Προκαλοῦμε καὶ παρακαλοῦμε τὸν κ. Ἀρβανίτη, νὰ μᾶς διαφωτίσει σχετικὰ μὲ τὴν ἱστορία τοῦ ὅρου πατριαρχικὸ ὕφος ἢ ὕφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Τὸ συγκεκριμένο ζήτημα τὸν εἶχε ἀπασχολήσει κάποτε σὲ μιὰ ἡμερίδα τοῦ Συλλόγου Ἱεροψαλτῶν Εὐβοίας. Μεταφέρω ἐδῶ τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ χρονικὸ ἐκείνης τῆς ἡμερίδας ποὺ ἀφορᾶ στὴν ὁμιλία τοῦ κου Ἀρβανίτη (ἐλπίζω ὅτι ἀποδίδει κάπως τὰ λεχθέντα):
"Ιωάννης Αρβανίτης, «Ο άρχων πρωτοψάλτης Ιάκωβος Ναυπλιώτης, τέλος μιας παλιάς και αρχή μιας νέας εποχής της πατριαρχικής ψαλμωδίας»
Ακολούθησε η εισήγηση του συμπολίτη μας μουσικολόγου κ. Ιωάννη Αρβανίτη με θέμα: «Ο άρχων πρωτοψάλτης Ιάκωβος Ναυπλιώτης, τέλος μιας παλιάς και αρχή μιας νέας εποχής της πατριαρχικής ψαλμωδίας». Ο ομιλητής κατ’ αρχάς διευκρίνισε τον όρο «πατριαρχικό ύφος», διακρίνοντας την παλαιότερη έννοια του από την σύγχρονη. Κατά τον κ. Ιωάννη Αρβανίτη από τα μέσα του 18ου αι., οπότε εμφανίζεται ο όρος, αφορά ένα συγκεκριμένο τρόπο μελοποιίας, τον συντομότερο, σωζόμενο προφορικά, που τότε αρχίζει να καταγράφεται. Τα κατοπινά χρόνια ο όρος προσλαμβάνει την έννοια του τρόπου προφοράς και αποδόσεως των μουσικών κειμένων. Στο χρονικό μεταίχμιο αυτής της διαφοροποιήσεως της έννοιας του πατριαρχικού ύφους ίσταται ο πρωτοψάλτης Ιάκωβος Ναυπλιώτης, ως τέλος της προηγούμενης κλασσικής και συντηρητικής περιόδου και αρχή της νέας περιόδου των νεωτερισμών και αυθαιρεσιών. Το πλείστο του ιστορικού και μουσικού υλικού για τον Ιάκωβο προέρχεται από τις καταγραφές του δομεστίκου του, θεολόγου, Αγγέλου Βουδούρη. Προκύπτει, λοιπόν, ότι ο Ναυπλιώτης ήταν πολύ συντηρητικός στον τρόπο ερμηνείας των παραδοσιακών μελών. Σε λίγες περιπτώσεις διαπιστώνονται κάποιες μελικές διαφοροποιήσεις ή αναλύσεις των σημαδιών. Αντίθετα στην μεταγενέστερη εποχή που σηματοδοτείται από τον πρωτοψάλτη Κωνσταντίνο Πρίγγο και τον Θρασύβουλο Στανίτσα καταγράφεται μια ουσιαστική διαφοροποίηση κυρίως στον τομέα της μελοποιίας. Η μεγαλύτερη διαφορά διαπιστώνεται κυρίως στα μέλη της Παπαδικής και ιδιαίτερα στους Λειτουργικούς ύμνους (Χερουβικά, Κοινωνικά, Λειτουργικά κ.λ.π.).
Ο κ. Αρβανίτης εντόπισε την αιτία της διαφοροποιήσεως αυτής στην έλευση των Πρίγγου και Στανίτσα στον Ελλαδικό χώρο, όπου αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι από την Ψαλτική δεοντολογία του Πατριαρχικού Ναού και τόλμησαν πολλούς νεωτερισμούς. Ωστόσο, στην Ελλάδα τούτοι οι νεωτερισμοί θεωρήθηκαν το γνήσιο «πατριαρχικό ύφος» και έγιναν το έναυσμα των κατοπινών αυθαιρεσιών και παντοίων διασκευών των κλασσικών εκκλησιαστικών μελών. Πρότεινε δε ως θεραπεία του προβλήματος την επαναγωγή στα κλασσικά και αυθεντικά μουσικά κείμενα. Κλείνοντας ο κ. Αρβανίτης έψαλε δείγματα από μουσικά κείμενα του Ιακώβου Ναυπλιώτου και παρουσίασε σπάνια ηχογράφηση με την ψαλμώδηση του γνωστού «Δύναμις» του Γεωργίου Κρητός από το Ναυπλιώτη".
Τὸ πλῆρες κείμενο τοῦ χρονικοῦ εἶναι τὸ ἀκόλουθο: