''Ιδιωτική Λειτουργία''
- Thread starter μάρκελλος
- Start date
Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι δεν φτάνει να κάνουμε κάτι, δεν φτάνει να το κάνουμε καλά, αλλά να ξέρουμε γιατί το κάνουμε... Αφού δεν ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων, είναι λογικό να επικρατούν όροι όπως "Ιδιωτική Θ. Λειτουργία", εφόσον σε πολλούς τομείς ο Ναός λειτουργεί ως κατάστημα (εννοώ με την λογική καταστήματος), είναι "λογικό" να υπάρχουν και περιπτώσεις ιδιαίτερης εξυπηρέτησης πελατών... (Θου Κύριε) 
Η ιδιωτικ'η λειτουργία είναι συνώνυμο με το μνημόσυνο.
Ἐκκλησιολογικῶς, ἡ ἐν ταῖς καθημεριναῖς θεία Λειτουργία, τελουμένη κυρίως ἐπ' εὐκαιρίᾳ μνημοσύνου, ὄχι ἁπλῶς εἶναι κανονική ἀλλά καί ἐπιβάλλεται ἀφοῦ τό πραγματικόν μνημόσυνον γίνεται κατά τήν Προσκομιδήν ἀφ' ἑνός καί μετά τόν Καθαγιασμόν τῶν Τιμίων Δώρων καί ἐντός τῆς εὐχῆς "Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ..." ἀφ' ἑτέρου. Ὁ ὅρος "ἰδιωτική θ. Λειτουργία" βεβαίως εἶναι ἀδόκιμος, ἀλλά χρησιμοποιεῖται ἀκριβῶς διά νά χαρακτηρίσῃ τήν θ. Λειτουργίαν ἡ ὁποῖα τελεῖται μέ πρωτοβουλία κάποιου χριστιανοῦ, ἀρκεῖ οἰ ἱερεῖς, εὐκαίρως ἀκαίρως, νά ἐπισημαίνουν εἰς τούς πιστούς τήν καθολικότητα τῆς θ. Λειτουργίας καί ἄρα τό ἀδόκιμον τῆς ἐκφράσεως.
Πολλές φορές μοῦ ζητοῦν καί τελῶ θ. Λειτουργία γιά δύο καί τρεῖς οἰκογένειες τήν ἰδίαν ἡμέραν καί τό δέχονται ὅλοι εὐχαρίστως διότι πολλάκις τούς ἔχω ἐξηγήσει, ἀπό ἄμβωνος καί κατ' ἰδίαν, τό θέμα.
Ἀγαπητέ κ. Τσακίρογλου,
Τό "Πάντων ὑμῶν" ἀναφέρετε εἰς τούς παρισταμένους χριστιανούς. Βεβαίως δέν ἐπιτρέπεται ἡ μνημόνευσις ζώντων διότι, κατά τόν μακαριστόν Ἰ. Φουντούλην, συνιστᾶ διάκρισιν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὅταν ἔχωμεν μνημόσυνον μποροῦμε νά μνημονεύσωμεν τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου ὑπέρ οὗ τελοῦμεν τό μνημόσυνον.
Ἐπιτρέψτε μου νά διαφωνήσω. Συμφώνως πρός τό νόημα τοῦ Χερουβικοῦ, ἡ Μεγάλη Εἴσοδος θά ἔπρεπε νά γίνεται μετά τό "Ἀλληλούια" διότι τό "ὑποδεξόμενοι" εἶναι μετοχή μέλλοντος εἰσαγομένη μέ τό τελικό "ὡς" καί σημαίνει "διά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Βασιλέα τῶν ὅλων ὁ Ὁποῖος περιτριγυρίζεται ἀοράτως ἀπό τάς ἀγγελικάς τάξεις".
