σελ 25. κεφάλαιο 2.1 , " η διφωνία στην ελληνική δημοτική μουσική", από την διατριβή του κ. Σχινά Περικλή "η τσαμπούνα του Αιγαίου"
https://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/37254#page/48/mode/2up
Nάτο! σελ. σ. 27, "
παίζει μιὰ συνοδευτικὴ μελῳδικὴ γραμμή". Αὐτὸ θέλω! (ἐγὼ προσωπικά) - ὄχι νὰ ἐφαρμοστῇ, νὰ θεωρηθῇ. Θέλω κάτι ποὺ νὰ εἶναι παράταση καὶ ἐξέλιξη τοῦ
ἀπηχήματος! Δηλαδὴ ποὺ νὰ σοῦ δίνει καὶ ὑπενθυμίζει διαρκῶς τὰ βασικὰ διαστήματα. Πιστεύω, παρεμπιπτόντως, πὼς
μιὰ σκέψη τοῦ μακαρίτη πλέον (Θεὸς σχωρέστον) Χάλαρη, ἦταν σωστή: καὶ ὅτι ἡ δυτικὴ ἁρμονία, καθὼς καὶ ἄλλα πράγματα, λ.χ. ἡ γραφή, εἶναι καὶ ἀντιδάνεια ἀπὸ ἐκπαιδευτικῆς ἀξίας διαδικασίες, ποὺ ἐνυπῆρχαν στὴν βυζ. μουσική, ἴσως καὶ στὴν προγενέστερη δική τους, οἱ ὁποῖες αὐτονομήθηκαν καὶ "αἰσθητικοποιήθηκαν".
Ὁ ψάλτης ἀπὸ ὅτι βλέπω εἶναι ὁ "μάστορας". Δίνει τὸ ἴσον, ποὺ τὸ παίρνει ὁ βοηθός, ὁ χορός, δὲν ξέρω ποιός, καὶ δίνει καὶ τὸ ἀπήχημα. Ἃν ὑποτεθῇ ὅτι δίνει σὲ ἄλλον τὸ ἵσον, καὶ ἄλλον τὸ ἀπήχημα, ποὺ μὲ κάποιον τρόπο "αὐτονομεῖται" ὅπως τὸ ἴσον, ἴσως ἐκεῖ χωράει μιὰ "τρίτη φωνή" -εἶναι ἕνα ἐρώτημα. Βλ. ἐπίσης, σελ. 31 - "
τὸ βιολὶ [πλάι στὸ κλαρίνο, στὴν Β. Ἥπειρο]
παίζει μιὰ ἀνεξάρτητη, ὑποτυπώδη μελῳδία".
Βρισκόμαστε στὴν ἐνότητα "ἱσοκράτημα". Ὅμως ἀπὸ ὅ,τι διαβάζω, τὸ "τυπικὸ" δὲν ξεκινάει μὲ τὸ ἴσον (βλ. Χρύσανθος,
παρ. 320)! Ξεκινάει τρόπον τινὰ - ἂν τὸ ἔχω πιάσῃ, μὲ τὸν "προσλαμβανόμενο" μετὰ τοῦ ἴσου, ποὺ εἶναι ἤδη ἕνα μέρος τοῦ ἀπηχήματος.