Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού
- Thread starter Zambelis Spyros
- Start date
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
''Ένα χαρακτηριστικό κείμενο του Λουκιανού (Πατρίδος εγκώμιον) μας επιτρέπει να συνδέσουμε τον κοσμοπολιτισμό με την κοινωνική κατηγορία των επήλυδων. Οι επήλυδες, επειδή δεν είναι πολίτες καμιά πόλεως, «μέτρον ευδαιμονίας τας της γαστρός ηδονάς τιθέμενοι», την πατρίδα την έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια.
Η αντικοσμοπολίτικη τοποθέτηση συνδέεται, λοιπόν, άμεσα με την ιδιότητα του Πολίτη και την προσήλωσή του στην Πόλι-Πατρίδα του. Εξαρτάται βεβαίως από το αν υπάρχει Πόλις-Πατρίδα. Η Πόλις είναι, στο περιβάλλον του ελληνικού πολιτισμού, το οικοσύστημα της ατομικής προσωπικότητας.[13] Οι Έλληνες γίνονται κοσμοπολίτες, επήλυδες στον τόπο τους, μόνο μετά την κατάρρευση της Πόλεως: την εποχή από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ως τα ελληνιστικά βασίλεια και τη ρωμαιοκρατία. Φυσικά κοσμο-πολίτες κατ’ όνομα, γιατί με τον «κόσμο» δεν έχουν καμιά σχέση αναφοράς. Τους είναι ουσιαστικά ξένος.''
''Την αντιφυλετική θέση τη συνοψίζει στον γνωστό Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης. Ως περιεχόμενο της ελληνικής ταυτότητας ορίζεται όχι η φυλετική καταγωγή, αλλά η μετοχή στην ελληνική παιδεία. Την ακούμε επίσης από την περίφημη διακήρυξη του Μεγαλέξανδρου: θεωρούμε συγγενείς τους αγαθούς αλλοφύλους δε τους πονηρούς.''
''Οι Έλληνες δεν ανέπτυξαν μια συστηματική θεωρία για το έθνος. Δεν είχαν λόγο να το κάνουν, αφού κανείς δεν ήρθε να αμφισβητήσει την ελληνικότητά τους. Προκύπτει όμως από τις αντιλήψεις και την πρακτική τους.
Το κλειδί της ελληνικής θεωρίας στο ζήτημα του έθνους, μας το δίνει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του. Αναφερόμενος στην Πόλι λέει ότι σε αντίθεση με την οικογένεια και την τοπική κοινότητα, που είναι αναγκαίες για το ζην, η Πόλις είναι αναγκαία για το ευ ζην. Οι κοινότητες (χωριά, κώμες, δήμοι) περιέχουν τις οικογένειες και η Πόλις τις κοινότητες. Αλλά η Πόλις περιέχει κάτι παραπάνω από το άθροισμα των κοινοτήτων της. Είναι η ειδική μορφή κοινότητας, που εξασφαλίζει την πληρότητα του ζην, ως ενότητας ζην και ευ ζην. Ας την ονομάσουμε για τούτο περιεκτική κοινότητα με το διπλό αυτό νόημα: το δομικό (περιέχει όλες τις άλλες συλλογικές μορφές) και το πολιτισμικό (ευ ζην).
Ας εξετάσουμε τώρα την έννοια της περιεκτικής κοινότητας στην πολιτισμική πλευρά της, στην ιδιότητά της ως τρόπου όπου το ζην ολοκληρώνεται σε ευ ζην. Θα επισημάνουμε δύο βασικές συνιστώσες της:
1) Η διάκριση ζην και ευ ζην συνεισάγει τη διάκριση φύσης και πολιτισμικής φύσης, σε τρόπο που η δεύτερη αποτελεί καλλιέργεια της πρώτης και την περιέχει. Η έννοια του ευ ζην προϋποθέτει έτσι την ύπαρξη κοινωνικών προτύπων για το ευ είναι και πριν απ’ όλα για το ευ κοινωνείν σε επίπεδο πόλεως. Ορίζουν ποια είναι η πολιτισμική φύση και πώς καλλιεργείται. Η πολιτική ήταν για τους αρχαίους η ουσιαστική διάσταση της δεύτερης αυτής «φύσης». Όσο και αν τα υποθέσουμε ρευστά, τα πρότυπα αυτά μεταβαλλόμενα και πιθανώς αντίθετα μεταξύ τους, το θέμα είναι ότι χωρίς αυτά δεν νοείται η διάκριση ζην και ευ ζην. Επομένως πρέπει να σημειώσουμε ότι ως περιεκτική κοινότητα η Πόλις περιλαμβάνει στους κόλπους της την παραδειγματική κοινότητα, τα συλλογικά περί «άριστης πολιτείας» πρότυπα.
