Ένα αμφιλεγόμενο από αρκετούς ζήτημα είναι εάν το ισοκράτημα μπορεί να γίνεται σε νότα υψηλότερη από αυτή της κατάληξης της μελωδικής φράσης. Π.χ. στο Δεύτερο ήχο να καταλήγουμε στο ΒΟΥ αλλά να κρατάμε ίσον ΔΙ, στον Τρίτο ήχο να καταλήγουμε (ατελώς) στο ΠΑ αλλά να κρατάμε ΓΑ, στον Πρώτο ήχο να καταλήγουμε (ατελώς) στο κάτω ΖΩ αλλά να κρατάμε ΠΑ ίσον. Για κάποιους φαίνεται να υπάρχει ένας άγραφος ( κανόνας οτι το ίσον γίνεται πάντοτε κάτω ή στο ίδιο ύψος με την κατάληξη. Για άλλους δεν ισχύει τέτοιος κανόνας γιατί π.χ. δεν συμβαδίζει πάντοτε με τον κανόνα οτι το ισοκράτημα γίνεται στη βάση τετραχόρδου/πενταχόρδου ή για άλλους λόγους ("ένα είναι το ίσον") κτλ.
Προσωπικά το θεωρώ λεπτομέρεια εάν το ίσον γίνεται σε χαμηλή ένταση. Π.χ. στις ηχογραφήσεις του π. Δοσιθέου Κατουνακιώτου κρατάνε ΓΑ στον Τρίτο ήχο ακόμα και στις καταλήξεις στο ΠΑ αλλά επειδή το ίσον γίνεται διακριτικά δεν ενοχλεί καθόλου.
Προσωπικά το θεωρώ λεπτομέρεια εάν το ίσον γίνεται σε χαμηλή ένταση. Π.χ. στις ηχογραφήσεις του π. Δοσιθέου Κατουνακιώτου κρατάνε ΓΑ στον Τρίτο ήχο ακόμα και στις καταλήξεις στο ΠΑ αλλά επειδή το ίσον γίνεται διακριτικά δεν ενοχλεί καθόλου.