Σε τόσα post αναφέρουμε τις υποθέσεις και τις ανακρίβειες που γράφει ο κ. Πλεμένος και που οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι δεν έχουν καμία επιστημονική τεκμηρίωση, είναι απλά υποθέσεις.
Το αυτό ισχύει και για τον κ. Ερευνίδη, όπου με υποθέσεις συμπεραίνει ότι ο Πετράκης, συνθέτης εξωτερικής μουσικής του 18 αι. ταυτίζεται με τον Λαμπαδάριο της Μ.τ.Χ.Ε. Πέτρο εκ Πελοποννήσου.
Η ιστορία με το προσωνύμιο "μέγας" και αν το "μ" είναι κεφαλαίο ή μικρό, μου φαίνεται άκρως ανυπόστατη έως γελοία.
Κατά την ταπεινή μουσική μου γνώμη, δεν είναι δυνατόν να γράφει ένας άνθρωπος (Ο Πέτρος στην προκειμένη), λόγια μουσική αλλά και εκκλησιαστική, χωρίς να επηρεάζει το ένα ύφος το άλλο, όπως έγινε με τόσους άλλους ψάλτες και διδασκάλους της εποχής εκείνης, αλλά και της τωρινής.
Τρανό παράδειγμα ο Δανιήλ ο Πρωτοψάλτης και ο φίλος του Ζαχαρίας ο Χανεντές, ο Χριστόδουλος Γεωργιάδης ο Κεσσανιεύς, ο Νικόλαος Γεωργίου και ο Μισαήλ Μισαηλίδης Πρωτοψάλτες Σμύρνης, ο Μελέτιος Σισανίου, ο Πέτρος Φιλανθίδης, ο Χαράλαμπος Παπανικολάου, ο Άνθιμος ιερομόναχος εκ Μεσσολογγίου, ακόμα και ο Μέγιστος (εδώ το "μ" είναι κεφαλαίο, λέτε να παίζει κανένα ρόλο;
) Πρίγγος, δεν μπόρεσε να απαλλάξει τα μέλη του από στοιχεία εξ. μουσικής.
Ο κατάλογος είναι μεγάλος, διότι από τον 17 με 18 αι. περίπου, άρχισαν να εισβάλλουν στοιχεία λόγιας μουσικής στην εκκλησιαστική μας μουσική. Οι ψάλτες και οι μουσικοσυνθέτες, είτε γιατί πίστευαν ότι η μουσική χρειάζεται μια ανανέωση κάποιων μελωδικών γραμμών ή στοιχείων ύφους, είτε γιατί νόμιζαν ότι με το να λένε για παράδειγμα, τον πλ. Β΄ Ήχο, ως Μακάμ Χιτζάζ ή Ουζάλ ή Χουμαγιούμ ή Σεχνάζ, είναι καλύτεροι απ' τους άλλους (η κατάρα του ψαλτικού κόσμου που κάνει θραύση στις μέρες μας).
Αυτό δεν γίνεται και σήμερα; Πόσα βιβλία κυκλοφορούν (έχω υπ' όψιν μου δύο αδελφικά βιβλία λειτουργίας) και οι ήχοι αναφέρονται με Τούρκικα, Περσικά ή Αραβικά ονόματα, λες και είναι η Πανδώρα ;
Ας μην λαμβάνουμε κάθε πληροφορία χωρίς κρίση.
Αν παρατηρήσουμε τα μουσικά κείμενα του Πετράκη θα καταλάβουμε ότι πρόκειται σίγουρα, για άλλο Πέτρο.
Το αυτό ισχύει και για τον κ. Ερευνίδη, όπου με υποθέσεις συμπεραίνει ότι ο Πετράκης, συνθέτης εξωτερικής μουσικής του 18 αι. ταυτίζεται με τον Λαμπαδάριο της Μ.τ.Χ.Ε. Πέτρο εκ Πελοποννήσου.
Η ιστορία με το προσωνύμιο "μέγας" και αν το "μ" είναι κεφαλαίο ή μικρό, μου φαίνεται άκρως ανυπόστατη έως γελοία.
Κατά την ταπεινή μουσική μου γνώμη, δεν είναι δυνατόν να γράφει ένας άνθρωπος (Ο Πέτρος στην προκειμένη), λόγια μουσική αλλά και εκκλησιαστική, χωρίς να επηρεάζει το ένα ύφος το άλλο, όπως έγινε με τόσους άλλους ψάλτες και διδασκάλους της εποχής εκείνης, αλλά και της τωρινής.
Τρανό παράδειγμα ο Δανιήλ ο Πρωτοψάλτης και ο φίλος του Ζαχαρίας ο Χανεντές, ο Χριστόδουλος Γεωργιάδης ο Κεσσανιεύς, ο Νικόλαος Γεωργίου και ο Μισαήλ Μισαηλίδης Πρωτοψάλτες Σμύρνης, ο Μελέτιος Σισανίου, ο Πέτρος Φιλανθίδης, ο Χαράλαμπος Παπανικολάου, ο Άνθιμος ιερομόναχος εκ Μεσσολογγίου, ακόμα και ο Μέγιστος (εδώ το "μ" είναι κεφαλαίο, λέτε να παίζει κανένα ρόλο;
) Πρίγγος, δεν μπόρεσε να απαλλάξει τα μέλη του από στοιχεία εξ. μουσικής. Ο κατάλογος είναι μεγάλος, διότι από τον 17 με 18 αι. περίπου, άρχισαν να εισβάλλουν στοιχεία λόγιας μουσικής στην εκκλησιαστική μας μουσική. Οι ψάλτες και οι μουσικοσυνθέτες, είτε γιατί πίστευαν ότι η μουσική χρειάζεται μια ανανέωση κάποιων μελωδικών γραμμών ή στοιχείων ύφους, είτε γιατί νόμιζαν ότι με το να λένε για παράδειγμα, τον πλ. Β΄ Ήχο, ως Μακάμ Χιτζάζ ή Ουζάλ ή Χουμαγιούμ ή Σεχνάζ, είναι καλύτεροι απ' τους άλλους (η κατάρα του ψαλτικού κόσμου που κάνει θραύση στις μέρες μας).
Αυτό δεν γίνεται και σήμερα; Πόσα βιβλία κυκλοφορούν (έχω υπ' όψιν μου δύο αδελφικά βιβλία λειτουργίας) και οι ήχοι αναφέρονται με Τούρκικα, Περσικά ή Αραβικά ονόματα, λες και είναι η Πανδώρα ;
Ας μην λαμβάνουμε κάθε πληροφορία χωρίς κρίση.
Αν παρατηρήσουμε τα μουσικά κείμενα του Πετράκη θα καταλάβουμε ότι πρόκειται σίγουρα, για άλλο Πέτρο.
