haris1963
παλαιότατο μέλος
Γνωρίζω εγώ και σου απαντώ: ό,τι μεσολάβησε από την πρώτη σελίδα του Αναστασιματαρίου του Ιωάννου μέχρι τη δεύτερη. Ήτοι από το «...κεκραγέναι με προς σε...», έως το «...εσπερινή...» που βλέπουμε την ίδια γραμμή την πρώτη φορά αναλελυμένη και την δεύτερη συνοπτικά. Υπήρχε από τότε η άνεση λιτότερης ή πιο αναλελυμένης καταγραφής (όπως και εκτέλεσης), μιας φράσεως ή θέσεως. Αναλόγως και της χρονικής αγωγής, βεβαίως. Όπως λ.χ. ο ίδιος ειρμός, αν ψαλεί ως κανόνας σε γρήγορο χρόνο, θα καταγραφεί διαφορετικά από το αν ψαλεί σε αργό χρόνο ως (σύντομη) καταβασία. Δηλαδή, ενώ στο κλασικό κείμενο είναι το ίδιο μάθημα, στη δεύερη περίπτωση εάν κάνουμε καταγραφή σε αναλελυμένη γραφή, θα προκύψει διαφορετικό κείμενο.Ἄν γνωρίζεις τὶ μεσολάβησε, γράψε το.
Εννοείται ότι 20 χρόνια (και 30 και 50 και 100 θα σου έλεγα, αλλά είναι άλλη συζήτηση) σε «χρόνο προφορικής παράδοσης» είναι μηδέν.
Οι συνθέσεις είναι περισσότερο καταγραφή (ή εκδοχή καταγραφής), της μουσικής ιδέας, της μουσικής σύλληψης.Αὐτὸ ποὺ βλέπω ἐγώ πάντως εἶναι πὼς καὶ στὰ δύο Ταμεία Ἀνθολογίας, Χουρμουζίου 1824 καὶ Γρηγορίου 1834 (ἔκδ. Φωκαέως) οἱ συνθέσεις ἐμφανίζουν μικρὲς διαφορές μὲ τὸ κείμενο νὰ κινεῖται σὲ λιτὲς γραμμὲς χωρὶς πολλὰ δίγοργα τρίγοργα.
Κανένα άλλο ρεύμα δεν υπήρχε. Και ο Πέτρος Εφέσιος μαθητής του Γεωργίου Κρητός (μαθητής του Ιακώβου Πρωτοψάλτου και του Μελετίου Σιναΐτου) και των τριών δασκάλων (στην πατριαρχική σχολή του 1815) υπήρξε. Στη φιλοσοφία καταγραφής ναι, ήταν πιο αναλυτικός, πιθανόν γιατί ως εκδότης και διδάσκαλος ευρισκόμενος μακριά από το κέντρο (Κων/πόλη), στο Βουκουρέστι, αισθάνθηκε μεγαλύτερη την ανάγκη για λεπτομερέστερη καταγραφή των παραδοσιακών αναλύσεων και λαρυγγισμών.Καὶ βέβαια μιλᾶμε γιὰ τοὺς δύο ἐκ τῶν Τριῶν Διδασκάλων καὶ μαθητὲς τοῦ Γεωργίου Κρητὸς. Τὶ ρεύμα ἀπηχεῖ ὁ Anton Pann, μαθητὴς τοῦ Διονυσίου Φωτεινοῦ καὶ τῆς σχολῆς τοῦ Πέτρου Ἐφεσίου, δὲν τὸ γνωρίζω.
Το ίδιο άμεση είναι και η αναλυτικότερη απόδοση της λιτότερης πρώτης εξήγησης. Ο Ιάκωβος έπρεπε να γράψει σε δισκάκια των τριάμιση λεπτών, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν το έψαλλε επίσης και σε αργότερο χρόνο, περισσότερο «διανθισμένο». Μια καλή ιδέα θα ήταν να ρωτήσουμε τον κ. Σταμάτη Παπαμανωλάκη όπως πρότεινε και ο αγαπητός διαχειριστής μας εδώ.ΟΜΩΣ. Οἱ Χουρμούζιος καὶ Γρηγόριος ἐκφράζουν τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία ἄμεσα καὶ ἔτσι ψάλλει καὶ ὁ Ναυπλιώτης πολὺ ἀργότερα στὴ Μεγάλη Ἑκκλησία.
Πάντως, μια ηχηρή απάντηση για το πὠς έψαλλε ο Ναυπλιώτης το «Και ευλογημένος...», πήραμε εδώ, από τον π. Νικόλαο Μαυρόπουλο για τον οποίο διαβάζουμε στη βιογραφία του:
«...Μιμητής γενόμενος του ύφους του διδασκάλου Ιακώβου Ναυπλιώτου πρωτοψάλτου...» και «...απαράμιλλος ερμηνευτής των μουσικών μαθημάτων και αποτέλεσε πρότυπο μίμησης για πολλούς ψάλτες, κυρίως στο οκτάηχο μάθηκα "Θεοτόκε Παρθένε" του Πέτρου Μπερεκέτη...».
Και εδώ στο #1 μήνυμα, από τον Στυλιανό Τσολακίδη, ο οποίος δεν χρειάζεται να πούμε πόσο «πιστός ιακωβίτης» (έκφρασις κατα Μιχαλάκη) ήταν, τόσο στα διαστήματα, όσο και στις αναλύσεις, όσο και στο χρόνο κ.λ.π.
Οπότε σε αυτό που γράφεις αμέσως μετά:
... το «και όχι μόνο» μάλλον δεν ισχύει...Κι ἐγὼ ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς τὰ ἀκούσματα τοῦ Ναυπλιώτη καὶ τὸ ὕφος του μᾶλλον ἀπογοητεύουν πολλοὺς ἄλλους ... μερικοὺς ... καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς λεγόμενους καραϊκούς
Last edited: