Προτιμήσεις ψαλτών σε κοσμική μουσική

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Σου χρωστώ κάποια τραγούδια..."
Οι στίχοι είναι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου & η μουσική του Νίκου Αντύπα

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
τώρα που ‘σαι εδώ μαζί μου,
δείχνουν όλα τα ρολόγια,
πως απόψε θα στα πω.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
που μιλούν για τη ζωή μου,
θα με βρεις μέσα στα λόγια,
θα με βρεις και στο σκοπό.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
στα ‘χω χρόνια φυλαγμένα,
στα προσφέρω σαν λουλούδια,
να ‘χεις κάτι από μένα.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
κι ήρθε η ώρα να στα παίξω
στα προσφέρω σαν καινούργια
κι ας τα έχεις μάθει απ' έξω...

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
απ' τους πρώτους μου τους δίσκους,
που ακούγονται στην πόλη,
όταν πέφτει η σιωπή.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
και τις νότες και τους στίχους,
που τα τραγουδάνε όλοι,
μα εγώ δε στα ‘χω πει.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
στα ‘χω χρόνια φυλαγμένα,
στα προσφέρω σαν λουλούδια,
να ‘χεις κάτι από μένα.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
κι ήρθε η ώρα να στα παίξω
στα προσφέρω σαν καινούργια
κι ας τα έχεις μάθει απ' έξω...

Όταν σβήνουνε τα φώτα,
θα με δεις να τραγουδάω,
σαν μικρό παιδί μπροστά σου
κι όλα θα ‘ναι πιθανά.

Θα ‘ναι όλα σαν και πρώτα,
τα τραγούδια που φυλάω,
αν δε γίνουνε δικά σου,
δεν ανήκουν πουθενά..

 

[petrosgrc]

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Όταν βλέπετε να κλαίω..."
Οι στίχοι είναι του Λ. Παπαδόπουλου & η μουσική του Μ. Λοΐζου
Τραγούδι: Δ. Μητροπάνος & Μ. Λιδάκης

Όταν βλέπετε να κλαίω
κάτι μέσα μου πονεί,

πληγωμένο αηδονάκι,
που του πήραν τη φωνή. (δις)

Όταν βλέπετε να πίνω
στης ταβέρνας τη γωνιά,

θέλω λίγο να ζεστάνω
της καρδιάς την παγωνιά. (δις)

Κι όταν δείτε να γελάω
σαν το ξένοιαστο παιδί,

σαν παλιά πως μ’ αγαπούσες
στ’ όνειρό μου θα ‘χω δει... (δις)

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Πρώτη Ανάσταση¨..." & "Πάσχα των Ελλήνων..."​

Οι στίχοι είναι του Γ. Θέμελη & η μουσική είναι του Στ. Κουγιουμτζή​

Εκτέλεση - ερμηνεία: χορωδία & ορχήστρα Ι. Μ. Νέας Κρήνης & Καλαμαριάς. Διεύθυνση π. Θεόδωρος Τσαμπατζίδης

 

[petrosgrc]

Μαγευτικός Ελευθερίου και ο λυρικός Κουγιουμτζής

Δίψασα στην πόρτα σου γι' αγάπη
κι έγειρα γλυκά να κοιμηθώ
μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκκλήσι μακρινό

Έδεσα με κόμπο τη φωνή σου
δροσερό κλωνάρι της αυλής
δέντρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής...

Δεν μπορώ όμως να μην μιλήσω και για την ενορχήστρωση. Το κάθε όργανο δίνει τον χαρακτήρα του, τη ζεστασιά του, με μικρά σολαρίσματα, μπουζούκι, κιθάρα, ακκορντεόν, μπάσο, φυσαρμόνικα, μία πανδαισία συναισθημάτων και ηχοχρωμάτων. Τότε που οι συνθέτες ενορχήστρωναν με αισθητική και φυσικά όργανα, όχι κονσέρβες...

 

[emakris]

Δεν μπορώ όμως να μην μιλήσω και για την ενορχήστρωση. Το κάθε όργανο δίνει τον χαρακτήρα του, τη ζεστασιά του, με μικρά σολαρίσματα, μπουζούκι, κιθάρα, ακκορντεόν, μπάσο, φυσαρμόνικα, μία πανδαισία συναισθημάτων και ηχοχρωμάτων. Τότε που οι συνθέτες ενορχήστρωναν με αισθητική και φυσικά όργανα, όχι κονσέρβες...

Αφού σου αρέσουν οι ενορχηστρώσεις του Κουγιουμτζή, άκου και αυτά τα δύο αγαπημένα ορχηστρικά:

 

[domesticus]

Johnny Cash Personal Jesus

Your own, personal, Jesus
Someone to hear your prayers
Someone who cares
Your own, personal, Jesus
Someone to hear your prayers
Someone who's there
Feeling unknown
And you're all alone
Flesh and bone
By the telephone
Lift up the receiver
I'll make you a believer
Take second best
Put me to the test
Things on your chest
You need to confess
I will deliver
You know i'm a forgiver
Reach out and touch faith
Reach out and touch faith
Your own, personal, Jesus
Someone to hear your prayers
Someone who cares
Your own, personal, Jesus
Someone to hear your prayers
Someone to care
Feeling unknown
And you're all alone
Flesh and bone
By the telephone
Lift up the receiver
I'll make you a believer
I will deliver
You know i'm a forgiver
Reach out and touch faith
Reach out and touch faith
Reach out and touch faith
Reach out and touch faith

 

[andreasgon]

από ελληνικά προτιμώ "βαριά λαϊκά" (σκυλάδικα), τα δημοτικά,
από ξένα τα πάντα αρκεί να μην είναι μόνο μπότα, να χει και λίγη μελωδία..
επίσης, μ' αρέσουν οι αμανέδες και τα ταξίμια.
σκαρώνω που κ που κανένα.. ακούστε ένα δείγμα
Επίσης σήμερα έφτιαξα κάποιες λούπες για όποιον ενδιαφέρεται
ΕΔΩ ή ΕΔΩ

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν..."
Οι στίχοι είναι του Λ. Παπαδόπουλου & η μουσική του Μ. θεοδωράκη
Τραγούδι: Γ. Κότσιρας

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε...

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
ψέματα λένε...

Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί,
για να σε πείσουν.

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν...

Κι όταν θα έρθουν οι καιροί,
που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα,

υπερασπίσου το παιδί,
γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
υπάρχει ελπίδα...

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Για το μαρμαρωμένο Βασιλιά, ούτε φωνή, ούτε λαλιά..."
Οι στίχοι είναι του Πυθαγόρα & η μουσική του Απ. Καλδάρα
Εκτέλεση: μαθητές Μ. Σχ. Βόλου

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
που λένε τα γραμμένα,
τo ‘να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε,
δε γύρισε κανένα. (δις)

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά,
ούτε φωνή, ούτε λαλιά,
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά...

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
που λένε τα γραμμένα,
το `να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα εκεί εμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια. (δις)

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά,
ούτε φωνή, ούτε λαλιά,
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά...

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα εκεί εμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια. (δις)

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Άσπρο καΐκι στη Νέα Πέραμο..."
Οι στίχοι & η μουσική είναι του Παντελή Θαλασσινού

Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο,
Βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο,
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη.

Άσπρο καϊκι που ήρθ’ απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου.

Άδειασε ψάρια ο καπετάνιος από τ’ αμπάρια του
κι έκατσε κι έλεγε για τον κόπο και τα χαμπάρια του.
Έβαλε κι ήπιε κι από τη στάμνα σε ακροκέραμο
και το τραγούδι του αντηχούσε στη Νέα Πέραμο.

Άσπρο καϊκι που ήρθ’ απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου.

Έγειρ’ η στάμνα του και δακρύζει το κεχριμπάρι του,
γέμισε η θάλασσα με φωτάκια απ’ το φεγγάρι του.
Ο καπετάνιος αποκοιμήθηκε και ξημέρωσε,
τότε τραγούδησε η γοργόνα κι η μέρα μέρωσε.

Άσπρο καϊκι που ήρθ’ απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου...

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Στη Μακεδονία του παλιού καιρού..."
Οι στίχοι είναι του Π. Θεοδωρίδη & η μουσική του Γ. Μαρκόπουλου

Σ΄αυτό το video, τα μουσικά σύνολα διευθύνει ο ίδιος ο συνθέτης του τραγουδιού, αείμνηστος, πλέον, μουσουργός, Γιάννης Μαρκόπουλος.
Τραγούδι - μονωδία: ο κ. Δ. Αναστασιάδης.

