Και γω στο Ναυτικό ήμουνα ψάλτης: Για λίγες μέρες στο Κέντρο Νεοσυλλεκτων του Πόρου, κάναμε καθημερινά όρθρο με τον στρατιωτικό Ιερέα εκεί (και επειδή ήταν Δεκέμβριος με τις πολλές γιορτές, συνήθως συνεχίζαμε και με λειτουργία). Πολύ καλός ο π. Καλλίνικος, λίγα χρόνια μετά μου βάφτισε και τα παιδιά μου.
Μετά τον Πόρο, τοποθέτηση σε τορπιλάκατο στο Πυθαγόρειο της Σάμου (σπάνιος εκκλησιασμός, και μάλιστα σε μικρό εκκλησάκι, μιας και ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του χωριού ανακαινιζόταν). Μετά όμως, ήρθαν τα ωραία...
Μετά από 8 μήνες στην τορπιλάκατο, ψάλτης του ναυστάθμου Σαλαμίνας (όλοι οι φίλοι μου, παραφράζοντας το τραγούδι της Ρίτας Σακελλαρίου, μου τραγουδούσανε: Ίδια η δουλειά του ναύτη, ίδια του καντηλανάφτη
) Ο στρατιωτικός Ιερέας εκεί, ήταν τυπικός αλλά και με βοηθούσε με τις υπηρεσίες. Γυρίζαμε τις καθημερινές και κάναμε αγιασμούς στα καράβια, όπου πάντα έλεγε και δυο κουβέντες στους ναύτες για στήριξη κλπ. Πολύ καλός και ο π. Ευμένιος.
Αυτό που θα μου μείνει από τη θητεία στη Σαλαμίνα, ήταν ότι ο τότε Αρχηγός Στόλου (Νο 2 μετά τον Αρχηγό ΓΕΝ) Θωμάς Κατοπώδης, τις Κυριακές και τη Μεγ. Εβδομάδα ερχόταν για εκκλησιασμό με πολιτικά, καθόταν στην πρώτη σειρά καθισμάτων και μου είχε πει ότι δεν ήθελε ιδιαίτερη μεταχείριση, να μην υποδέχομαι στην πόρτα κλπ, γιατί μέσα στην εκκλησία ήμασταν όλοι ίσοι...Περιττό να πω ότι οι ναύτες δεν τον αναγνώριζαν χωρίς τη στολή!!!). Εκείνη την εποχή, Νο 1 στο Ναυτικό ήταν ο Αντωνιάδης, που όταν αποστρατεύτηκε -θα το θυμόσαστε ίσως- είχε πει εκείνα τα ωραία: "Παραμύθια οι άγιοι και η Παναγία, εγώ είμαι άθεος κλπ"
υ.γ. Πρέπει να το καταθέσω: η πρώτη μου δουλειά πρωί πρωί, ήταν να ανάβω το καντηλάκι του Αη Νικόλα. Τη μία και μοναδική φορά που το ξέχασα, το ίδιο βράδυ συνέβη το δυστύχημα με το Εξπρές Σάμινα στην Πάρο. Τυχαίο;;;