Κων/νος Βαγενάς
Κωνσταντίνος
Πάτερ, διάβασμα «άφωνως» που σήμερα είναι πράγμα τόσο συνηθισμένο, παλαιά ήταν μεγάλη τέχνη (λ.χ. ο Taft μεταξύ αλλα παραδείγματα δίνει ένα χωριο από τον Αυγουστινο οποιος μιλάει με μεγάλη έκπληξη για την συνήθεια του Αμβροσιου να διαβάζει «άφωνως» τα βιβλία). Δεν το ήξεραν όλοι δηλαδή (όχι μονο αυτοί, αλλα και μερικοί εκ των συμμαθητών μου ). Επόμενος όταν λέει ο τάδε χειρόγραφος μυστικως, καθ'εαυτόν κτλ, δεν πειράζει εάν (υπο)ψιθυρίζει κάποιος κάτι η όχι, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: όχι εις επήκοον του λαου.
Το ότι η συνήθεια του Αμβροσίου να διαβάζει αφώνως τα βιβλία σχολιάζεται ως κάτι ασυνήθιστο, δεν σημαίνει παρά ότι τότε τα βιβλία τα διάβαζαν δυνατά με ακροατήριο. Όπως πλείστες μικρογραφίες μαρτυρούν, ένας διάβαζε (ο "αρχηγός" της συντροφιάς συνήθως) και οι άλλοι άκουγαν. Αλλά και ο καθένας μόνος του διάβαζε δυνατά, και γι' αυτό είχε σημασία και η προσωδία και η ακουστική ευχαρίστηση που εξέπεμπαν τα κείμενα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν "τέχνη" το αντίθετο, απλώς ασυνήθιστο. Και το αποτέλεσμα στο οποίο καταλήγετε "όχι εις επήκοον" νομίζω βγαίνει αυθαίρετα. Για να μην πούμε ότι αυτό είναι ένα επιπλέον επιχείρημα για την εις επήκοον ανάγνωση, αφού αυτό συνηθιζόταν πάντα και παντού, και όλοι οι φιλόλογοι μπορούν να το επιβεβαιώσουν.