Ἐφ' ὅσον ὅμως ἔπρεπε ἕν μέρος τοῦ Χερουβικοῦ νά μεταφερθῇ μετά τήν Μεγάλην Εἴσοδον διά λόγους χρονοταξικούς, καλῶς μετεφέρθη μόνον τό "Ταῖς ἀγγελικαῖς..." διότι πῶς θά ἦτο δυνατόν νά λέγωμεν "διά νά ὑποδεχθῶμεν τόν Βασιλέα τῶν ὅλων" μετά τήν ὑποδοχήν πού εἶναι ἡ Μεγάλη Εἴσοδος;
Κύριε Παναγιώτη, ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο!!!
Τοῦτο εἶναι τό μεῖζον. Ἀλλά πολλές φορές ...διυλίζομεν τόν κώνωπα. Ὅταν πρωῆλθα στήν Κῶ, πολλές γυναῖκες μοῦ εἶπαν "Παπᾶ μου, νά σοῦ δώκω μιάν εὐλογιά νά πᾶς αὔριο νά μοῦ κάνεις μία λειτουργία στό (τάδε) ξωκκλήσι" Ἔτσι τίςς εἶχαν μάθει κάποιοι παλαιότεροι ἱερεῖς, τούς ὁποίους ὅμως δέν κατηγορῶ διότι δέν γνωρίζω ἄν βρέθηκε κανείς νά τούς πῆ ποιό εἶναι τό σωστό. Ἐπίσης, δέν τελῶ θ. Λειτουργία ἐάν δέν μέ διαβεβαιώσουν οἱ ἐνδιαφερόμενοι ὄτι ἔστω καί ἕνας ἐξ αὐτῶν θά κοινωνήσῃ.
Οἱ χριστιανοί ὄντως χρειάζονται ἐπανακατήχησιν. Καί αὐτό εἶναι δικό μας καθῆκον. Θέλησις χρειάζεται καί ὑπομονή καί ὄχι δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία ἀπό μέρους τῶν κληρικῶν μας.
Πολλές φορές μοῦ ζητοῦν καί τελῶ θ. Λειτουργία γιά δύο καί τρεῖς οἰκογένειες τήν ἰδίαν ἡμέραν καί τό δέχονται ὅλοι εὐχαρίστως διότι πολλάκις τούς ἔχω ἐξηγήσει, ἀπό ἄμβωνος καί κατ' ἰδίαν, τό θέμα.
Ἀγαπητέ κ. Τσακίρογλου,
Τό "Πάντων ὑμῶν" ἀναφέρετε εἰς τούς παρισταμένους χριστιανούς. Βεβαίως δέν ἐπιτρέπεται ἡ μνημόνευσις ζώντων διότι, κατά τόν μακαριστόν Ἰ. Φουντούλην, συνιστᾶ διάκρισιν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὅταν ἔχωμεν μνημόσυνον μποροῦμε νά μνημονεύσωμεν τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου ὑπέρ οὗ τελοῦμεν τό μνημόσυνον.
Ἐπιτρέψτε μου νά διαφωνήσω. Συμφώνως πρός τό νόημα τοῦ Χερουβικοῦ, ἡ Μεγάλη Εἴσοδος θά ἔπρεπε νά γίνεται μετά τό "Ἀλληλούια" διότι τό "ὑποδεξόμενοι" εἶναι μετοχή μέλλοντος εἰσαγομένη μέ τό τελικό "ὡς" καί σημαίνει "διά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Βασιλέα τῶν ὅλων ὁ Ὁποῖος περιτριγυρίζεται ἀοράτως ἀπό τάς ἀγγελικάς τάξεις".
Ἐφ' ὅσον ὅμως ἔπρεπε ἕν μέρος τοῦ Χερουβικοῦ νά μεταφερθῇ μετά τήν Μεγάλην Εἴσοδον διά λόγους χρονοταξικούς, καλῶς μετεφέρθη μόνον τό "Ταῖς ἀγγελικαῖς..." διότι πῶς θά ἦτο δυνατόν νά λέγωμεν "διά νά ὑποδεχθῶμεν τόν Βασιλέα τῶν ὅλων" μετά τήν ὑποδοχήν πού εἶναι ἡ Μεγάλη Εἴσοδος;
Κύριε Παναγιώτη, ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο!!!
