Νίκο, γνωρίζεις ότι στα βασικά συμφωνώ μαζί σου, αλλά έχω την αίσθηση ότι όταν αναφέρεσαι σε μένα, παραποιείς τα γραφόμενά μου κατα το δοκούν (είμαι σίγουρος πως δεν είναι εσκεμμένο) και φτάνεις και σε παράξενα συμπεράσματα
Θα ήθελα ακόμα μα σε παρακαλέσω, να μην χρησιμοποιείς αυτό τον τόνο όταν μου απευθύνεις το λόγο δημόσια, ανεξάρτητα από την προσωπική γνωριμία και φιλία μας.
Άκουσα επίσης το rar από το Μελωδό, το οποίο επιβεβαίωσε τα όσα είπα εν περιλήψει στο συνέδριο. Ιδού ένα copy-paste από την πλήρη μορφή της εισήγησής μου:
α) Η φράση "Δόξα σοι τω δείξαντι" αρχίζει με νεανες, στην πορεία όμως, στα μισά της λέξης "φως" (ακριβώς στην αρχή της 2ης γραμμής στο βίντεο του Χάρη) δείχνεται η τριφωνία, με συνέπεια στην κατάληξη να σηκώνει νεχεανες. Αυτή τη μεταβολή όμως δεν την καταλαβαίνει το άψυχο μηχάνημα (εκτός κι αν του την ορίσουμε). Ο Πρίγγος όμως την καταλαβαίνει, γι' αυτό και στην κατάληξη "ως" δεν εκτελεί όμοια διφωνία β' ήχου, όπως στο Μελωδό, αλλά πλ. β' (κι εδώ κολλάει το 8-16-6 του Καρά και όχι στο δεύτερο)
β) Η φράση "δόξα εν υψίστοις Θεώ" είναι μεν φράση πλ. β', όμως με διάστημα που μπορεί να εκτελεστεί μαλακά στο ΓΑ δίεση, το οποίο στη φράση ΚΕ-ΔΙ-ΓΑ είναι μαλακό, όπως το ΒΟΥ στη φράση ΔΙ-ΓΑ-ΒΟΥ του δευτέρου. Αυτό ο Μελωδός το πετυχαίνει: ακούστε πόσο όμορφα ακούγεται το χαμηλωμένο ΓΑ στο "δόξα εν". Αντίθετα, η συλλαβή ψι στο "εν υψίστοις" είναι σκληρή ύφεση και μαρτυρά πλ. β' / νεχεανες. Αυτό το εκτελεί υποδειγματικά ο Πρίγγος, όχι όμως ο Μελωδός, που το εκτελεί υπερβολικά μαλακά και ξενίζει (το ίδιο και στο άλλο ΖΩ ύφεση, στο "Θε-ω-ω-ω")
γ) Η φράση "και επί γης ειρήνη" είναι καθαρά φράση δευτέρου - νεανες με όμοιες διφωνίες. Ακούγεται πολύ όμορφα τόσο από το Μελωδό, όσο και από τον Πρίγγο.
δ) Το ίδιο και η φράση "εν ανθρώποις ευδοκία", που καταλήγει μαλακά. ΟΜΩΣ: Στη φράση αυτή, στο "εν ανθρώ-ω-ω-ποι-οις" έχουμε ΚΕ-ΖΩύφ-ΚΕ-ΔΙ-ΓΑδίεση, φράση η οποία μπορεί κάλιστα να θεωρήσει κάποιος ως πλ. β' (νεχεανες), οπότε στην κατάληξη είναι θεμιτό είτε να διατηρήσει το χρώμα αυτό (σκληρό), είτε να το εκτελέσει μαλακό, βλέποντας να δείχνει η διφωνία ΠΑ-ΓΑ. Ο Πρίγγος επιλέγει το δεύτερο. Δεν θα με εξέπληττε αν άλλος εκτελεστής επέλεγε το πρώτο (όπως ο κ. Τζανάκος, που γράφει ότι γενικώς το εκτέλεσε πιο σκληρά). Και τα δύο σωστά τα βλέπω.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Και θα έπρεπε αφού δουλέυεις το audacity να ανεβάσεις το pitch στον μελωδό για τη σύγκρισή σου αυτή (να το φέρεις σε ίδια βάση με τον Πρίγγο), ώστε και συ αλλά και όλοι αυτοί που θα το κατεβάσουν και θα το ακούσουν, να εξάγουν αβίαστα συμπεράσματα.
Επειδή, όπως σου είπα, έχω φασματογραφήσει όλο το μάθημα, καθώς και από Παναγιωτίδη, που εκτελεί εμφανώς πιο καθαρά διαστήματα (μεγαλύτερη σταθερότητα στη φωνή και τέλεια διατήρηση της βάσης στις καταλήξεις) μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι:
Στις περιπτώσεις που το μέλος αγγίζει τον Ζω και επιστρέφει, οι δάσκαλοι το εκτελούν χαμηλότερα από ότι ο Μελωδός, λόγω της αυτονόητης έλξης (περί τα 6-7 τμ. της 72άρας).
Εν αντιθέσει, το ίδιο γίνεται
πάρα πολύ σπάνια στο διάστημα ΠΑ-ΒΟΥ του βασικού πενταχόρδου, το οποίο γενικά είναι μεγάλο (8-9 τμ)
Σχεδόν πάντα, όταν το μέλος κινείται μέσα στο πεντάχορδο έιτε στη διαδοχή ΠΑ-ΒΟΥ-ΓΑ και επιστρέφει, είτε στην ΒΟΥ-ΓΑ-ΔΙ, είτε κατιόντως τα διαστήματα είναι πολύ μαλακά από τους προαναφερθέντες δασκάλους και ταυτίζονται ουσιαστικά με αυτά από τον Μελωδό (όμοια διφωνία ιδανικής διατύπωσης 8,8 - 12,3 -8,8)
Όταν το μέλος κινείται γύρω από τον Δι της τριφωνίας με ανοδικές τάσεις, ο Γα συχνά εκτελείται ψηλά, υπακούοντας κι αυτός σε ελκτικές δυνάμεις.
Να σημειώσω εδώ, πως ηθελημένα έβαλα στο μελωδό να αναπαράγει το μέλος χωρίς έλξεις (όλοι όσοι χειρίζονται τον Μελωδό, γνωρίζουν πως αυτό γίνεται πολύ εύκολα), θέλοντας να αφήσω παντού την όμοια διφωνία, ώστε να φανεί η κίνηση των φθόγγων (έχει σημασία ποιών και πότε), αλλά και η επιστροφή τους στη βασική κλίμακα (των όμοιων διφωνιών). Είναι η ίδια προσέγγιση που μας φανερώνει την βασική κλίμακα των διατονικών ήχων σε σχέση με τους φθόγγους που εκτελούνται ανάλογα με την κίνηση της μελωδίας και τους δεσπόζοντες. Λ.χ. δεν θα λέγαμε ότι το τετράχορδο ΠΑ-ΒΟΥ-ΓΑ-ΔΙ του Α΄ήχου είναι 10-10-10, επειδή έτσι το ψάλλει ο Ναυπλιώτης, στην ανοδική του κίνηση. Ούτε ότι το ΚΕ-Ζω του διατόνου είναι 6 με 7, επειδή πάμπολλες φορές αυτό καταγράφει ο φασματογράφος, όταν η μελωδία φθάνει ως τον ΖΩ. Όλα μαζί όμως μας δίνουν μια καθαρή εικόνα για το ποιά είναι τα βασικά διαστήματα του Α΄ήχου και αυτά καταγράφηκαν στην κλίμακά του. Ε! αυτά στο Μαλακό χρώμα είναι τα της Όμοιας διφωνίας και αυτά έγραψε κι ο Χρύσανθος σαν βασική κλίμακα στον Β΄ήχο. Τα ίδια θα έχει κι ο πλάγιός του όταν χρησιμοποιεί και δίφωνες και τρίφωνες θέσεις, πράγμα που γινόταν κατά κόρον στα παλαιά μαθήματα (όπως στην εν λόγω δοξολογία).
Ποιο δίκιο ρε Χάρη, θα μας τρελάνεις κι εσύ;;
Ο κ. Κωνσταντίνου δεν λέει ότι κάποια μαθήματα σηκώνουν σε πολλές φράσεις τους εκτέλεση σε σκληρό και μαλακό χρώμα, όπως λέμε εδώ. Ούτε ότι είτε βάλεις τη μία φθορά είτε την άλλη, είναι το ίδιο και το αυτό, από τη στιγμή που το μάθημα έχει φράσεις που κολλάνε και στους δύο ήχους ή φράσεις που μπορεί να θεωρηθούν είτε νεανες είτε νεχεανες, γιατί υπάρχει και διφωνία και τριφωνία και επιλέγεις ό,τι θες (όπως στη φράση "ευδοκία", που είπαμε).
Και ο κ. Κωνσταντίνου δεν υποστηρίζει τυχαία τη μη διάκριση σκληρού και μαλακού χρώματος και απορώ πώς εσύ, τόσο έξυπνος άνθρωπος, δεν καταλαβαίνεις τη σκοπιμότητα του πράγματος και δηλώνεις τη συμφωνία σου!!! Θέλει να πει ο κ. Κωνσταντίνου ότι:
1. Παλιά οι δεύτερος και πλ. β' είχαν και οι δύο μαλακά διαστήματα
2. Λόγω της αλλαγής των μελών και οι δύο κλίμακες έγιναν σκληρές, άρα άλλαξε η κλίμακα του β'
3. Η αλλαγή αυτή δεν ήταν αυτή που έπρεπε, αλλά έπρεπε να γίνει ακόμα πιο σκληρός το Β', άρα ο Καράς (και ο κ. Κωνσταντίνου στο δικό του θεωρητικό, που είναι αντιγραφή του Καρά) έχει δίκιο στο 8-16-6, άρα οι δολοφονίες από ΕΛΒΥΧ κλπ. μελών με μαλακό χρώμα, όπως το περιβόητο "Κύματι θαλάσσης" ή ακόμα και το Τρισάγιο, είναι θεμιτές!!!
Θα γίνεις κι εσύ Χάρη συνεργός σ' αυτά τα πράγματα;;;
Σε όλα τα ανωτέρω που μου προσάπτεις, έχω να σου απαντήσω ότι έξυπνος ή όχι, ξέρω τουλάχιστον να εκφράζομαι και έχω μάθει στη ζωή μου τι εστί επιστημονική προσέγγιση και τι όχι. Όταν λοιπόν λέω, ότι συμφωνώ εν μέρει με τον Γιώργο, εννοώ ακριβώς αυτό που λέω. Εν είδει αστεϊσμού όταν συνεχάρην τον Γιώργο μετά την παρουσίασή του (κι αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει), του είπα: "διαφωνώ με το 70 έως 80 τοις εκατό με τα λεγόμενά σου, αλλά συγχαρητήρια για το υπόλοιπο 20 έως 30 τοις εκατό".
Τόση είναι η ποσοστιαία αναλογία που έδωσα στο οπωσδήποτε σημαντικό εύρημα, που από καιρό το είχα δει κι εγώ και το συζητούσαμε με τον Σολδάτο, ότι στα παλαιά μαθήματα πολλές φορές οι φθορές του μαλακού και του σκληρού χρώματος ήθελαν πιο πολύ να δείξουν κίνηση στο τρίχορδο ή στο τετράχοδο αντίστοιχα και όχι αλλαγή κλίμακας. Και το αν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μια σκληρώτερη ή μαλακώτερη κλίμακα, αυτό πολλές φορές υποδηλώνονταν με τον ήχο στον οποίο εξηγήθηκε το μάθημα. Όταν ήταν σε φθορές μέσα σε μεγαλύτερα μαθήματα, ο κανόνας ήταν οι διφωνίες Νεανές για τα τρίχορδα και η ποιότητα Νεχεανές για τα τετράχορδα.
Τώρα, θα έπρεπε να γνωρίζεις, γιατί και στο συνέδριο του Ιούνη τα είπα και στο φόρουμ τα ανέβασα, πως στις πλείστες των περιπτώσεων η ποιότητα Νεχεανές δεν είναι σκληρώτερη από ένα τετράχορδο 8-14-8. Η δε ποιότητα του Νεανές είναι πάντα κοντά στην Όμοια διφωνία. Και τα ευρήματα που ανέφερα από τον "αυτόγραφο" Κώδικα του Γρηγορίου, μπορείς να τα επαληθεύσεις ιδίοις όμμασι, κι αυτός ανέβηκε στο φόρουμ.
Επιπροσθέτως, σε όσα καταθέτω, είτε έχω σαν αφετηρία τις εκτελέσεις των παραδοσιακών δασκάλων και δη των παλαιών Πατριαρχικών, αλλά και άλλων αγιορειτών τε και ελλαδιτών, είτε οι εκτελέσεις τους συνηγορούν με τα ευρήματα αυτά. Όπως έγραψα και παλαιότερα, αν δεν συμβαίνει κάτι από αυτά, μάλλον κάπου λάθος θα έχω κάνει και θα προτιμήσω να σωπάσω.
Αν από όλα αυτά συνάγεται, ότι γίνομαι συνεργός σε οποιεσδήποτε δοξασίες της σχολής Καρά ή οποιωνδηποτε καινοφανών εκτελέσεων της ΕΛΒΥΧ, τότε λυπάμαι Νίκο, αλλά μάλλον άλλη γλώσσα μιλάμε.
Χαραλάμπης
