Να πω σχετικά με το τάμπλετ, ένα θέμα το οποίο με απασχολεί αρκετό καιρό. Δεν θα πω ότι συνιστά απαραίτητα «εκκοσμίκευση», αν και αυτό που προσωπικά θεωρώ περισσότερο παράταιρο ως προς τη λατρεία είναι η ακτινοβολία την οποία κάνει η ηλεκτρονική οθόνη και σε κάθε περίπτωση αυτό φαίνεται. Το θέμα με τη χρήση του τάμπλετ είναι ότι εντάσσεται σε μία νοοτροπία η οποία προωθεί το εύκολο, το γρήγορο, το πρόχειρο, και πάλι χωρίς να είμαι απόλυτος και να κρίνω ανθρώπους, αλλά νοοτροπίες. Όταν κάποιος θέλει τυφλοσούρτη για να ψάλει και δεν μπαίνει στη διαδικασία να μάθει να γυρίζει τα βιβλία, να ανοίγει το Τριώδιο, την Παρακλητική, το Μηναίο κλπ, να ψάχνει το τυπικό, να γνωρίζει αναλόγως της ημέρας ποια τροπάρια ψάλλονται και αν δεν το γνωρίζει, να προετοιμάζεται το προηγούμενο βράδυ, τότε καταφεύγει στη λύση των έτοιμων ακολουθιών τις οποίες τις βάζει και στο τάμπλετ και δεν χρειάζεται καν να τις εκτυπώσει. Βέβαια, δεν μπορώ να κατηγορήσω αυτούς οι οποίοι μπαίνουν σε αυτόν τον κόπο και το έργο τους έχει βοηθήσει αρκετό κόσμο, αλλά όταν κάποιος εμμένει σε αυτήν τη νοοτροπία και δεν προχωρά ένα βήμα παραπέρα να αυτονομηθεί και να μην βασίζεται σε τέτοιες φυλλάδες, εκεί νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα, και το πρόβλημα έγκειται κυρίως στη νοοτροπία η οποία ενυπάρχει πίσω από αυτήν την επιλογή και όχι στο κατέβασμα καθ' αυτό της ακολουθίας.
Όταν πάλι κάποιος ψάλλει τα μουσικά μέλη μέσα από το τάμπλετ, κατανοώ ότι αρκετοί ίσως δυσκολεύονται οικονομικά να προμηθευθούν μουσικά βιβλία -αν και το «χτίσιμο» μιας μουσικής βιβλιοθήκης γίνεται σε βάθος χρόνου- αλλά και εδώ πολλές φορές ενυπάρχει μία λανθασμένη νοοτροπία, ότι δηλαδή με τη δύναμη της τεχνολογίας έχουμε στη μουσική φαρέτρα μας όλα τα μέλη διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή και μπορούμε να διαλέξουμε να ψάλουμε ό,τι θέλουμε. Το πρόβλημα εδώ όμως είναι το εξής· όντως, μπορεί να έχουμε διαθέσιμα όλα τα μέλη, αλλά πόσα από αυτά μπορούμε να ψάλουμε καλά; Έχουμε αποκρυσταλλώσει ένα μουσικό ρεπερτόριο το οποίο μπορούμε όντως να αποδώσουμε με τον καλύτερα τρόπο -τεχνικά αλλά και αισθητικά- ή απλώς λειτουργούμε με τη λογική του σούπερ μάρκετ, ότι είδαμε δηλαδή κάτι στο ράφι που μας γυάλισε και είπαμε να το «καταναλώσουμε» να δούμε πώς είναι; Θα μου αναφέρουν αρκετοί το οικονομικό κόστος αγοράς βιβλίων ή τον κόπο τού να έχεις μία τσάντα μαζί σου με τα απαραίτητα βιβλία. Ως προς το πρώτο, όταν κάποιος έχει την ψαλτική ως έναν τρόπο -συμπληρωματικού έστω- προσπορισμού χρημάτων, δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσει σε καλά μουσικά βιβλία τα οποία θα έχει για μια ζωή; Ως προς το δεύτερο, πόσα μουσικά βιβλία πραγματικά χρειάζεται κάποιος να έχει μαζί του για μία Κυριακάτική Θεία Λειτουργία; Έχει μπει στη διαδικασία κανείς να διερωτηθεί σοβαρά μέσα του μήπως πολλά πράγματα τα οποία θεωρεί ότι του είναι απαραίτητα, στην πραγματικότητα είναι τελείως άχρηστα και περιττά και απλώς εξυπηρετούν ψυχολογικές ανάγκες;
Αυτό το οποίο θέλω να πω με αυτήν τη μακροσκελή τοποθέτηση, είναι ότι η χρήση του τάμπλετ καθ' αυτήν μπορεί να λύνει ευκαιριακά κάποια ζητήματα, αλλά η ευκολία την οποία παρέχει -ή καλύτερα η αίσθηση ευκολίας- οδηγεί πολύ κόσμο να υιοθετήσει μία νοοτροπία η οποία δεν θα πω ότι είναι «εκκοσμίκευση» της ψαλτικής, αλλά πάντως οδηγεί σε μία πνευματική οκνηρία, σε μία λογική αντιμετώπισης της διαδικασίας της ψαλτικής ως κάτι πρόχειρο και κάτι στο οποίο δεν αξίζει να αφιερώσουμε χρόνο και προσπάθεια και ότι μπορεί η τεχνολογία να καλύψει τις ελλείψεις μας -που προσωρινά όντως μπορεί να το κάνει- αλλά κυρίως το ότι επειδή έχουμε την τεχνολογία, δεν χρειάζεται να αναζητούμε, δεν χρειάζεται να καταναλώσουμε φαιά ουσία για αυτό το οποίο υποτίθεται ότι αγαπούμε... Όταν όμως αγαπούμε ένα πρόσωπο και δεν καταναλώνουμε χρόνο και φαιά ουσία για αυτόν/αυτήν, τον αγαπούμε όντως; Ας διερωτηθεί ο καθένας μέσα του, επαναλαμβάνω δεν κρίνω κανέναν για τις επιλογές του, ίσως πολύς κόσμος να είναι πολυάσχολος και να μην έχει την «πολυτέλεια» να ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες, αλλά μέσα του είναι πράγματι ευχαριστημένος με αυτήν την κατάσταση; Το θέτω καθαρά ως τροφή για σκέψη, τίποτα περισσότερο...