Τοῦτο εἶναι τό μεῖζον. Ἀλλά πολλές φορές ...διυλίζομεν τόν κώνωπα. Ὅταν πρωῆλθα στήν Κῶ, πολλές γυναῖκες μοῦ εἶπαν "Παπᾶ μου, νά σοῦ δώκω μιάν εὐλογιά νά πᾶς αὔριο νά μοῦ κάνεις μία λειτουργία στό (τάδε) ξωκκλήσι" Ἔτσι τίςς εἶχαν μάθει κάποιοι παλαιότεροι ἱερεῖς, τούς ὁποίους ὅμως δέν κατηγορῶ διότι δέν γνωρίζω ἄν βρέθηκε κανείς νά τούς πῆ ποιό εἶναι τό σωστό. Ἐπίσης, δέν τελῶ θ. Λειτουργία ἐάν δέν μέ διαβεβαιώσουν οἱ ἐνδιαφερόμενοι ὄτι ἔστω καί ἕνας ἐξ αὐτῶν θά κοινωνήσῃ.
Οἱ χριστιανοί ὄντως χρειάζονται ἐπανακατήχησιν. Καί αὐτό εἶναι δικό μας καθῆκον. Θέλησις χρειάζεται καί ὑπομονή καί ὄχι δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία ἀπό μέρους τῶν κληρικῶν μας.
Σας ευχαριστώ, πάτερ, για τις πολύ χρήσιμες πάντα τοποθετήσεις σας. Να κάνω δύο ερωτήσεις με αφορμή τα γραφόμενά σας.
Η μνημόνευση της μεγάλης είσόδου δεν γίνεται κανονικά μόνο υπό του αρχιερέως;. Ισύει αυτό ή όχι; Πώς το βλέπετε με την ποιμαντική σας εμπειρία; Εγώ πάντως τη βρίσκω λίγο λειτουργικά παράταιρη (ακόμη και από τον επίσκοπο) ιδίως όταν αναφέρονται προσωπικές του λειτουργούντος ονομαστικές μνημονεύσεις (γονέων, διδασκάλων, προκατόχων κ.τ.λ.)
Συμφωνώ απόλυτα. Νομίζω΄πως όσο γίνεται πρτέπει πάντα να διασφαλίζεται αυτό. Όταν οι κανόνες αναφέρουν τη συμμετοχή ενός τουλάχιστον λαϊκού τι εννούν; Εγώ ως συμμετοχή αντιλαμβάνομαι τη συμμετοχή στο μυστήριο,τη θ. κοινωνία.
Πολλοί βεβαίως αντιτείνουν την "ευλογία που έρχεται με την τέλεση της θ. λειτουργίας και σκεπάζει όλο το χωριό" και επιδιώκουν να λειτουργούν πολύ συχνά, χωρίς να κοινωνεί ο κόσμος. Είναι αυτό ορθό; Ίσως καλύτερα είναι να ψάλλεται μόνο ο όρθρος και η α' ώρα (μετά των αναγνωσμάτων της λειτουργίας) μόνο.
Συμφωνώ απόλυτα. Νομίζω΄πως όσο γίνεται πρτέπει πάντα να διασφαλίζεται αυτό. Όταν οι κανόνες αναφέρουν τη συμμετοχή ενός τουλάχιστον λαϊκού τι εννούν; Εγώ ως συμμετοχή αντιλαμβάνομαι τη συμμετοχή στο μυστήριο,τη θ. κοινωνία.
Πολλοί βεβαίως αντιτείνουν την "ευλογία που έρχεται με την τέλεση της θ. λειτουργίας και σκεπάζει όλο το χωριό" και επιδιώκουν να λειτουργούν πολύ συχνά, χωρίς να κοινωνεί ο κόσμος. Είναι αυτό ορθό; Ίσως καλύτερα είναι να ψάλλεται μόνο ο όρθρος και η α' ώρα (μετά των αναγνωσμάτων της λειτουργίας) μόνο.
Κατά τόν μακαριστόν Ἰ. Φουντούλην, δέν μαρτυρεῖται στήν ἀρχαῖα πρᾶξι τῆς Ἐκκλησίας μνημόνευσις ὑπό τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Μ. Εἴσοδον. Ἡ συνήθεια αὕτη πρέπει νά εἰσήχθη ἀπό τόν 18ο αἰῶνα καί συντόμως υἱοθετήθη καί ἀπό τούς Ἱερεῖς, εἰς ὡρισμένας δέ Μητροπόλεις τοῦτο ἀπαγορεύεται κυρίως διά τήν ἀποφυγήν ἀκροτήτων ὅπως ἡ ἐπίδειξις πολυμάθειας μέ ἐξεζητημένες ἀρχαιοπρεπεῖς ἐκφράσεις, ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, οἱ ἀσυνταξίες κ.ἄ..
Εἰς τό Ἱερατικόν τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ὡς καί εἰς τόν Συνέκδημον, καί ἴσως ἀλλαχοῦ, ἀναφέρεται:
"Ὁ Ἱερεύς, ἐπί τοῦ Σιολέα, κρατῶν τό Ἅγιον Ποτήριον, καί ἐστραμμένος πρός τόν λαόν, κατ' ἐπικρατήσασαν συνήθειαν, μνημονεύει οὕτω*.
Του Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος) καὶ πάσης της ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος. Τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους καὶ πάσης Ἀρχῆς καὶ Ἐξουσίας ἐν αὐτῷ. Τοῦ κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα φιλοχρίστου ἡμῶν Στρατοῦ. Τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούτων ἐν τῇ (πόλει) ταύτῃ. Τῶν ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου καὶ πάντων ἡμῶν τῶν προσελθόντων εἰς τὴν θείαν μυσταγωγίαν ταύτην.
· Τῶν μακαρίων καὶ ἀοιδίμων κτιτόρων, ἀνακαινιστῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου, τῶν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ἀγωνισαμένων καὶ πεσόντων καὶ πάντων τῶν ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως, ζωῆς αἰωνίου, κεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.".
Ἐπίσης, ὁ Ἰ. Φουντούλης διατυπώνει τήν ἄποψιν ὅτι δυνάμεθα νά μνημονεύσωμεν μόνον εἰς περίπτωσιν μνημοσύνου τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου "(δεῖνος) ὑπέρ οὗ τό ἱερόν τοῦτο μνημόσυνον προσφέρομεν". Ὀνόματα δέ ζώντων καί κεκοιμημένων μποροῦμε νά μνημονεύσωμεν κατά ἰδιωτικήν θ. Λειτουργίαν ὅτε παρευρίσκονται μόνον οἱ χριστιανοί οἱ τελοῦντες αὐτήν. Σημειωτέον δέ, ὄτι χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τόν ὄρον "Ἰδιωτική Λειτουργία" (προφανῶς μέ τήν σημασίαν τῆς μετά ἀπό πρωτοβουλίαν κάποιων χριστιανῶν τελέσεως αὐτῆς).
