Ισοκράτημα Κε στον Γ΄ Ήχο.

[tsak77]

Έχω κατά καιρούς παρατηρήσει από χορωδιακές εκτελέσεις κάποιων ύμνων αλλά και μονωδιακές, την τάση να αλλάζει το ισοκράτημα στον φθόγγο Κε, κυρίως όταν πρόκειται το μέλος να φτάσει στην οξύτητα του άνω Πα. Επισυνάπτω μία σελίδα από το Αναστασιματάριο του Ιωάννου με το γνωστό "Πως μη θαυμάσωμεν" που περιέχει τέτοιες φράσεις.



Θεωρείτε ορθή την επιλογή αυτή; Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου υπάρχει πρώτος ήχος πάνω από τον Κε με την είσοδο φθοράς, αναφέρομαι στην περίπτωση όπου έχουμε καθαρό Τρίτο ήχο, όπως το παράδειγμα. Έχω και ηχητικά παραδείγματα υπόψη μου, αλλά θα προτιμήσω να μην τα αναφέρω για ευνόητους λόγους.

 

[MTheodorakis]

Ἀπαράδεκτο.

 

[V_Zacharis]

Με Ζω ύφεση, Κε ισοκράτημα;

Εκτός και κάνεις τον Ζω φυσικό, αλλά πλέον έχει τελείως άλλο άκουσμα και προσωπικά δεν έχω ακούσει από κανένα ψάλτη αυτή (με Ζω φυσικό) την εκτέλεση...

 

[tsak77]

Ένα πάντως χαρακτηριστικό (αν και σίγουρα όχι κλασικό) παράδειγμα του όμορφου ακούσματος στο διάστημα Γα-άνω Πά, υπάρχει στα λειτουργικά του Μ. Χατζηαθανασίου, όπου υπάρχουν συχνές αναφορές στον φθόγγο αυτόν, χωρίς να επιρρεάζεται το ισοκράτημα στον Γα. Δυστυχώς πολλοί σημερινοί, είναι επιλεκτικοί ακόμα και στις νεώτερες αυτές συνθέσεις, οι οποίες υποτίθεται εκφράζουν αυτό το "νέο κύμα" στην ψαλτική σύνθεση.

Θεωρώ ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή, να κατανοήσουμε ότι πρέπει οι όποιες κινήσεις μας να έχουν λόγο και σκοπό, πρώτα απ' όλα για εμάς τους ίδιους και έπειτα για τους παραλήπτες του έργου μας. Πολλές φορές, για πολλά πράγματα, τηρούμε αυτό που διδαχθήκαμε. Ορθό, αλλά ταυτόχρονα παράλογο αν δεν έχουμε ποτέ διερωτηθεί, για ποιο λόγο ισχύει αυτό που κάνουμε. Και το κυριώτερο, εάν αυτό που μας παραδόθηκε, δεν έχει στήριγμα, είμαστε σε θέση να το αναιρέσουμε (πάλι για τον εαυτό μας, ώστε να αισθανθούμε ότι ανεβήκαμε ένα σκαλί ακόμη προς την άφταστη τελειότητα) ή απλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι; Ίσως το σχόλιο να φαίνεται αρκετά εκτός θέματος, αλλά όπως έχουμε δει και σε παλιότερες συζητήσεις, το ισοκράτημα είναι ίσως ο μόνος τομέας στην ψαλτική, στον οποίο αυθαιρετούμε χωρίς λόγο και χωρίς ντοκουμέντα που να στηρίζουν τις απόψεις μας...

 

[Λάτρης Β.Μ.]

Ούτε κι εμένα μου αρέσει. Δείχνει σαν να είναι πλάγιος του πρώτου.