δίχως τελικὰ νὰ συζητᾶμε ποτὲ ἐπὶ τῆς μουσικῆς οὐσίας, βάσει τῆς ὁποίας καὶ τίθεται ὁ προβληματισμός (ὁ ὁποῖος ἐλπίζω ἀπὸ μέρους σας νὰ εἶναι πραγματικὸς καὶ ὄχι ῥητορικὲς ἀπορίες).
Καθολου ρητορικες. Προσπαθω να καταλαβω ποιο ειναι το κριτηριο βασει του οποιου ο ψαλτικος κοσμος θα εγκρινει ή θα αποδοκιμασει μια συνθεση, οπως επισης και ποια ειναι η λογικη εξελιξη της παραδοσης στη δημιουργια ενος μελους ή μιας ερμηνειας.
ποὺ θεωρῶ ὅτι δὲν ὑπολόγισαν οἱ τρεῖς δάσκαλοι φτιάχνοντας μία τέλεια στὴν ἀνάγνωση καὶ κατανόηση μουσικὴ γραφή, ἦταν ὅτι μετὰ τὴν παρέλευση αἰώνων οἱ νέοι ψάλτες ἂν καὶ θὰ μάθαιναν σαφῶς εὐκολότερα καὶ γρηγορότερα, θὰ γαλουχοῦντο παράλληλα σὲ μία λογικὴ ὀπτικῆς μουσικῶν χαρακτήρων καὶ ὄχι μουσικῶν φράσεων.
Ναι, συμφωνω απολυτα σε αυτο, παρολα ταυτα ομως το ιδιο ακριβως συμβαινει και στην ευρωπαϊκη μουσικη. Ο μουσικος διαβαζει μεν νοτες αλλα ΟΦΕΙΛΕΙ να αποδιδει μουσικες φρασεις, σε καθε κομματι, ασχετως συνθετη. Οποτε το προβλημα εδω δεν ειναι της σημειογραφιας αλλα του ερμηνευτη.
Αὐτὸ μᾶς κάνει σήμερα νὰ θεωροῦμε ὅτι αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Καραμάνης·
View attachment 109308
εἶναι ἄσχετο μὲ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Φωκαέας·
View attachment 109309
ἐνῶ δὲν εἶναι, ἀφοῦ πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μία ἀναλυτικότερη γραφὴ τοῦ ἴδιου μουσικοῦ κορμοῦ.
Ασφαλως και προκειται για την ιδια φραση στην ουσια της (Παρακλητικη) κοιταξτε ομως εδω μια αντιφαση: ο Στανιτσας σε συνεντευξη του θεωρει εκτος παραδοσης και μαλλον μη επιτρεπτη την εκτελεση της πεταστη με τον "εξω" τροπο του Καρα, ή ενα μικρο ποικιλμα στον πλ δ' "νη-ζω-ΠΑ-νη" στην καταληξη, θεωρωντας πως δεν υπαρχει αυτη η αναλυση. Το ιδιο ακριβως ομως δεν γινεται κι εδω; Ιδια περιπτωση δεν ειναι αναφορικα με την χρηση αναλυσεων; Και μαλιστα με τη μορφη φθογγων και οχι ποιοτικων χαρακτηρων, οποτε θα ειναι πολυ πιο εντονη η εκφορα τους.
Και εαν μεν ο Ταδε καταγραφει μια παραδοση, κατα αναλογια δικαιουμαι εγω να δημιουργησω μια δικη μου αναλυση πανω στην Παρακλητικη;
αὐτὸ δὲν ἀναιρεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ νεώτερα αὐτὰ μέλη περιέχουν πολλὲς ἐντελῶς νέες μουσικὲς φράσεις, ἀλλὰ μήπως αὐτὸ δὲν συνέβαινε πάντα; Κοιτάξτε γιὰ παράδειγμα τὰ Ἑωθινὰ Δοξαστικὰ τοῦ Χρυσάφου καὶ τὰ ἀντίστοιχα τοῦ Ἰακώβου. Ὁ δεύτερος δὲν κάνει κἂν σύντμηση, ἀλλὰ κάτι ἄλλο, μὲ ἀναφορὲς ὅμως (καὶ ὄχι μίμηση) στὸν τρόπο μουσικῆς ἀνάπτυξης τοῦ πρώτου (μουσικὴ φρασεολογία). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πέτρος ὁ Βυζάντιος «ἠγανάκτει μεγάλως» στὸν Ἰάκωβο, γι’ αὐτὸ καὶ ἐσεῖς καὶ πολλοὶ ἄλλοι θέτετε/ουμε αὐτὸ τὸ θέμα.
Ναι βεβαια, για να προχωρησει η μουσικη πρεπει να γινονται καινοτομιες και να δημιουργουνται νεα ακουσματα και νεες φρασεις. (Καθε φορα που σκεφτομαι το σκηνικο ο Βυζαντιος να επιτιμα τον Ιακωβο ως "καινοτομο" και οτι "αλλαζει το ρυθμο των προσομοιων" γελαω αυθορμητα!)
Θα προσθεσω εδω σε αυτα που λετε οτι καινοτομιες οπως οι 4φωνες χορωδιες εγιναν αρχικα δεκτες με ενθουσιασμο, αργοτερα ομως εσβησαν σιγα σιγα. Μηπως αυτο δειχνει οτι η Μουσικη μας Παραδοση ειναι εντελως μεταβλητη;
Απο την αλλη ομως υπαρχουν πολλα μελη "Αρχαια", το Χριστος Ανεστη, το φως ιλαρον κλπ, τα οποια φαινεται να εμειναν αναλοιωτα μεσα απο τους αιωνες.
μὲ βάση τὴν σήμερα ἰσχύουσα μουσικὴ θεωρία τοῦ Χρυσάνθου τὰ γνωστὰ Κοντάκια «Ἡ Παρθένος σήμερον» καὶ τὸ «Ἐπεφάνης σήμερον» εἶναι σὲ Γ΄ καὶ Δ΄ ἤχους ἀντίστοιχα;
Νομιζω πως η σημερινη θεωρια των ηχων απλα μας περιοριζει εχοντας τετραγωνισει καποια πραγματα. Απο εκπαιδευτικης πλευρας ειναι χρησιμο μεν για να κατανοησει καποιος σε ενα πρωτο σταδιο το γενικο πλαισιο, στη συνεχεια ομως συνεχως σκονταφτει σε αδιεξοδα.
Το "Η Παρθενος σημερον", αν μου ζητουσε καποιος να το καταγραψω χωρις να ξερω σε τι ηχο ειναι, μαλλον θα το εγραφα σε Α' ηχο, πιθανοτατα χαρακτηριζοντας τον ηχο "πρωτοπλαγιοτέταρτο" (κατα το "δευτερόπρωτος")! Αν βεβαια διευρυνουμε το πνευμα μας στη λογικη της διαδοχης των ηχων και στην καταληξη ενος κομματιου στον παραμεσο του, μαλλον ειναι πιο απλα τα πραγματα.
Το "Επεφανης σημερον" δεν το εχω ακουσει ποτε απο κανεναν οπως το εχει ο Πετρος και ο Ιωαννης, το λενε απαντες οπως το "Η Παρθενος σημερον". Νομιζω αυτο το κοντακιο ειναι ενα ζωντανο δειγμα του πώς μεταλλασσεται μια μελωδικη γραμμη.