Ἡ συμμετοχή ἔστω καί ἑνός λαϊκοῦ εἰς τήν θ. Λειτουργίαν δέν ἔχει νά κάμῃ μέ τήν θ. κοινωνίαν. Τοῦτο θά ἦτο τό τέλειον. Ὅμως, ἐπειδή ἡ θ. Λειτουργία εἶναι διάλογος μεταξύ τοῦ Ἱερέως καί τοῦ λαοῦ, θά πρέπει νά ὑπάρχῃ ἔστω καί ἕνας λαϊκός ὁ ὁποῖος θά δεχθῆ τάς εὐλογίας τοῦ Ἱερέως, θά ἀκούση τό Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα καί τοὐλάχιστον ὑποτυπωδῶς θά ἀποκρίνεται μέ ἕνα Ἀμήν ἤ Κύριε ἐλέησον εἰς τάς αἰτήσεις τοῦ Ἱερέως. Ἡ σύστασίς μου πρός τούς χριστιανούς πού ζητοῦν τέλεσιν ἰδιωτικῆς θ. Λειτουργίας νά ἑτοιμασθοῦν διά νά κοινωνήσουν κατ' αὐτήν συνίσταται εἰς τήν προσπάθειαν τήν ὁποίαν θά πρέπει νά καταβάλλωμεν οἱ Ἱερεῖς ὥστε νά κατανοήσουν οἱ χριστιανοί μας ὅτι ἡ θ. Λειτουργία δέν τελεῖται ἁπλῶς διά τήν ἐκπλήρωσιν ἑνός τάματος ἤ τήν τέλεσιν μνημοσύνου κατ' αὐτήν, ἀλλά διά νά προσέλθουν εἰς τό Ἅγιον Ποτήριον.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του εἰς Ἱερέα καί σέ συνεννόησιν μετά τῆς πρεσβυτέρας του, μετά τῆς ὁποίας μέχρι τοῦ τέλους τοῦ βίου των διετέλεσαν ἐν ἐγκρατείᾳ, ἐλειτούργει καθημερινῶς διά νά κοινωνῇ ὁ ἴδιος τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐάν αἰσθάνεται λοιπόν τήν ἀνάγκην κάποιος Ἱερεύς νά κοινωνήσῃ μπορεῖ νά λειτουργήσῃ μόνον μέ τήν παρουσίαν ἑνός λαϊκοῦ. Συμβαίνει πολλές φορές νά λειτουργοῦμε εἰς μνήμας Ἁγίων καί εἰς τό "Μετά φόβου θεοῦ..."νά μήν προσέρχεται κανείς διά νά κοινωνήσῃ παρά τάς συστάσεις εἰς τρεῖς τέσσαρας γυναῖκας πού ἐκκλησιάζονται συχνά νά συννενοοῦνται μεταξύ των ὥστε μία ἐξ αὐτῶν νά ἔχῃ προετοιμασθεῖ πρός τοῦτο διά νά μήν μένῃ χωρίς ἀνταπόκρισιν τό κάλεσμα.
Εἰς τό Ἱερατικόν τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ὡς καί εἰς τόν Συνέκδημον, καί ἴσως ἀλλαχοῦ, ἀναφέρεται:
"Ὁ Ἱερεύς, ἐπί τοῦ Σιολέα, κρατῶν τό Ἅγιον Ποτήριον, καί ἐστραμμένος πρός τόν λαόν, κατ' ἐπικρατήσασαν συνήθειαν, μνημονεύει οὕτω*.
Του Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος) καὶ πάσης της ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος. Τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους καὶ πάσης Ἀρχῆς καὶ Ἐξουσίας ἐν αὐτῷ. Τοῦ κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα φιλοχρίστου ἡμῶν Στρατοῦ. Τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούτων ἐν τῇ (πόλει) ταύτῃ. Τῶν ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου καὶ πάντων ἡμῶν τῶν προσελθόντων εἰς τὴν θείαν μυσταγωγίαν ταύτην.
· Τῶν μακαρίων καὶ ἀοιδίμων κτιτόρων, ἀνακαινιστῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου, τῶν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ἀγωνισαμένων καὶ πεσόντων καὶ πάντων τῶν ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως, ζωῆς αἰωνίου, κεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.".
