Το μέλος αυτό είναι πλάγιος πρώτος στον κάτω δι όπου φθάνει το μέλος προς το τέλος και επιστρέφει στον πα, κινείται κυρίως σαν τετράφωνος , όπου ο πρώτος ταυτίζεται με το β ήχο, κι η μεσότητα του πρώτου με την του δευτέρου ταυτίζεται (ζω ή γα) =βαρύς, ο γα είναι κοινός σε πρώτο και δεύτερο, είτε με φθορά είτε όχι, ο βου κάνει την διαφορά στο άκουσμα που στο μέλος β ήχου είναι συνέχεια χαμηλός. Το άκουσμα κατ'αυτόν τον τρόπο είναι πρώτου ήχου που εναλλάσσεται με δεύτερο και είναι δυσδιάκριτος ο ένας με τον άλλο, μόνο το μέλος είναι αυτό που μας φανερώνει πότε τον ένα και πότε τον άλλο ήχο(βλ Γαβριήλ Ιερομονάχου σχετική πραγματεία). Θα μπορούσε να έγραφε ο Ιωάννης ήχος πρώτος κι όχι πλάγιος πρώτος . Στην ίδια λογική είναι και το αρχαίο Χριστός Ανέστη, ο ειρμός "Σε την υπερ νουν", το "Χαίροις Ασκητικών", το "Τον Τάφον σου Σωτήρ", επίσης το "Άνωθεν οι προφήται" "Τον δεσπότην "" το "Δόξα εν υψίστοις" του Κουκουζέλη που καταλήγουν στην μεσότητα δηλαδή είναι στον βαρύ τον ήχο.