Διότι να τώρα, εγώ κατηγορώ τον Πέττα ότι είπε ένα νερόβραστο κανταδόρικο δοξαστικό, και τώρα πια ξέρω τι έχω να περιμένω από αυτόν τον ερμηνευτή αφού πια έχω σχηματίσει γνώμη. Και το κάνω αυτό γιατί ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να το πει έτσι. <έμφαση δική μου>
Ειδικά για τον Πέττα, φίλε agrippas, φαίνεται ότι μπορεί να μην ισχύει αυτό. Το ότι παρουσίασε αυτό το φτωχό σε ποικιλία στιχηραρικών θέσεων δοξαστικό, δεν σημαίνει ότι μόνο τέτοια ξέρει να φτιάχνει, αλλά ότι ενώ κινείται με εξαιρετική άνεση σε δύο "ταμπλό", αυτό της παράδοσης κι αυτό του εναρμονιότροπου, λυρικού χώρου, εδώ επέλεξε το δεύτερο. Αυτή η επιλογή καθόρισε αυτόματα το είδος, το εύρος και την ποικιλία των μουσικών θέσεων που θα χρησιμοποιούσε.
Το λάθος, κατά τη γνώμη μου, του εν λόγω ιεροψάλτη και συνθέτη (ας μην ξεχνάμε τα "Βυζαντινά") δεν είναι τόσο ότι
δεν έψαλε Πέτρο Λαμπαδάριο (υπάρχουν κι άλλες παραδοσιακότατες συνθέσεις του δοξαστικού, π.χ. του Ιακώβου), ούτε τόσο πολύ (αν και σημαντικό) ότι άλλαξε τον ήχο, αλλά ότι σε μητροπολιτικό σταθμό και σε πανελλήνια μετάδοση επέλεξε το δεύτερο "ταμπλό" ενδίδοντας ουσιαστικά στην πολλαπλώς επιβαλλόμενη συναισθηματική προσέγγιση της Μεγάλης Εβδομάδας (η οποία καλλιεργείται συχνά και λόγω της μεγάλης συμμετοχής του κόσμου).
Αυτή η επιλογή όμως δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Αν δει κανείς την εξέλιξή του Πέττα από το 1950 ως σήμερα (μιλάμε για 60 χρόνια ιστορίας, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων ιστορική συμβολή στη συγκρότηση βυζαντινότατων χορωδιών) τα τελευταία χρόνια είναι μάλλον προς αυτήν την κατεύθυνση, της σταδιακής μετακίνησης δηλαδή προς το δεύτερο "ταμπλό" και νομίζω ότι γίνεται περισσότερο τέτοια όσο η φωνή του, προϊόντος του χρόνου, αντί να χάνει, όπως θα περίμενε κανείς, σε ένταση, όγκο και υψιφωνία, χάνει αντίθετα σε ηχοχρωματική ποικιλία και ευαισθησία, με αποτέλεσμα ο λυρικός τρόπος να της ταιριάζει περισσότερο.
Συνοψίζοντας, νομίζω ότι η συζητούμενη εκτέλεση του δοξαστικού δεν είναι τόσο μια επιλογή που αξίζει να λιθοβοληθεί επειδή εισάγει καινά δαιμόνια, αλλά σύμπτωμα μιας φθίνουσας πορείας ενός καλλιτέχνη, του οποίου όμως είναι λίγο άδικο και αχάριστο, επιτρέψτε μου, να στιγματίζουμε ολόκληρο το παρελθόν.