Καλησπέρα σας!
Χαίρομαι πάρα πολύ για την απάντησή σας, καθώς είστε από τα άτομα που, σε θεωρητικά θέματα, αρέσκομαι να διαβάζω, άσχετα αν συμφωνώ (εμπειρικά, όχι γνωσιολογικά) με τις εκάστοτε απόψεις σας! Σας ευχαριστώ!
Άρα, υποθέτω ότι κι εσείς λέτε πως ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ είναι πιό σωστή η γραφή της Σιμωνόπετρας; Αν ναι, θεωρείτε υποχρεωτική την καταγραφή του μέλους με αυτές τις φθορές;
Για το 2ο ερώτημα: δεν μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή την πορεία ως άγια;
Δεν λέω ότι είναι πιο σωστή η γραφή της Σιμωνόπετρας.
Λέω ότι χρειάζεται να κατανοήσουμε σε βάθος πως λειτουργεί το μέλος, αλλιώς δεν μπορούμε να ψάλλουμε τίποτα.
Οι παραπανίσιες φθορές όπως αυτές, τις λένε κάποιοι καταχρηστικές φθορές, μπήκαν για να προσδιορίσουν καλύτερα το μέλος ήτοι την κίνηση των ήχων (υφέσεις- διέσεις). Παλιά δεν χρησιμοποιούσαν σχεδόν καθόλου φθορές και ήξεραν τί θα κάνουν από το μέλος.
Ήξεραν ποιες είναι οι πραγματικές φυσικές θέσεις των φθόγγων στο τετράχορδο (βλ
άρθρο μου) και την αιτία μετακίνησης αυτών(έλξεις).
Η αιτία είναι η συμφωνία κατά το πεντάχορδο (παραλλαγή -τροχός) ή κατά το τετράχορδο (πάσα τριφωνία τον εαυτόν ήχο ποιεί διπλοπαραλλαγή). Αν καταλάβουμε δίνοντας βάση σε όσα ακούμε από τους παλαιούς ψάλτες αυτό είναι η παραλλαγή των ήχων. Αυτό σημαίνει παραλλαγή, ένας ήχος παραλλάσσεται σε άλλον για να συμφωνήσει με αυτόν. Έτσι για
παράδειγμα ο β ήχος -δηλαδή ο βου - ενώ κανονικά ανεπηρέαστος απέχει ένα ημιτόνιο από τον πα για να συμφωνήσει με τον πρώτο ήχο στο κε υψώνεται και από β ήχος γίνεται πρώτος (ποιεί τον εαυτόν ήχο με τον κε ), αυτόν τον ήχο τον είπαν πλάγιο δεύτερο (για να μην απορήσει κανείς είναι ο ειρμολογικός πλβ ήχος όπως τον ξέρετε-αυτή είναι η μοναδική και σωστή κατεξοχήν κλίμακα πλαγίου δευτέρου, εξηγώ περισσότερα
εδώ).
Το πήγα μακρυά το θέμα αλλά επίτηδες για να καταλάβουμε ότι κάθε απλή δίεση ή ύφεση που γίνεται στο μέλος έχει σημασία, αιτία και σκοπό, τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Εδώ θέλει Προσοχή!!! γιατί γνώμονας εκτέλεσης όλων αυτών τον κινήσεων πρέπει να είναι η προφορική μας παράδοση και μόνο αυτή και ύστερα πως αυτή τεκμηριώνεται στις γραπτές πηγές. Αν ξεκινήσουμε από τις γραπτές πηγές αυτοδίδακτοι και "ρομαντικοί" ερευνητές αγνοώντας την κατακραυγή των παλαιών παραδοσιακών ψαλτών θα πέσουμε σε λάθη, όπως έπεσε κι ο Σίμων Καράς στο βιβλίο «Μέθοδος τῆς Ἑλληνικῆς Μουσικῆς- Θεωρητικόν» , 1982 που ακόμα ακολουθούν πολλοί παρά την
απόρριψη του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Ακούμε και προσπαθούμε ό, τι ψάλλουμε να είναι σύμφωνο με αυτό που ακούμε.
Η αρχαία παράδοση μας έχει σωθεί ανόθευτη, σε εκατοντάδες ηχογραφήσεων από τους παραδοσιακούς ψάλτες και πρωτοψάλτες του 20ου αιώνα και δεν χρειάζεται ούτε επαναφορά στο αρχαίον κάλλος ούτε ανακατασκευή -
reconstruction
Η
θεωρητική εργασία που έκανα δεν είναι για να την ακολουθήσουμε και να ψάλλουμε βάσει αυτής (κι εγώ σίγουρα έχω ασάφειες και λάθη) αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα τι είναι αυτά που ακούμε από τους παλιούς ψάλτες . Η παράδοση είναι μόνο προφορική, δεν υπάρχει γραπτή παράδοση! μόν καταγραφή της παράδοσης που είναι μόνο προφορική υπάρχει. Όλες οι αιρέσεις προέκυψαν από λάθος ερμηνεία των κειμένων, μόνο η προφορική παράδοση είναι παράδοση, το επαναλαμβάνω μέχρι να το καταλάβουμε όλοι μας και να ακούμε και να μελετάμε αυτά που ακούμε, κι όσους παραδοσιακούς δασκάλους υπάρχουν ακόμα να τους ακούμε πιστά, άλλη λύση δεν υπάρχει .