Όλοι σχεδόν οι σύγχρονοι μαθητές μα και επαγγελματίες ψάλτες λόγω της ελλιπούς έως λάθος θεωρητικής εξήγησης των σχολών και των ωδείων βρίσκονται σε σύγχυση όπως η Μαρία, σε θέματα όπως αυτό και πολλά άλλα που τα έχουμε αναλύσει στο παρελθόν.
Για όσους δεν θέλουν να εμβαθύνουν αλλά θέλουν έναν πρακτικό πλοηγό στον πλάγιο δεύτερο:
Η κανονική κλίμακα του πλαγίου δευτέρου στον πα είναι ακριβώς όπως αυτή του πλαγίου δευτέρου του εκ του βου, πείτε δηλαδή τον πα σαν να είναι βου.
Το πα-γα δηλαδή είναι μικρό περίπου ίδιο με το "διατονικό", με το οποίο πολλές φορές ταυτίζεται. Η άλλη η κλίμακα που μαθαίνουμε ως πλαγίου του δευτέρου (η σκληρή όπως (κακώς) την λένε κάποιοι), με τον γα σε δίεση χρησιμεύει
μόνο όταν ο ήχος τριφωνεί, έπειτα επανέρχεται ο γα στην χαμηλή του θέση. Με δυο λόγια
όταν ανεβαίνεις τα διαστήματα απλώνουν, ενώ όταν κατεβαίνεις μαζεύουν.
Επίσης όταν σε ένα πεντάχορδο πλβ η μία διφωνία μικραίνει τότε η άλλη μεγαλώνει. Έτσι το πα-γα όταν είναι μικρό(18 με 19 μόρια περίπου σύνολο) και είναι μικρό όταν φτάνει μέχρι τον γα και επιστρέφει, τότε
το πα-χαμηλό ζω γίνεται μεγάλο έως και δίτονο (24 μόρια συνολο, με διάστημα
νη- πα υπερμείζον 14 με 15 μόρια)
Ψάλλω το χερουβικό ώστε να καταλάβετε την λογική που περιγράφω, προσέξτε στο σημείο
"τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες" , πως συμφωνεί ο γα με τον άνω νη. Με τον γα δίεση όπως κακώς διδάσκουν στα ωδεία το σημείο αυτό ακούγεται πολύ άσχημα.
View attachment xerouvGreg_plB_soldatose.mp3
Για όσους θέλουν περισσότερη ανάλυση:
Όλα όσα διδάσκονται σήμερα στα Ωδεία στα Πανεπιστήμια και στίς σχολές είναι λάθος. Δεν πρόκειται να ψαλλεί ποτέ ξανά σωστά ούτε ο πλάγιος δεύτερος ούτε ο βαρύς ούτε κανένας ήχος.
Η αντίληψη που επικρατεί εδώ και δύο αιώνες για τα πραγματικά διαστήματα όχι μόνο του πλαγίου δευτέρου αλλά και γενικά η όλη λογική των θεωρητικών του 20ου αιώνα είναι ανακριβής έως λάθος.
Η προφορική παράδοση έχει σώσει την αλήθεια, για αυτούς που έχουν ικανότητα ακοής και παρατηρητικότητα ώστε να καταλάβουν ποια από τις τόσες εκτελέσεις ανταποκρίνεται και στην περιγραφή των ήχων κατά τις παλαιές γραπτές πηγές που θέλουν τον πλάγιο δεύτερο να είναι ένας πρώτος ήχος μαζί με τον δεύτερο ήχο.
Αυτό που καθορίζει το ύφος του ήχου είναι η διφωνία. Ο πρώτος ήχος,το πα-γα, δεν μπορεί να ακουστεί σε μεγάλη διφωνία παρά μόνο σε μικρή, όπως κι ο τρίτος ήχος δεν μπορεί να ακουστεί σε μικρή διφωνία παρά μόνο σε μεγάλη.
Ο δεύτερος ήχος μπορεί να ακουστεί σε όλα τα μεγέθη διφωνιών, για αυτό και συνυπάρχει σε όλους τους οίκους της
παραλλαγής του Ι. Πλουσιαδηνού.
Εξηγώ εδώ πως μεταβάλλονται τα μεγέθη των διφωνιών του πλαγίου δευτέρου ήχου και ψάλλω τον αργό κανόνα της Μ. Παρασκευής με τις σχετικές ["στριφνές" κατά την θεωρία των ωδείων] αλλαγές :
http://lampadariospetros.blogspot.com/2016/04/blog-post_84.html
Ο όρος μαλακό σε ένα γένος ή χρόα έχει να κάνει με το μαλάκωμα συγκεκριμένης χορδής, της παρανήτης(έχω εξηγήσει ποια είναι η αρχαία παρανήτη στο σημερινό τετράχορδο, είναι η τρίτη χορδή στο τετράχορδο του πρώτου ήχου, δηλαδή ο νη ή ο γα κι όχι ο πα που νόμιζαν οι Τρεις διδάσκαλοι). Το αντίθετο του μαλακού είναι το σύντονο, δηλαδή η ψηλότερη θέση που μπορεί να έχει η παρανήτη χορδή που είναι ένας τόνος κάτω από την νήτη, δεν υπάρχει σκληρό (σκληρή είναι μόνο η φέτα) .
Την ρίζα του προβλήματος και την σύγχυση που επικρατεί την αναφέρω εδώ:
http://soldatosmusic.blogspot.com/2017/06/21.html
Αν ξέρει κάποιος πως κινούνται οι ήχοι και πως παραλλαγίζονται μεταξύ τους δεν χρειάζεται καμία απολύτως φθορά.
Όσοι ενδιαφέρεστε περισσότερο μελετήστε το blog μου(
http://soldatosmusic.blogspot.com/p/blog-page_3558.html ), εξηγώ αρκετά. Για να καταλάβετε και να βελτιωθείτε θέλει πρώτα να αναθεωρήσετε-να ξεχάσετε τα πάντα όπως τα έχετε σήμερα στο μυαλό σας και να επικεντρωθείτε στην προφορική παράδοση που θα σας οδηγήσει στην σωστή ερμηνεία των γραπτών πηγών και στην αλήθεια.
