Λοιπόν, Σταύρο; Αυτό ακριβώς έγινε εδώ στην Αμερική πριν από περίπου δέκα χρόνια, σε μια ενορία έξω από την Φιλαδέλφεια. Ο ψάλτης είπε για το "βρακί" της ζωής, με ένα αποκορύφωμα στο άνω ΝΗ στην συλλαβή "κι". Αλλά εδώ, αγαπητέ μου, είχε ιδιαίτερη χάρη το αστείο: στην πρώτη σειρά, καθόταν η χείρα του τεθνεώτου, την οποία την λέγανε Ζωή.
Που λες, μόλις άκουσε τα λόγια του ψάλτη, την βλέπεις την Κυρία Ζωή, έτσι όπως καθότανε, να αρχίζει σιγά-σιγά να ισιώνει το φουστάνι της (και μαζί, φυσικά, και το εσώρουχο - το βρακί, δηλαδή). Ο παπάς που μου διηγήθηκε την ιστορία δεν μπορούσε από το κλάμα του γέλιου του να μου αποτελειώσει την ιστορία.... τον πήρε επί τέλους κάπου ένα τέταρτο να μου περιγράψη το τί έγινε...!!
Απόστολος
Της ἠρθε κάπως της γυναίκας.... Πώς να το κάνουμε... Τι σου είναι αυτές οι κωμικοτραγικές συμπτώσεις όμως....