Ἐπίσης, ὁ Ἰ. Φουντούλης διατυπώνει τήν ἄποψιν ὅτι δυνάμεθα νά μνημονεύσωμεν μόνον εἰς περίπτωσιν μνημοσύνου τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου "(δεῖνος) ὑπέρ οὗ τό ἱερόν τοῦτο μνημόσυνον προσφέρομεν". Ὀνόματα δέ ζώντων καί κεκοιμημένων μποροῦμε νά μνημονεύσωμεν κατά ἰδιωτικήν θ. Λειτουργίαν ὅτε παρευρίσκονται μόνον οἱ χριστιανοί οἱ τελοῦντες αὐτήν. Σημειωτέον δέ, ὄτι χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τόν ὄρον "Ἰδιωτική Λειτουργία" (προφανῶς μέ τήν σημασίαν τῆς μετά ἀπό πρωτοβουλίαν κάποιων χριστιανῶν τελέσεως αὐτῆς).
Ἡ συμμετοχή ἔστω καί ἑνός λαϊκοῦ εἰς τήν θ. Λειτουργίαν δέν ἔχει νά κάμῃ μέ τήν θ. κοινωνίαν. Τοῦτο θά ἦτο τό τέλειον. Ὅμως, ἐπειδή ἡ θ. Λειτουργία εἶναι διάλογος μεταξύ τοῦ Ἱερέως καί τοῦ λαοῦ, θά πρέπει νά ὑπάρχῃ ἔστω καί ἕνας λαϊκός ὁ ὁποῖος θά δεχθῆ τάς εὐλογίας τοῦ Ἱερέως, θά ἀκούση τό Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα καί τοὐλάχιστον ὑποτυπωδῶς θά ἀποκρίνεται μέ ἕνα Ἀμήν ἤ Κύριε ἐλέησον εἰς τάς αἰτήσεις τοῦ Ἱερέως. Ἡ σύστασίς μου πρός τούς χριστιανούς πού ζητοῦν τέλεσιν ἰδιωτικῆς θ. Λειτουργίας νά ἑτοιμασθοῦν διά νά κοινωνήσουν κατ' αὐτήν συνίσταται εἰς τήν προσπάθειαν τήν ὁποίαν θά πρέπει νά καταβάλλωμεν οἱ Ἱερεῖς ὥστε νά κατανοήσουν οἱ χριστιανοί μας ὅτι ἡ θ. Λειτουργία δέν τελεῖται ἁπλῶς διά τήν ἐκπλήρωσιν ἑνός τάματος ἤ τήν τέλεσιν μνημοσύνου κατ' αὐτήν, ἀλλά διά νά προσέλθουν εἰς τό Ἅγιον Ποτήριον.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του εἰς Ἱερέα καί σέ συνεννόησιν μετά τῆς πρεσβυτέρας του, μετά τῆς ὁποίας μέχρι τοῦ τέλους τοῦ βίου των διετέλεσαν ἐν ἐγκρατείᾳ, ἐλειτούργει καθημερινῶς διά νά κοινωνῇ ὁ ἴδιος τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐάν αἰσθάνεται λοιπόν τήν ἀνάγκην κάποιος Ἱερεύς νά κοινωνήσῃ μπορεῖ νά λειτουργήσῃ μόνον μέ τήν παρουσίαν ἑνός λαϊκοῦ. Συμβαίνει πολλές φορές νά λειτουργοῦμε εἰς μνήμας Ἁγίων καί εἰς τό "Μετά φόβου θεοῦ..."νά μήν προσέρχεται κανείς διά νά κοινωνήσῃ παρά τάς συστάσεις εἰς τρεῖς τέσσαρας γυναῖκας πού ἐκκλησιάζονται συχνά νά συννενοοῦνται μεταξύ των ὥστε μία ἐξ αὐτῶν νά ἔχῃ προετοιμασθεῖ πρός τοῦτο διά νά μήν μένῃ χωρίς ἀνταπόκρισιν τό κάλεσμα.