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού,
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου,
μου 'στησε κουβέντα στις εξοχές
κι έκανε νυχτέρια με μάγισσες.

Αχ Μακεδονία χιλιόμορφη,
γιατί κλαις και λιώνεις σαν το κερί;
Έχω γιο μονάκριβο η καψερή
κι έχει φύγει για την ανατολή...

Τον προσμένουν κίνδυνοι και χωσιές,
λόγια ανθρώπων μαύρα και συμφορές,
μοναχός τ' αντέχει και τα περνά,
τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα...

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού,
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου,
στο φεγγάρι ψάχνει για μάγισσες,
στ' όνειρό της φέρνει τους Έλληνες...

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

Σύνθεση του ιδίου τραγουδοποιού, είναι και το τραγούδι, "Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι...".
Οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου.
Ερμηνεία εκτέλεση: μαθητές Μ. Σχολείου Κατερίνης

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι,
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές.
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι,
σου μάθαινε το αύριο και το χθες,
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη,
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία,
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά,
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην κοκκινιά
κι όχι να ζεισ μ' αυτή τη κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι,
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή,
στο μεσοστράτη τέσσερις ανέμοι,
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν και κείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει,
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά,
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη,
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια,
Θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή,
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή,
Πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια,
να μην ακούσεις έναν ποιητή...

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι;
Ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά;
Ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά...
Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι,
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά..

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
Και ξημερώνοντας μέρα κακή,
Τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες,
με πήραν και με βάλαν στο κλουβί
Και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες,
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί...

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής,
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια,
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις,
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς...

 

[Diogenes]

(Απεβίωσε χθες. Αιωνία αυτής η μνήμη!)

 

[ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΞΑΦΗΣ-ΣΤΡΕΜΠΙΝΟΣ]

Σύνθεση του ιδίου τραγουδοποιού, είναι και το τραγούδι, "Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι...".
Οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου.
Ερμηνεία εκτέλεση: μαθητές Μ. Σχολείου Κατερίνης

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι,
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές.
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι,
σου μάθαινε το αύριο και το χθες,
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη,
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία,
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά,
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην κοκκινιά
κι όχι να ζεισ μ' αυτή τη κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι,
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή,
στο μεσοστράτη τέσσερις ανέμοι,
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν και κείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει,
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά,
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη,
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια,
Θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή,
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή,
Πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια,
να μην ακούσεις έναν ποιητή...

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι;
Ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά;
Ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά...
Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι,
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά..

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
Και ξημερώνοντας μέρα κακή,
Τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες,
με πήραν και με βάλαν στο κλουβί
Και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες,
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί...

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής,
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια,
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις,
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς...

Ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση! ( η σγουρομάλλα από δεξιά που τραγουδά , είναι η κόρη μου)

 

[dkalpakidis]

Μαζί του η Κατερίνα Κόρου κόρη του Γιώργου Κόρου, (γνωστού λαϊκού και παραδοσιακού βιολιστή), εγγονή του Νίκου Κόρου, ιεροψάλτη.

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Ο παιάνας της Κύπρου..."
Οι στίχοι είναι του Δ. Λιπέρτη & η μουσική του Δ. Λάγιου

Καρτερούμεν μέραν νύχτα,
να φυσήσει ένας αέρας,
στουν τον τόπον πο'ν καμένος
τζι' εν θωρεί ποτέ δροσιάν.

Για να φέξει καρτερούμεν,
το φως τζιήνης της μέρας,
πο'ν να φέρει στον καθ' έναν
τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν.

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

'Σ' ευλογημένη μέρα..."
Οι στίχοι είναι του Οδ. Ελύτη & η μουσική του Δ. Λάγιου
Ερμηνεία - εκτέλεση: μαθητές Μ. Σχ. του Βόλου & Γ. Νταλάρας

Σ' ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό,
σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο.
Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα,
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα.
Σ' ένα μακρύ τραπέζι, κόκκινο παλιό κρασί,
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι.

Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα,
πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά.
Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα,
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα.
Σ' ένα μακρύ τραπέζι, κόκκινο παλιό κρασί,
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι.

