Δυστυχώς ενώ τις δεκαετίες 70 και 80 δεν πιστεύω να γινόταν "σεισμός" σε άλλους ναούς της Αττικής πλην του Αγ. Κωνσταντίνου Ομονοίας, ήδη έχει γενικευθεί και αντί να "κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων" υπάρχει παροξυσμός σε θορύβους και άλλες τέτοιες απαράδεκτες θεατρικές εκδηλώσεις και ασέβειες. Ο Κύριος ας μας ελεήσει.
Στην ενορία που υπηρετώ το έθιμο ήταν αρκούντως δημοφιλές μεταξύ των Κυπρίων μεταναστών, ωστόσο λόγω της δικής μου παγερής αντιμετώπισης, μη συμμετοχής στα τελούμενα (πέρα από το σκόρπισμα δάφνης) και κατ' ιδίαν συστάσεων εναντίον του εθίμου, αρχίζει ευτυχώς και ατονεί. Ελπίζω ότι καθώς οι παλαιότεροι μετανάστες αποδημούν εις Κύριον θα εκλείψει. Παρεμπιπτόντως, φαντάζεστε το σοκ των ενοριτών που προέρχονται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όταν τύχουν πρώτη φορά σε κάτι τέτοιο.
Το θλιβερό είναι ότι ελλείψει κατηχήσεως οι πιστοί το θεωρούν σημαντικώτατο ενώ μπορεί η μυστηριακή των ζωή να είναι ανύπαρκτη. Χρειάζεται υπομονή και έλεγχος εν πνεύματι πραότητος.
ΥΓ Ενδεικτικό της αντιμετώπισης του εθίμου από τον γράφοντα. Δυο ηλικιωμένοι ενορίτες φέτος με ρώτησαν εάν θα κουνήσουμε τους πολυελέους την ώρα του "σεισμού". Τους απάντησα ότι δεν υπάρχει μελέτη επικινδυνότητας (risk assessment) για κάτι τέτοιο και συνεπώς σε τυχόν ατύχημα θα πρέπει να πληρώσουν εκείνοι τα έξοδα ασφαλιστικής εταιρείας κλπ. Επίσης τους ρώτησα "εάν δεν κουνήσουμε τους πολυελέους, ο Θεός δεν θα ακούσει την προσευχή μας;". Δεν επέμεναν μετά από αυτό.
