E
emakris
Guest
Αγαπητοί φίλοι,
παραθέτω ένα πρόσφατο άρθρο του Καθηγητή κ. Αλυγιζάκη (υπήρξε και διδάσκαλός μου στα πρώτα βήματα), που δημοσιεύτηκε στο Τετράδιο αρ. 5 (2010), έκδοση του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου.
Ο κ. Αλυγιζάκης θεωρεί ως βασική δομική μονάδα των "μελωδιότυπων", οι οποίοι συγκροτούν το υλικό των οκτώ ήχων, τη διφωνία στα διάφορα μεγέθη της. Λέει χαρακτηριστικά ότι "η διφωνία είναι το κύτταρο της βυζαντινής μουσικής δημιουργίας". Δεν απορρίπτει βέβαια τις μετρήσεις της Επιτροπής, ούτε μιλάει για "όμοιες" διφωνίες. Απορρίπτει όμως το σύστημα των τριών γενών και τις τετραχορδικές δομές της χρυσανθινής θεωρίας. Η θεωρία του βασίζεται, όπως μου έχει πει και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, στην προσεκτική παρατήρηση της προφορικής παράδοσης.
Στη σελ. 95, όπου παρουσιάζει την εφαρμογή των παρατηρήσεών του στους 8 ήχους, υπάρχουν κάποια προβληματάκια, οφειλόμενα πιθανώς σε τυπογραφικά σφάλματα. Εν πάση περιπτώσει, στον πίνακα που παραθέτει δεν παρουσιάζει κλίμακες, αλλά χαρακτηριστικές διφωνίες των 8 ήχων. Όπου αυτές δεν είναι συνεχόμενες, έχω βάλει μια κάθετο ενδιάμεσα, για να διευκολύνω την κατανόηση. Προσέξτε ότι και τη χρωματική κλίμακα εκ του Πα την παρουσιάζει ως μαλακή.
Οι απόψεις του κ. Αλυγιζάκη εντάσσονται στην ευρύτερη τάση αμφισβήτησης κάποιων παραδεδομένων θεωρητικών δομών, την οποία εκφράζουν με αρκετά διαφορετικό τρόπο και οι "διφωνιστές" του Ψαλτολογίου. Εγώ θα επιμείνω στην αρχική μου άποψη: Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη, καθότι το βάρος της αποδείξεως ανήκει περισσότερο στους αμφισβητούντες, παρά στους... αμυνομένους!
Σε καμιά περίπτωση δεν θα συνέδεα, φυσικά, αυτή τη σοβαρή και ευπρεπή συζήτηση με προσπάθειες που έχουν γίνει εντός και εκτός του Ψαλτολογίου, να παρουσιαστεί η μεταρρύθμιση του 1814 ως... εθνική μειοδοσία! Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο σε αυτό, γιατί θα απολέσω το συνήθως γαλήνιο ύφος μου (είμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία...).
παραθέτω ένα πρόσφατο άρθρο του Καθηγητή κ. Αλυγιζάκη (υπήρξε και διδάσκαλός μου στα πρώτα βήματα), που δημοσιεύτηκε στο Τετράδιο αρ. 5 (2010), έκδοση του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου.
Ο κ. Αλυγιζάκης θεωρεί ως βασική δομική μονάδα των "μελωδιότυπων", οι οποίοι συγκροτούν το υλικό των οκτώ ήχων, τη διφωνία στα διάφορα μεγέθη της. Λέει χαρακτηριστικά ότι "η διφωνία είναι το κύτταρο της βυζαντινής μουσικής δημιουργίας". Δεν απορρίπτει βέβαια τις μετρήσεις της Επιτροπής, ούτε μιλάει για "όμοιες" διφωνίες. Απορρίπτει όμως το σύστημα των τριών γενών και τις τετραχορδικές δομές της χρυσανθινής θεωρίας. Η θεωρία του βασίζεται, όπως μου έχει πει και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, στην προσεκτική παρατήρηση της προφορικής παράδοσης.
Στη σελ. 95, όπου παρουσιάζει την εφαρμογή των παρατηρήσεών του στους 8 ήχους, υπάρχουν κάποια προβληματάκια, οφειλόμενα πιθανώς σε τυπογραφικά σφάλματα. Εν πάση περιπτώσει, στον πίνακα που παραθέτει δεν παρουσιάζει κλίμακες, αλλά χαρακτηριστικές διφωνίες των 8 ήχων. Όπου αυτές δεν είναι συνεχόμενες, έχω βάλει μια κάθετο ενδιάμεσα, για να διευκολύνω την κατανόηση. Προσέξτε ότι και τη χρωματική κλίμακα εκ του Πα την παρουσιάζει ως μαλακή.
Οι απόψεις του κ. Αλυγιζάκη εντάσσονται στην ευρύτερη τάση αμφισβήτησης κάποιων παραδεδομένων θεωρητικών δομών, την οποία εκφράζουν με αρκετά διαφορετικό τρόπο και οι "διφωνιστές" του Ψαλτολογίου. Εγώ θα επιμείνω στην αρχική μου άποψη: Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη, καθότι το βάρος της αποδείξεως ανήκει περισσότερο στους αμφισβητούντες, παρά στους... αμυνομένους!
Σε καμιά περίπτωση δεν θα συνέδεα, φυσικά, αυτή τη σοβαρή και ευπρεπή συζήτηση με προσπάθειες που έχουν γίνει εντός και εκτός του Ψαλτολογίου, να παρουσιαστεί η μεταρρύθμιση του 1814 ως... εθνική μειοδοσία! Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο σε αυτό, γιατί θα απολέσω το συνήθως γαλήνιο ύφος μου (είμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία...).
Attachments
Last edited: