Έπειτα από χρόνια είναι το πρώτο μου ποστ στο ψαλτολογιο. Συγχωρέστε με για το μακροσκελές κείμενο.
Με αφορμή το παραπάνω θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις που ενώ κατά καιρούς έχουν τεθεί προς συζήτηση στον ψαλτικό κόσμο, δεν έχει γίνει ποτέ μια ολοκληρωμένη κουβέντα που να ενώνει όλα αυτά τα ζητήματα.
Θέλω να ξεκινήσω την κουβέντα χωρίς να κρυφτώ πίσω από ένα πέπλο αντικειμενικότητας. Και θα πω πως είμαι αρνητικά διακείμενος απέναντι σε όλες αυτές τις σύγχρονες τάσεις που παρατηρούνται στα αναλόγια. Είμαι αυτό που λέμε συντηρητικός.
Θεωρώ δεδομένο ότι υπάρχει κάτι υποκειμενικό πίσω από αυτή τη δική μου στάση, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι ειλικρινείς προβληματισμοί που νομίζω αξίζουν να αναφερθούν.
Η ρίζα πολλών προβλημάτων που ταλανίζουν την εκκλησία του 20ου και 21ου αιώνα είναι ο ευσεβισμός. Αν και όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε αυτήν την έννοια θα επιχειρήσω να δώσω μια ερμηνεία που να είναι κοντά στα ζητήματα που συζητάμε στο παρόν θέμα.
Θα έλεγα πως ο ευσεβισμός είναι μια νοοτροπία χριστιανικής πολιτικάντικης ευελιξίας με την χρήση της οποίας τα πάντα δικαιολογούνται και τα πάντα ανατρέπονται ή αναθεωρούνται εν μια νυκτί. Χωρίς πολλές πολλές συζητήσεις. Αρκεί τα επιχειρήματα να βασίζονται σε μια υπεραπλούστευση προτεσταντικής προελεύσεως. Είναι πρακτικό άρα και το εφαρμόζουμε. Δεν είναι πρακτικό άρα το καταργούμε. Ο ευσεβισμός μετατρέπει όλα τα ζητήματα σε χρήσιμα ή μη χρήσιμα με βάση μια αρκετά περιορισμένη αντίληψη της εκκλησιαστικού τόπου χρόνου και τρόπου. Για αυτό το λόγο η νοοτροπία αυτή μπορεί να αλλάζει από υπερσυντηρητική έως μεταμοντέρνα ανάλογα με την εποχή.
Ο ευσεβισμός άνθησε κυρίως στις γνωστές σε όλους μας οργανώσεις, αλλά προϋπάρχει πριν την δημιουργία αυτών σε διάφορους εκκλησιαστικούς κύκλους που πρόσκεινται στον Δυτικό Διαφωτισμό.
Να σημειωθεί πως δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι σημερινοί ριζοσπάστες είναι τέκνα εκκλησιαστικών οργανώσεων.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτήν την νοοτροπία αλλά θέλω να επιστρέψω στο κεντρικό θέμα.
Ο ευσεβισμός μετέτρεψε τις ιερές ακολουθίες, σε event σύντομης κατάνυξης.
Ο ευσεβισμός προσπάθησε να αντικαταστήσει τα ιερά άσματα με χαρούμενα τραγουδάκια.
Ο ευσεβισμός διόρθωσε ποιητικά μέτρα αιώνων, αλλα και μουσικά κείμενα μεγάλων μουσικοδιδασκάλων επειδή δήθεν δεν τηρούνται οι κανόνες της γραμματικής και της σύνταξης.
Ο ευσεβισμός μετέτρεψε το κήρυγμα του ιερέως, κέντρο των ακολουθιών.
Ο ευσεβισμός μετέτρεψε την εμμελή απαγγελία του Ευαγγελίου σε χύμα ανάγνωση.
Ο ευσεβισμός συντόμευσε τις ακολουθίες σε βαθμό που εμείς οι ίδιοι οι ψάλτες δεν κατανοούμε την ύπαρξη και την θέση των ύμνων.
Ο ευσεβισμός κατήργησε τα αργά μαθήματα και τα κρατήματα από την λατρευτική ζωή των απλών χριστιανών.
Ο ευσεβισμός μετέτρεψε τα αργά μέλη σε μουσειακό είδος κατάλληλο μόνο για Αγιορείτικες αγρυπνίες.
Ο σύγχρονος ευσεβισμός που έσπευσε να ασπαστεί την πολιτική ορθότητα έφτιαξε μεικτούς χορούς στα αναλόγια.
Ο ευσεβισμός έφτιαξε υβρίδια ακολουθιών όπως οι λειτουργίες του Αγίου Ιακώβου, οι απογευματινές Θείες λειτουργίες και οι "αγρυπνίες" μέχρι τις 12:00.
Επίσης η μετατόπιση των Μεγάλων Ωρών από το πρωί της παραμονής στο απόγευμα της προπαραμονής είναι ένα ακόμα πρόσφατο σύμπτωμα.
Ο ευσεβισμός κατέστρεψε το ψαλτικό ύφος.
Ο ευσεβισμός δεν έχει πρόβλημα να κατηγορεί ακατάπαυστα τους μεγάλους ψάλτες του Πατριαρχείου που προσέφεραν τη ζωή τους σε αυτήν την τέχνη.
Αν είσαι ευσεβιστής θεωρείς πολύ σημαντικό να πεις αλληλουάριο Αποστόλου με στίχους σε όλους τους ήχους, αλλά δεν πειράζει να μην πεις καθόλου κανόνα ή κοινωνικό.
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό...
Φυσικά δεν είναι μόνο ο ευσεβισμός που δημιουργεί προβλήματα.
Η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας είναι βασικά προβλήματα που παρατηρούνται σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη και η ψαλτική κοινότητα ειδικά αν συμπεριλάβουμε και το τι τράβηξε η ψαλτική τέχνη στον ελλαδικό χώρο στον 20ο αιώνα.
Μερικές σκέψεις...
Αν είπες αρχαίο μάθημα είσαι παραδοσιακός, αλλά δεν είσαι παραδοσιακός αν είπες λειτουργικά Πριγγου και όχι τα αρχαία. Κανέναν δεν ενδιαφέρει πως το είπε αρκεί να το πει ακόμα και αν δεν μπορεί να δώσει την παραμικρή έκφραση σε αυτό που ψάλλει.
Ταυτόχρονα σε αρκετές περιπτώσεις το ψαλσιμο έχει γίνει αγώνας επίδειξης... εγώ προσωπικά δεν θα ήμουν επικριτικός γιατί αναγνωρίζω ότι και οι ψάλτες έχουμε τις αδυναμίες μας. Θα τολμήσω να πω πως θα το δεχομουν πλήρως αν έστω υπήρχε κάποιο γούστο - κάποια αισθητική σε αυτόν τον διαγωνισμό. Από το κύριε ελέησον, το απολυτίκιο μέχρι το χερουβικό δεν υπάρχει διαφορά, όλα λέγονται με τον ίδιο κουραστικό τρόπο. Δεν έχουμε αίσθηση του τι πάει και τι δεν πάει. Κόβουμε τα πάντα (π.χ κανόνες και τυπικά) αλλά στις αιτήσεις και τα κύριε ελέησον καταναλώνουμε πολύ χρόνο ενώ ταυτόχρονα ακούμε μουσικές επιτηδεύσεις πολύ χαμηλής μουσικής ποιότητας.
Η πιο σημαντική ακολουθία της χριστιανοσύνης, το Πάσχα, έχει μετατραπεί σε αγώνα βιασύνης με τραγελαφικά αποτελέσματα. Πραγματικά θλίβομαι για αυτήν την κατάντια.
Αισθάνομαι ότι δεν ασχολούμαστε με την ουσία της ψαλτικής τέχνης. Για τον λόγο αυτό το τάμπλετ και ο ηλεκτρονικός ισοκράτης βρήκαν πρόσφορο έδαφος και ουσιαστικά έχουν επιβληθεί στην λατρεία. Τι και αν όταν πας στην εκκλησιά να ηρεμήσεις από την τρέλα της σύγχρονης κοινωνίας, το πρόσωπο του ψάλτη που φωτίζεται από το φως της οθόνης θα έρθει να σου θυμίσει την καταθλιπτική πραγματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Τι και αν το βουητό του ηλεκτρονικού ισοκράτη σου προκαλεί πονοκέφαλο. Τι και αν ο ηλεκτρονικός ισοκράτης δημιουργεί μια ψεύτικη ατμόσφαιρα αταίριαστη με την ψαλτική τέχνη. Τι και αν ο ισοκράτης έχει καταστρέψει την παραδοσιακή μαθητεία στο αναλόγιο. Αρκεί που έχεις προσευχητικό ύφος ή έχεις καλό λαρύγγι που γυρνάει ...