Αν κάποιο μεμονωμένο άτομο σου πει να μη νηστεύεις σκανδαλίζεσαι, αλλά όχι αν στο πει μια σύνοδος;
Το υπεραπλουστεύεις και θα εξηγήσω περαιτέρω τι εννοώ.
Ο περισσότερος κόσμος (και εννοώ τους πιστούς) μόλις κάτι τέτοιο αποφασιστεί συνοδικά θα άρχιζε να έχει πρόβλημα. Μπορεί μια σύνοδος να ακυρώσει κανόνα προηγούμενης συνόδου; Κι αν δεν υπάρχει απαγορευτικός κανόνας ποιο το νόημα να επιτραπεί κάτι που δεν απαγορεύεται;
Ο σκανδαλισμος, ξαναλεω, εγκειται οταν βγαινει καποιος και προσπαθεί να κάνει κανόνα οτι του κατέβει, και ν'ακυρωσει τη πρακτικη της Εκκλησιας μας κατα το δοκουν! Αυτο απο μονο του ειναι κολασιμο και οδηγει, οπως συνεβη αρκετες φορες στο παρελθον, σε αιρεση!
Αν ομως κατι το οποίο, εν πρώτοις, φαινεται ασχημο αλλα, συνοδικα η Εκκλησια μας το αποφασισει για ν'αποφυγει χειροτερες πνευματικες καταστασεις και ολισθήματα, π.χ. η θέσπιση μέχρι και τρίτου γάμου (διάβασε τη θέση του Μ.Βασιλείου, εαν θυμάμαι σωστά, για τη θέσπιση του δεύτερου γάμου και θα καταλάβεις, τη στιγμη που στη συνεχεια επετραπη μεχρι και τριτος), τοτε, ναι, θα το δεχθώ, εφοσον υπάρχει και η αναλογη θεολογικη τοποθετηση κτλ. Οπως ανεφερα και στο παραδειγμα, η Εκκλησια οταν επρεπε προχωρησε σε αλλαγες, οι οποίες πολλους "ξίνισαν", αλλα ολοι στο τελος αναγνωρισαν την αναγκαιοτητα αυτων για τη περαιτέρω πνευματικη πρόοδο των πιστων. Να διαβαζουμε και λιγο εκκλησιαστικη ιστορια, διοτι οπως και η ιστορία των εθνών, γενικότερα, ειναι τρομερα διδακτικη και να σταματησουμε να το παιζουμε "super" χριστιανοι (γενική η αναφορά), διοτι καποια απο αυτα που εχουμε σημερα ως δεδομενα και μας βολεύουν, παλαιότερα δεν ισχυαν!
Αυτή ειναι η πρακτική της Εκκλησίας μας και εφοσον οι όποιες αλλαγές γινονται με αυτο το τροπο, όπως έκαναν οι Άγιοι Πατέρες, τοτε ναι, ευλογημένο να ειναι!
Οχι ομως, ξαναλέω, να κανει ο καθενας/μία, είτε κληρικοί, είτε λαικοί, οτι τους κατεβει και να προσπαθουν να εδραιώσουν καταστάσεις και να δημιουργήσουν τετελεσμένα για τις επόμενες γενιές!
Το τελευταίο προσεξτε το ιδιαιτέρως(!), διότι κάποιοι θεωρούν ως Εκκλησιαστική παράδοση, άρα και αποδεκτό, κάτι το οποίο χαρακτηρίζεται μόνο από το χρονικό διαστημα κατα το οποίο τελειται, στερούμενο την όποια θεολογική θεμελίωση! Κάτι τέτοιο θα ήταν, απλώς και μονό, μια λανθασμένη πρακτική, η οποία, δυστυχώς, έχει διαιωνιστεί, και σε καμία περιπτωση δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει παράδοση της Εκκλησίας μας.