Όλα έχουν την εξήγηση τους.
Το δοξαστικό είναι ίσως το πρώτο απαιτητικό μέλος της ακολουθίας ιδίως αν θες να ακολουθήσεις τα βιβλία. Το τονικό κέντρο βγαίνει σχετικά ψηλά.
Για τη φωνή όμως ακόμα είναι νωρίς, δεν έχει προλάβει να προθερμανθει, με την υφιστάμενη τάξη των μελών.
Στη δοξολογία συνήθως διατηρούμε τη βάση και προσωπικά τη θεωρώ το πιο κουραστικό μέλος λόγω του μεγέθους και της μονοτονίας της ιδίως αν δε σου επιτρέπει ο ιερέας να τρέξεις όσο θες.
Μετά αρχίζουν τα ειρηνικά τα οποία ο ιερέας τα πιάνει συνήθως ψηλά για πανηγυρισμό και τα κύριε ελέησον έχουν επίσης ψηλό τονικό κέντρο.
Στη συνέχεια έρχονται τα αντίφωνα που θέλουν κι αυτά μια προσπάθεια για να μην ξεφτιλιστεις λέγοντας τα χύμα.
Αν πεις δύναμις, βάζεις κι άλλο φορτίο διότι κανένα δε γράφτηκε με μικρή έκταση, εκτός από αυτό του βήματος.
Ο Απόστολος είθισται να λέγεται με πάθος και δοκιμάζει τη σταθερότητα της φωνής.
Στο χερουβικό τα πράγματα χαλαρώνουν ξεκινάει χαμηλά, έχεις άνεση να πάρεις τις ανάσες σου και είναι μαλλον η στιγμή που όντως η φωνή έχει πια ζεσταθεί.
Διαφωνῶ.
Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους, δὲν φταῖνε τὰ μέλη καὶ τὰ μουσικὰ κείμενα. Ὑπάρχουν ἀπαιτητικὰ καὶ ἔντεχνα μέλη, ὑπάρχουν καὶ πιὸ στρωτὰ, ὅπως τοῦ Πέτρου, ποὺ ταιριάζει στοὺς πάντες.
Ἡ βάση, ἄν σὲ κουράζει ἤ δὲν σοῦ ταιριάζει, κάνεις παύση καὶ τὴν ἀλλάζεις, ἀκόμη κι ἄν εἶσαι ἀριστερὸς καὶ τσαντιστεῖ ὁ δεξιός, πρόβλημά του ἄν δὲν σὲ ὑπολογίζει.
Στὰ εἰρηνικὰ ἄν ὁ ἱερέας τὸ παίζει ... τενόρος καὶ δὲν γουστάρεις, ἀπαντᾶς μέχρι ΔΙ καὶ τέλος.
Τὰ ἀντίφωνα εἶναι χαλαρά.
Δύναμις, ὑπάρχουν καὶ τὰ συντετμημένα τοῦ κ. Γιάννου, ἤ λὲς τοῦ βήματος καὶ τελειώνεις.
Απόστολος, ἀναλόγως μὲ τὴν διάθεση καὶ τὴν κούραση, ποτὲ μὲ πάθος.
Μέχρι τὸ δοξαστικὸ ὑπάρχει ἀρκετὸς χρόνος γιὰ μιὰ κανονικὴ φωνὴ νὰ ζεσταθεῖ καὶ νὰ ἀποδόσει.
Ἁπλὰ ὅταν ψάλλουμε χωρίς οὐσιαστικὴ βοήθεια, κουραζόμαστε καὶ βγάζουμε ἀξιοπρεπῶς τὴν ἀκολουθία