Η συμψαλμωδία από του ομφαλού του ναού ήταν συνηθισμένη πρακτική για τις μονές (πρβλ. και άμβωνα στο μέσο του ναού). Μετά το τέλος της ψαλμωδίας κάθε ωδής του κανόνος, ενωμένων των χορών, ψαλλόταν η καταβασία της ωδής. Στις μέρες μας,η πράξη αυτή έχει διασωθεί σε ελάχιστα μοναστήρια. Στο Άγιο Όρος, μου είπε Αγιορείτης ότι στην μεγάλη τεσσαρακοστή, σε ελάχιστους όμως όρθρους, συνεχίζουν την εν λόγω παράδοση της συμψαλμωδίας από του ομφαλού, αλλά περιορίστηκε σε λίγες ωδές.
Όσον αφορά το θυμίαμα, εφόσον προηγήθηκε Ευαγγέλιο όρθρου, δικαιολογείται για την ψαλμωδία της α' ωδής του κανόνα. Από εκεί προφανώς κάποιοι το μετέφεραν στην καταβασία της α' ωδής.