Αν και αυτά τα θέματα γυρνάνε κυκλικώς μέσα στο "Ψαλτολόγιο", θα ήθελα
να γράψω ότι, κατά τη γνώμη μου, ο δάσκαλος είναι αυτός που θα δώσει
στον μαθητή να καταλάβει τι, ακριβώς, είναι η βαρεία (εν προκειμένω). Όσο
ευφυής και να είναι ο ενασχολούμενος, δεν γίνεται να τα καταλάβει όλα μόνος του, ή να πέσει μέσα σ' όλα.
Απλά πράματα.
Δηλαδή, η ακουστική παράδοση δεν είναι (μόνο) να ακούω τον ένα και τον άλλο και να πω
αυτό κάνει εκεί και αυτό κάνει παραπέρα άρα αυτά έτσι εκτελούνται,
(επισήμανση: δεν αναφέρομαι σε καταγραφές/διάσωση τραγουδιών κ.τ.λ., αυτά είναι άλλη δουλειά, άλλο πράγμα)
αλλά να ανοίξω τα αυτιά μου και να ακούσω τι θα πει ο δάσκαλός μου.
Και ύστερα να ακούσω το γιατί, το πόσο και το πότε.
Έτσι, το ψάλσιμό μου θα στηρίζεται σε δυο πόδια. Ένα της ακουστικής παράδοσης και ένα της γραπτής.
Στο θέμα της διδασκαλίας, πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής,
όσον αφορά τα σημάδια και γενικότερα τη θεωρία της μουσικής, ορισμένος από την αρμόδια
αρχή/επιτροπή. Οποιαδήποτε άλλη μελέτη, η οποία δεν είναι ευρέως αποδεκτή θα πρέπει να
διδάσκεται με τη μορφή μεταπτυχιακού, σε ερευνητικό επίπεδο (εφόσον πρόκειται για
προσωπική/υποκειμενική έρευνα). Έτσι δεν θα υπάρχει αλλαλούμ "παραδόσεων" και εχθρότητες.
Θα πουν βέβαια κάποιοι, και για τους εξωπαραδοσιακούς κ.τ.λ.. Η αλήθεια είναι ότι έχουν βάλει
(μερικές φορές σε μεγάλο) ποσοστό την προσωπική τους "σφραγίδα" στις ερμηνείες των μελών
αλλά σχεδόν κανείς τους δεν τα διδάσκει αυτά, η δε θεωρία και τα σύμβολα που χρησιμοποιούν
παραμένουν τα της επιτροπής.
Δεν αναφέρομαι μόνο στα του Καρά, αλλά και στις καινούργιες μελέτες που κάνουν αξιόλογοι μελετητές,
στα διαστήματα λόγου χάρι, όπου τα της επιτροπής κρίνονται λανθασμένα.
Με την καινούργια τεχνολογία έχουν ευρεθεί θεωρητικά ατοπήματα των παλαιωτέρων
τα οποία χρειάζεται όμως, να ξεκαθαριστούν, κάποια στιγμή.
Για όλα αυτά, πιστεύω, θα πρέπει να συστήσει η Εκκλησία μια επιτροπή η οποία θα καθιερώσει τι
θα διδάσκεται (άρα και τι θα ψάλλεται) τι ισχύει και τι όχι.
Αυτά νομίζω προς το παρόν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο καθένας μας, στην τελική, ό,τι θέλει πιστεύει και κάνει...