι ἀφ’ ἑνὸς ὄντως ὑπάρχουν πολλὲς περιπτώσεις ποὺ χρίζουν καθάρσεως, ἀφ’ ἑτέρου στὴν αὐλὴ τῶν λογικῶν προβάτων δὲν ὑπάρχει ἡ λογικὴ «πονάει χέρι, κόψει χέρι».
Τὸ φαίνεσθαι κύριοι συνάδελφοι, τὸ φαίνεσθαι. Ἀπ' ἔξω ράσο ψαλτικό, ἀπὸ μέσα ... δαντέλα
