Στην Βυζαντινή μουσική, και δει την εκκλησιαστική, δεν υπάρχουν παθητικοί και ενεργητικοί ήχοι, όλοι είναι straight.
"Τί είναι οι ήχοι μπρε, τοιούτοι;" που θα έλεγε κι ο Άρχοντας!
Έλεος πια μ' αυτές τις ανακρίβειες και τις ανεύθυνες τοποθετήσεις.
Θα ήθελα εδώ να κάνω μια παρατήρηση.
Ο ήχος αυτός, ταιριάζει καλύτερα (κατ’ εμέ) να λέγεται Ήχος πλ. Α΄ δίφωνος, πάρα Ήχος Α΄ δίφωνος, μιας και το Πα, είναι η κατ’ εξοχήν βάση του Α΄ ήχου, ενώ ο Α΄ ήχος, έχει βάση τον Κε.
Ο Κε όμως, ήταν βάση του Α΄ στην παλαιά εποχή, τότε που δεν υπήρχε αυτόνομο είδος του διφώνου, αλλά χρησιμοποιείτο για τον χρωματισμό του διατονικού γένους και κυρίως του Α΄ και του πλ. Α΄ ήχου, αλλά και του χρωματικού (βλ. κοινωνικό «Αινείτε» του Φωκαέως σε ήχο Β΄) .
Όταν πλαγίασε μετέπειτα (κακώς κατά τη γνώμη μου) η βάση του Α΄ ήχου, απ’ το Κε στο Πα, γεννήθηκε και το μέλος εξ ολοκλήρου σε ήχο Α΄ δίφωνο, που θέλει την διατονική κλίμακα το πρώτου ήχου εκ του Πα, να κινείται περί τον Γα με δίγραμμη ύφεση στον Δι και το Ζω εν υφέση, σε άνοδο και κάθοδο του μέλους.
Είναι προφανές, ότι την εποχή εκείνη, υπήρχε μεγάλη επιρροή απ’ την κοσμική μουσική, με μεγάλη εισροή στοιχείων που επηρέασαν σε βάθος την πατρώα Πατριαρχική παράδοση αιώνων.
Αναφέρω απλά, την κλίμακα που εξευρωπαΐσθηκε (εδώ κι εδώ),
maquam που έγιναν αυτόνομοι ήχοι (σαμπά, χιτζαζκιάρ, μπεστενιγκιάρ, σεχνάζ, σουζινάκ, χισάρ, ατζεμλί ραστ, κιουρδί, χουσεϊνί ασσιράν, ατζέμ κιουρδί, αζτέμ ασσιράν κα),
στοιχεία ύφους εκτέλεσης που πέρασαν απ’ την οργανική εκτέλεση λόγιας μουσικής, στην φωνητική εκτέλεση εκκλησιαστικής μουσικής κ.α.
Δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες γιατί έφυγα λίγο απ' το θέμα.
Επιφυλάσσομαι όμως σε διεξοδικότερη ανάλυση των εξωτερικών επιρροών, της εκκλησιαστικής Βυζαντινής μουσικής, με παραδείγματα και σχόλια, αλλά μετά τις διακοπές.
Να είστε όλοι καλά και καλό καλοκαίρι !
"Τί είναι οι ήχοι μπρε, τοιούτοι;" που θα έλεγε κι ο Άρχοντας!
Έλεος πια μ' αυτές τις ανακρίβειες και τις ανεύθυνες τοποθετήσεις.
Θα ήθελα εδώ να κάνω μια παρατήρηση.
Ο ήχος αυτός, ταιριάζει καλύτερα (κατ’ εμέ) να λέγεται Ήχος πλ. Α΄ δίφωνος, πάρα Ήχος Α΄ δίφωνος, μιας και το Πα, είναι η κατ’ εξοχήν βάση του Α΄ ήχου, ενώ ο Α΄ ήχος, έχει βάση τον Κε.
Ο Κε όμως, ήταν βάση του Α΄ στην παλαιά εποχή, τότε που δεν υπήρχε αυτόνομο είδος του διφώνου, αλλά χρησιμοποιείτο για τον χρωματισμό του διατονικού γένους και κυρίως του Α΄ και του πλ. Α΄ ήχου, αλλά και του χρωματικού (βλ. κοινωνικό «Αινείτε» του Φωκαέως σε ήχο Β΄) .
Όταν πλαγίασε μετέπειτα (κακώς κατά τη γνώμη μου) η βάση του Α΄ ήχου, απ’ το Κε στο Πα, γεννήθηκε και το μέλος εξ ολοκλήρου σε ήχο Α΄ δίφωνο, που θέλει την διατονική κλίμακα το πρώτου ήχου εκ του Πα, να κινείται περί τον Γα με δίγραμμη ύφεση στον Δι και το Ζω εν υφέση, σε άνοδο και κάθοδο του μέλους.
Είναι προφανές, ότι την εποχή εκείνη, υπήρχε μεγάλη επιρροή απ’ την κοσμική μουσική, με μεγάλη εισροή στοιχείων που επηρέασαν σε βάθος την πατρώα Πατριαρχική παράδοση αιώνων.
Αναφέρω απλά, την κλίμακα που εξευρωπαΐσθηκε (εδώ κι εδώ),
maquam που έγιναν αυτόνομοι ήχοι (σαμπά, χιτζαζκιάρ, μπεστενιγκιάρ, σεχνάζ, σουζινάκ, χισάρ, ατζεμλί ραστ, κιουρδί, χουσεϊνί ασσιράν, ατζέμ κιουρδί, αζτέμ ασσιράν κα),
στοιχεία ύφους εκτέλεσης που πέρασαν απ’ την οργανική εκτέλεση λόγιας μουσικής, στην φωνητική εκτέλεση εκκλησιαστικής μουσικής κ.α.
Δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες γιατί έφυγα λίγο απ' το θέμα.
Επιφυλάσσομαι όμως σε διεξοδικότερη ανάλυση των εξωτερικών επιρροών, της εκκλησιαστικής Βυζαντινής μουσικής, με παραδείγματα και σχόλια, αλλά μετά τις διακοπές.
Να είστε όλοι καλά και καλό καλοκαίρι !
Last edited:
Τον ευχαριστουμε για την τεραστια προσφορα του στο φορουμ !!!