Και φτάνουμε στο τέταρτο βασικό χαρακτηριστικό του Ύφους, τις αναλύσεις.
Πριν αναφερθούμε στις αναλύσεις των γραπτών κειμένων(άρρηκτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της γραφής), ας εστιάσουμε στις αναλύσεις των εκτελέσεων των ηχογραφήσεων που ανέβηκαν.
Αυτές αποτελούν άλλη μία απόδειξη συγγένειας των εκφραστών αυτού του ύφους, των νεοτέρων με τους παλαιότερους: ποικιλία αναλύσεων, αλλά μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο,-καρπό της προφορικής παράδοσης. Καμμία σχέση δηλαδή με τη "μέθοδο κονσέρβα"(=η πεταστή κάνει αυτό, η βαρεία τούτο), που ακολουθούν άλλες σχολές, αλλά δυστυχώς και "πατριαρχικοί" και φυσικά σε καμμία περίπτωση μετροφωνία(κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι το "γνήσιο πατριαρχικό ύφος" είναι να ψάλλεις ότι βλέπεις).
Οι Δάσκαλοι αυτοί μπορεί να αποδίδουν από στήθους το ψαλλόμενο μάθημα, όμως κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι γνωρίζαν απταίστως όλα τα μαθήματα των κλασσικών βιβλίων(ο επί 60 χρόνια στα αναλόγια του πατριαρχικού ναού ψάλλων Ιάκωβος διάβαζε καθημερινά ξανά και ξανά τα μουσικά μαθήματα, ο δε όταν Παναγιωτίδης όταν κάποτε αμφισβητήθηκε από επίτροπο ναού, του ζήτησε να του ανοίξει ένα οποιοδήποτε μουσικό βιβλίο σε όποια σελίδα θέλει και όταν το έκανε ο επίτροπος, του είπε απέξω το μάθημα -συγκεκριμένα ήταν το "Επί τον ποταμόν" και το βιβλίο του Πρωγάκη). Μέσα από την γνώση λοιπών των γραπτών κειμένων και από την μαθητεία τους σε Δάσκαλο διέσωσαν το ύφος και την ορθή εκτέλεση των αναλύσεων. Θα επανέλθω με τα περί των αναλύσεων στην γραφή.
