Καταλαβαίνω ότι ενα άτομο ή μία οικογένεια θα "ανοίξει/ουν" τον Ναό, θα βάλει λάδι στις κανδήλες που έχει/έχουν φέρει ο/οι ίδιος/οι, θα χτυπίσει/ουν την καμπάνα ο/οι ίδιος/οι.
...θα "πληρώσει/ουν" τον/τους ψάλτη/ες ο/οι ίδιος/οι:wink:
Καταλαβαίνω ότι ενα άτομο ή μία οικογένεια θα "ανοίξει/ουν" τον Ναό, θα βάλει λάδι στις κανδήλες που έχει/έχουν φέρει ο/οι ίδιος/οι, θα χτυπίσει/ουν την καμπάνα ο/οι ίδιος/οι.
Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι δεν φτάνει να κάνουμε κάτι, δεν φτάνει να το κάνουμε καλά, αλλά να ξέρουμε γιατί το κάνουμε... Αφού δεν ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων, είναι λογικό να επικρατούν όροι όπως "Ιδιωτική Θ. Λειτουργία", εφόσον σε πολλούς τομείς ο Ναός λειτουργεί ως κατάστημα (εννοώ με την λογική καταστήματος), είναι "λογικό" να υπάρχουν και περιπτώσεις ιδιαίτερης εξυπηρέτησης πελατών... (Θου Κύριε)
πως ο ιερέας μνημονεύει στην Μεγάλη Είσοδο μετά το "Πάντων ημών" και αρκετούς ιδιαιτέρως ζώντες και τεθνεώτες; Στέκουν αυτά τα πράγματα; Ο ίδιος πριν από δευτερόλεπτα δεν είπε "Πάντων ημών";
Αναλύοντας το νόημα του Χερουβικού ύμνου, η Μεγάλη Είσοδος θα έπρεπε να γίνεται πριν το "Ως τον Βασιλέα..." και όχι μετά από αυτό, όπως δείχνουν και τα κλασικά βιβλία εξάλλου, όπου το Αρχίγραμμα μπαίνει στο "Ως τον Βασιλέα" και το "Ταις Αγγελικαίς" είναι εντεταγμένο μέσα στο υπόλοιπο του Χερουβικού ύμνου (δηλ. από το "Ως τον Βασιλέα μέχρι το "Αλληλούϊα"). Και πολλά άλλα τέτοια ων ουκ έστιν αριθμός τα οποία προέρχονται από την έλλειψη παιδείας των λειτουργών και των ψαλτών...
Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να "καθοδηγούμε" την ευλάβεια του κόσμου για λόγους εμπορικούς, ούτε όμως και να τους αποθαρρύνουμε χωρίς διάκριση. Μπορούμε να εξηγήσουμε ότι είναι ένα καλό έθιμο και φυσικά θα πρέπει να προετοιμαστούν, να μεταλάβουν κλπ. Η "κατήχηση" σε αυτή την περίπτωση πολλές φορές κάνει όσους ζητούν την τέλεση λειτουργίας εάν την βλέπουν σαν κάτι μαγικό να πάψουν να ενδιαφέρονται!
Η μνημόνευση της μεγάλης είσόδου δεν γίνεται κανονικά μόνο υπό του αρχιερέως;. Ισύει αυτό ή όχι; Πώς το βλέπετε με την ποιμαντική σας εμπειρία; Εγώ πάντως τη βρίσκω λίγο λειτουργικά παράταιρη (ακόμη και από τον επίσκοπο) ιδίως όταν αναφέρονται προσωπικές του λειτουργούντος ονομαστικές μνημονεύσεις (γονέων, διδασκάλων, προκατόχων κ.τ.λ.)
Τό "Πάντων ὑμῶν" ἀναφέρετε εἰς τούς παρισταμένους χριστιανούς. Βεβαίως δέν ἐπιτρέπεται ἡ μνημόνευσις ζώντων διότι, κατά τόν μακαριστόν Ἰ. Φουντούλην, συνιστᾶ διάκρισιν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὅταν ἔχωμεν μνημόσυνον μποροῦμε νά μνημονεύσωμεν τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου ὑπέρ οὗ τελοῦμεν τό μνημόσυνον.
Συμφωνώ απόλυτα. Νομίζω΄πως όσο γίνεται πρτέπει πάντα να διασφαλίζεται αυτό. Όταν οι κανόνες αναφέρουν τη συμμετοχή ενός τουλάχιστον λαϊκού τι εννούν; Εγώ ως συμμετοχή αντιλαμβάνομαι τη συμμετοχή στο μυστήριο,τη θ. κοινωνία.Ὅταν πρωῆλθα στήν Κῶ, πολλές γυναῖκες μοῦ εἶπαν "Παπᾶ μου, νά σοῦ δώκω μιάν εὐλογιά νά πᾶς αὔριο νά μοῦ κάνεις μία λειτουργία στό (τάδε) ξωκκλήσι" Ἔτσι τίςς εἶχαν μάθει κάποιοι παλαιότεροι ἱερεῖς, τούς ὁποίους ὅμως δέν κατηγορῶ διότι δέν γνωρίζω ἄν βρέθηκε κανείς νά τούς πῆ ποιό εἶναι τό σωστό. Ἐπίσης, δέν τελῶ θ. Λειτουργία ἐάν δέν μέ διαβεβαιώσουν οἱ ἐνδιαφερόμενοι ὄτι ἔστω καί ἕνας ἐξ αὐτῶν θά κοινωνήσῃ.
Η μνημόνευση της μεγάλης είσόδου δεν γίνεται κανονικά μόνο υπό του αρχιερέως;. Ισύει αυτό ή όχι; Πώς το βλέπετε με την ποιμαντική σας εμπειρία; Εγώ πάντως τη βρίσκω λίγο λειτουργικά παράταιρη (ακόμη και από τον επίσκοπο) ιδίως όταν αναφέρονται προσωπικές του λειτουργούντος ονομαστικές μνημονεύσεις (γονέων, διδασκάλων, προκατόχων κ.τ.λ.)
Όταν οι κανόνες αναφέρουν τη συμμετοχή ενός τουλάχιστον λαϊκού τι εννούν; Εγώ ως συμμετοχή αντιλαμβάνομαι τη συμμετοχή στο μυστήριο,τη θ. κοινωνία.
Πολλοί βεβαίως αντιτείνουν την "ευλογία που έρχεται με την τέλεση της θ. λειτουργίας και σκεπάζει όλο το χωριό" και επιδιώκουν να λειτουργούν πολύ συχνά, χωρίς να κοινωνεί ο κόσμος. Είναι αυτό ορθό; Ίσως καλύτερα είναι να ψάλλεται μόνο ο όρθρος και η α' ώρα (μετά των αναγνωσμάτων της λειτουργίας) μόνο.
Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς «φύγε ἀπὸ τὴ λειτουργία μου»!