Όπως υπάρχετε εσείς, έτσι θα υπάρχουν κι άλλοι!
Πιθανώς να υπάρχουν κι άλλοι, απλώς ο συνδυασμός
1) Να έχει τελειώσει βυζαντινή μουσική
και
2) Να είναι ή να έχει υπάρξει για ικανό χρόνο ψάλτης με αναλόγιο δικό του
και
3) Να έχει τελειώσει κλασικό τραγούδι (μονωδία)
και
4) Να διδάσκει όλα τα παραπάνω
είναι νομίζω σπανιότατος.
Καλά, το κατεξοχήν παράδειγμα ήταν ο Αστέρης, ο οποίος εκτός από αυτά, είχε
και καριέρα στην όπερα
και παρουσία στην οθωμανική μουσική
και δίδασκε όλα τα παραπάνω, σαν ξέχωρα αντικείμενα. Ίσως το μόνο που δεν δίδασκε ήταν βυζαντινή μουσική!
Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω αν η προσπάθεια αυτή εμπεριέχει κάποια περίοδο επίπονων για τη φωνή ασκήσεων (μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι). Κάποιοι λένε ότι αν δεν πιεστεις να ψάλεις λίγο ψηλότερα δε θα κερδίσεις έκταση.
Αν ακούσετε κάτι τέτοιο, φύγετε όσο πιο μακρυά μπορείτε.
Επίσης όσοι ψαλλετε χωρίς μικρόφωνο αποδεχεσθε ως φυσιολογική κάποια στοιχειώδη κόπωση στο τέλος;
Η κόπωση είναι σωματική με την ευρεία έννοια (σαν να έχεις ασκηθεί, ας πούμε) και πρωτίστως διανοητική, όπως είπα παραπάνω. Συγκέντρωση 100% στο τι κάνω (και όχι στο τι ακούω). Αν τελειώνοντας τη λειτουργία νιώθεις -να το πω χοντρικά- ότι ο λαιμός σου είναι κουρασμένος, κάτι δεν κάνεις καλά. Ο πρώτος μου δάσκαλος, που είχε περάσει στα νιάτα του κι απ' την ψαλτική, μου έλεγε "όταν τελειώνεις τη λειτουργία, θα πρέπει να νιώθεις ότι μπορείς να ψάλεις άλλη μία λειτουργία άνετα". Τότε έλεγα μέσα μου "ε, εντάξει, υπερβολές, δεν ξέρει(!)" και στην πορεία διαπίστωσα ότι εγώ ήμουν το τσουτσέκι κι αυτός ήξερε πολύ καλά τι έλεγε! Οπωσδήποτε, δεν λέω ότι πρέπει να ζορίζεις τη φωνή άνευ λόγου ή να κάνεις "μαγκιές". Αυτά κοστίζουν, πράγματι. Μιλάω για λελογισμένη, επαγγελματική χρήση. Να ξέρεις και πού θα δώσεις κάτι παραπάνω και πόσο θα είναι αυτό. Κι αυτό μέσα στη σπουδή είναι.