Νομίζω ότι ο λόγος που το εν λόγω άσμα απορρίφθηκε από την "ψαλμώδησή" του εν ώρα λατρείας, δεν είναι ούτε ο ρυθμός του, ούτε τα λόγια του (ως μη έχοντα υμνογραφικά στοιχεία), ούτε η ανένταχτη σε κάποιο υμνογραφικό πλαίσιο δομή του.
Ο ρυθμός του που είναι τρίσημος δεν έρχεται σε αντίθεση ούτε με τα κρατήματα που οι περισσότεροι ψάλτες αγνοώντας την Πολίτικη παράδοση τα λένε σε τρίσημο, ούτε με τους Αγιορείτικους Πολυελέους που αν και προλογίζονται ως "διτρόχαιος δακτυλικός εξάσημος" πάλι λέγονται σε τρίσημο, ούτε με τα μεγαλυνάρια της της θ' ωδής της Υπαπαντής, που και πάλι, αγνοώντας το συνεπτυγμένο του ρυθμού, είθισται να λέγονται σε τρίσημο.
Τα λόγια του είναι απλά, χωρίς "λογιότητες", επηρεασμένα όμως από την εκκλησιαστική ορολογία.
Ως ποίημα χρησιμοποιεί τον δεκαπεντασύλλαβο στίχο,
όχι ξένο προς την υμνογραφία, το δε εφύμνιό του χρησιμοποιείται ούτως ή άλλως στον Ακάθιστο ύμνο.
Η μελοποίησή του από τον Γρηγόριο, προφανώς, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, έγινε για χρήση εκτός λατρείας.
Όλοι μας, πιστεύω, κάποια στιγμή το ψάλλαμε ή τουλάχιστον το σιγοτραγουδήσαμε. Διότι, αντικειμενικά, είναι μία πολύ ωραία δημιουργία. Γι' αυτό και κατέστη τόσο αγαπητό και λαοφιλές άσμα παγκοσμίως.
Η εκκλησία μέχρι στιγμής δεν το ενέταξε στη λατρεία, μάλιστα δε, απαγόρευσε την χρήση του εντός της λατρείας. Η χρήση του επομένως εντός λατρείας είναι καταδικαστέα και οι αυθαιρεσίες (πολλές φορές δίκην "παραγγελιάς") είναι απαράδεκτες.
Αν στο μέλλον η εκκλησία κρίνει ότι κάπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί, τότε βεβαίως θα το ψάλλουμε, υπακούοντας στην μητέρα Εκκλησία.