Τώρα φωτισθήκαμε...
Εκεί που λές κάπου βγάζει το θέμα πάτερ μου, τα παρατάτε...
Ψάξ'τε, ψάξ'τε. Εμείς αναπαυτικά θα αναμένουμε!!
Είναι πάντως άξιο αναφοράς, οτι η "προφορική παράδοση" (κατά το δοκούν) έχει κάνει θραύση στις μέρες μας.
Κι ας γίνεται καλοπροαίρετα...
«Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. κγ΄ 1)."χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει". μήπως ξέρετε εάν ηταν έτσι γραμμένο -και όχι "γη ει και εις γην απελεύσει"- και πότε άλλαξε;
Ναί, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχικὴ γραφή.και ο Λόγος σου αλήθεια...
Ἐξηγήσατε ὅτι πρόκειται περί τῆς Εὐχῆς « Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός...»Ναί, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχικὴ γραφή.
και ο Λόγος σου αλήθεια...
Γιατί λεγόταν η ευχή «Ο Θεός των πνευμάτων» μεταξύ το «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς» και το «Αντιλαβού, σώσον, ελέησον»;Ὁ ἱερεύς· Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς…
«Ὁ διάκονος τὴν συναπτήν·
Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ μνήμης, κοιμήσεως, ἀνέσεως, ἀναπαύσεως καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (ὁδεῖνος) τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτῷ τε καὶ ἡμῖν πᾶν πλημμέλημα ἐκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ κατατάξαι αὐτὸν ἐν κόλποις Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ συναριθμηθῆναι αὐτὸν ἐν χορῷ τῶν ἐκλεκτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ εὑρεῖν αὐτὸν χάριν καὶ ἔλεος ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ καταπεμφθῆναι ἁγίους ἀγγέλους εἰρήνης ὁδηγοῦντας αὐτὸν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ παραστῆναι αὐτὸν ἄμεμπτον καὶ ἀκατάκριτον τῷ φοβερῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ καὶ εὑρεῖν ἔλεος καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὅπως Κύριος ὁ Θεός, ὁ προσδεξάμενος τὸ πνεῦμα αὐτοῦ κατατάξει αὐτὸν ἐν χώρῳ φωτεινῷ, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὁ ἱερεὺς τὴν εὐχήν· Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκὸς…
Ὁ διάκονος· Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεὸς τῇ σῇ χάριτι.
Τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν αὐτοῦ καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αἰτησάμενοι ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.
Ἐκφώνησις· Ὅτι σὺ εἶ ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάπαυσις τῶν κεκοιμημένων καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν»
(χφ. Κρυπτοφέῤῥης Γ. β. X εὐχολόγιο τέλη ι’ αἰ. φφ. 77r-78r).
Παρόμοιες συναπτὲς ὁρίζονται σὲ μεταγενέστερα χειρόγραφα.
Πιθανόν νά λεγόταν μυστικῶς. Ἀκόμη καί σήμερα σέ κάποιες Σλαβικές ἐκκλησίες ἡ εὐχή λέγεται έκφώνως μόνον μετά ἀπό τήν τελευταία αἴτηση, στίς δέ λοιπές αἰτήσεις ἀπαγγέλεται μυστικῶς καθώς ἐκφωνεῖ τήν αἴτηση ὁ διάκονος (ἐάν δέν ὑπάρχει διάκονος, ψάλλει ὁ χορός τό Κύριε ἐλέησον, ιβ΄ ἤ μ΄).Γιατί λεγόταν η ευχή «Ο Θεός των πνευμάτων» μεταξύ το «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς» και το «Αντιλαβού, σώσον, ελέησον»;
Δεν θα έπρεπε να λέγεται μετά το «Τα ελέη του Θεού» για να μην υπάρχει χωρισμός από την εκφώνηση «Ότι συ ει…» ;
Αυτό σκέφτομαι και εγώ. Αλλά επειδή δεν ξέρω σίγουρα, γι' αυτό και ρωτώ.Πιθανόν νά λεγόταν μυστικῶς.
Παρόμοιες συναπτές εἶναι ἐν χρήσει στίς Σλαβόφωνες Ἐκκλησίες.Ὁ ἱερεύς· Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς…
«Ὁ διάκονος τὴν συναπτήν·
Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ μνήμης, κοιμήσεως, ἀνέσεως, ἀναπαύσεως καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (ὁδεῖνος) τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτῷ τε καὶ ἡμῖν πᾶν πλημμέλημα ἐκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ κατατάξαι αὐτὸν ἐν κόλποις Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ συναριθμηθῆναι αὐτὸν ἐν χορῷ τῶν ἐκλεκτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ εὑρεῖν αὐτὸν χάριν καὶ ἔλεος ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ καταπεμφθῆναι ἁγίους ἀγγέλους εἰρήνης ὁδηγοῦντας αὐτὸν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ παραστῆναι αὐτὸν ἄμεμπτον καὶ ἀκατάκριτον τῷ φοβερῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ καὶ εὑρεῖν ἔλεος καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὅπως Κύριος ὁ Θεός, ὁ προσδεξάμενος τὸ πνεῦμα αὐτοῦ κατατάξει αὐτὸν ἐν χώρῳ φωτεινῷ, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὁ ἱερεὺς τὴν εὐχήν· Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκὸς…
Ὁ διάκονος· Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεὸς τῇ σῇ χάριτι.
Τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν αὐτοῦ καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αἰτησάμενοι ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.
Ἐκφώνησις· Ὅτι σὺ εἶ ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάπαυσις τῶν κεκοιμημένων καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν»
(χφ. Κρυπτοφέῤῥης Γ. β. X εὐχολόγιο τέλη ι’ αἰ. φφ. 77r-78r).
Παρόμοιες συναπτὲς ὁρίζονται σὲ μεταγενέστερα χειρόγραφα.