Ν' αρχίσει το τραγούδι ν' ανεβεί ο πικρός καημός,
να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός...
Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα,
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα.
Ν' αρχίσει το τραγούδι ν' ανεβεί ο πικρός καημός,
να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός...

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Ἐκάεν καὶ τὸ Τσάμπασιν..."
Παραδοσιακό - Ποντιακό τραγούδι.
Ερμηνεία - εκτέλεση: Αφοί Τσαχουρίδη & Δ. Μπάσης

Ἐκάεν καὶ τὸ Τσάμπασιν
καὶ ἐπέμναν τὰ τουβάρεα (και απέμειναν τὰ ντουβάρια)
γιὰρ γιὰρ ἀμάν καὶ ἐπέμναν τὰ τουβάρεα,
γιὰρ γιὰρ ἀμάν.

(Καί) ἐῥοξαν σὸ γουρτάρεμαν, (ρίχτηκαν στη διάσωση)
τ’ Ὀρτοῦς τὰ παλληκάρεα,
γιὰρ γιὰρ ἀμάν. (δις)

Βάϊ ἐκάεν κι᾿ ἐμανίεν,
τ᾿ Ὄρτους τὸ παρχάρ᾿, (τ᾿ Ορτούς το ορεινό λιβάδι)
ἐκεῖ ἄλλον δέν κι ἐπέμνεν, (ἐκεῖ ἄλλο τίποτε δὲν ἀπέμεινε),
μαναχόν σ' αχτάρ! (μονάχα στάχτη) (δις)

Τρανόν γιαγκίν σὸ Τσάμπασιν (μεγάλη φωτιά στο Τσάμπασι),
σπίτε κί θὰ ἀπομένε γιὰρ γιὰρ ἀμάν, (σπίτι δεν θ᾿ἀπομείνει)
σπίτε κί θὰ ἀπομένε γιὰρ γιὰρ ἀμάν.
Μικροί, τρανοί, φτωχοί, ζεγκοίν, (μικροί, μεγάλοι, φτωχοί, πλούσιοι),
ὅλ᾿ κάθουνταν καὶ κλαῖνε, γιὰρ γιὰρ ἀμάν. (δις)

Βάϊ ἐκάεν κι᾿ἐμανίεν,
τ᾿ Ὄρτους τὸ παρχάρ᾿
ἐκεῖ ἄλλον δέν κι ἐπέμνεν
μαναχόν σ' αχτάρ! (δις)

Κλαῖν τῆ Θεοῦ τὰ πουλόπα, (κλαιν του Θεού τα πουλάκια),
κλαῖν τὰ πεγάδ᾿ὀμμάτεα, γιὰρ γιάρ αμάν, (κλαιν τ᾿ανοίγματα των πηγαδιών)
κλαῖν τὰ πεγάδ᾿ὀμμάτεα, γιὰρ γιάρ αμάν.
Κλαίει τὸ Τσαμλούκ, τὸ Καρακιόλ, (κλαίει το Τσαμλούκ, το Καρακιόλ),
κλαῖν τ' ἔμορφα τ' ἐλάτεα, (κλαιν τα όμορφα τα έλατα)
γιαρ γιαρ αμάν. (δις)

Βάϊ ἐκάεν κι᾿ ἐμανίεν,
τ᾿ Ὄρτους τὸ παρχάρ᾿
ἐκεῖ ἄλλον δέν κι ἐπέμνεν
μαναχόν σ' αχτάρ! (δις)

 

[ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ]

"Άσπρη μέρα και για μας..."
Οι στίχοι είναι του Ν. Γκάτσου & η μουσική είναι του Στ. Ξαρχάκου
Ερμηνεία - εκτέλεση: η συνάδελφος (ως προς το επώνυμο), αξιόλογη αοιδός, Άλκ. Πρωτοψάλτη

Θα ποτίσω μ’ ένα δάκρυ μου αλμυρό τον καιρό,
πικρά καλοκαίρια, έμαθα κοντά σου να περνώ.
Νεκρά περιστέρια γέμισε η αυγή τον ουρανό...

Θα γυρίσω λυπημένη Παναγιά.
Έχε γεια, μην κλαις το μαράζι,
μάθε φυλακτό να μην κρεμάς...
Να λες: "δεν πειράζει, θα `ρθει η άσπρη μέρα και για μας".