Τὸ 1889 τὸ Ἀναστασιματάριο τοῦ Πέτρου ἐκδίδεται γιὰ τρίτη φορὰ ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Σακελλαρίδη[21] μὲ βάση τὴν ἔκδοση τοῦ 1868 (συνεκδίδει καὶ τὸ σύντομο –᾿Αναστασιματαριον σύντομον μελοποιηθὲν παρὰ Πέτρου Λαμπαδαρίου τοῦ Πελοποννησίου– σὲ συνεχῆ ἀρίθμηση καὶ δίχως ἰδιαίτερη προμετωπίδα, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἔκδοσης τοῦ 1839)· ὁ ὁποῖος σημειώνει στὸν πρόλογό του ὅτι: «Ἐν τῇ ἐκδόσει ἡμῶν ταύτῃ, ὡς εἴρηται, οὐδὲν καινὸν προσετέθη· τὸ δὲ μόνον ὅπερ ἐπράξαμεν ἡμεῖς εἶναι ἡ ἐπιμέλεια, μεθ’ ἧς διεπονήσαμεν αὐτό, ἵνα ἐκδοθῇ ἔρρυθμον καὶ οὕτω πως κεκανονισμένον κατὰ τὴν τοῦ χρόνου ἀγωγήν, ὥστε ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ψάλλωνται ἅπαντα τὰ μέλη αὐτοῦ καὶ διὰ τοῦ διπλοῦ χρόνου, ὡς ἦσαν τεταγμένα ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πέτρου Πελοποννησίου…» Τὸ 1962 ἐκδίδεται μὲ ἀνατύπωση τῆς ἔκδοσης τοῦ 1889 ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Πολυχρονάκη ...