2) Η κοινωνική προαγωγή του ζην σε ευ ζην και η προκύπτουσα ιστορική μορφή «περιεκτικότητας», είναι προφανώς νοητή κατά μιαν απροσδιόριστη ποικιλία. Ο Αριστοτέλης το εκφράζει τούτο με τη θέση του ότι δεν υπάρχει ένα μοναδικό πρότυπο άριστης πολιτείας κατάλληλο για όλες τις Πόλεις. Σε κάθε Πόλι αντιστοιχεί το δικό της πρότυπο, που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία της. Η περιεκτική κοινότητα είναι λοιπόν εξ ορισμού πολυεκδοχική. Ο Πλάτων ήθελε μία και μοναδική την άριστη πολιτεία, αλλά η θέση του Αριστοτέλη ήταν αυτή που εξέφραζε την κοινή γνώμη και την πραγματικότητα ενός λαού με χιλιάδες πόλεις-κράτη.
Η έννοια «περιεκτικότητα», με τις τρεις αυτές σημασίες της (περιέχει όλες τις κοινότητες, περιέχει το «φυσικό» και το «παραδειγματικό», περιέχει ποικιλία εκδοχών παραδειγματικού) οδηγεί σε μια εναλλακτική θεωρία για το έθνος, όπου το έθνος ταυτίζεται με την περιεκτική κοινότητα.''
http://www.antifono.gr/portal/Πρόσωπα/Ζιάκας/Αρθρογραφία/2052-Τι-είναι-Εθνική-Ταυτότητα.html
Η αντικοσμοπολίτικη τοποθέτηση συνδέεται, λοιπόν, άμεσα με την ιδιότητα του Πολίτη και την προσήλωσή του στην Πόλι-Πατρίδα του. Εξαρτάται βεβαίως από το αν υπάρχει Πόλις-Πατρίδα. Η Πόλις είναι, στο περιβάλλον του ελληνικού πολιτισμού, το οικοσύστημα της ατομικής προσωπικότητας.[13] Οι Έλληνες γίνονται κοσμοπολίτες, επήλυδες στον τόπο τους, μόνο μετά την κατάρρευση της Πόλεως: την εποχή από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ως τα ελληνιστικά βασίλεια και τη ρωμαιοκρατία. Φυσικά κοσμο-πολίτες κατ’ όνομα, γιατί με τον «κόσμο» δεν έχουν καμιά σχέση αναφοράς. Τους είναι ουσιαστικά ξένος.''
''Την αντιφυλετική θέση τη συνοψίζει στον γνωστό Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης. Ως περιεχόμενο της ελληνικής ταυτότητας ορίζεται όχι η φυλετική καταγωγή, αλλά η μετοχή στην ελληνική παιδεία. Την ακούμε επίσης από την περίφημη διακήρυξη του Μεγαλέξανδρου: θεωρούμε συγγενείς τους αγαθούς αλλοφύλους δε τους πονηρούς.''
''Οι Έλληνες δεν ανέπτυξαν μια συστηματική θεωρία για το έθνος. Δεν είχαν λόγο να το κάνουν, αφού κανείς δεν ήρθε να αμφισβητήσει την ελληνικότητά τους. Προκύπτει όμως από τις αντιλήψεις και την πρακτική τους.
Το κλειδί της ελληνικής θεωρίας στο ζήτημα του έθνους, μας το δίνει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του. Αναφερόμενος στην Πόλι λέει ότι σε αντίθεση με την οικογένεια και την τοπική κοινότητα, που είναι αναγκαίες για το ζην, η Πόλις είναι αναγκαία για το ευ ζην. Οι κοινότητες (χωριά, κώμες, δήμοι) περιέχουν τις οικογένειες και η Πόλις τις κοινότητες. Αλλά η Πόλις περιέχει κάτι παραπάνω από το άθροισμα των κοινοτήτων της. Είναι η ειδική μορφή κοινότητας, που εξασφαλίζει την πληρότητα του ζην, ως ενότητας ζην και ευ ζην. Ας την ονομάσουμε για τούτο περιεκτική κοινότητα με το διπλό αυτό νόημα: το δομικό (περιέχει όλες τις άλλες συλλογικές μορφές) και το πολιτισμικό (ευ ζην).
Ας εξετάσουμε τώρα την έννοια της περιεκτικής κοινότητας στην πολιτισμική πλευρά της, στην ιδιότητά της ως τρόπου όπου το ζην ολοκληρώνεται σε ευ ζην. Θα επισημάνουμε δύο βασικές συνιστώσες της:
1) Η διάκριση ζην και ευ ζην συνεισάγει τη διάκριση φύσης και πολιτισμικής φύσης, σε τρόπο που η δεύτερη αποτελεί καλλιέργεια της πρώτης και την περιέχει. Η έννοια του ευ ζην προϋποθέτει έτσι την ύπαρξη κοινωνικών προτύπων για το ευ είναι και πριν απ’ όλα για το ευ κοινωνείν σε επίπεδο πόλεως. Ορίζουν ποια είναι η πολιτισμική φύση και πώς καλλιεργείται. Η πολιτική ήταν για τους αρχαίους η ουσιαστική διάσταση της δεύτερης αυτής «φύσης». Όσο και αν τα υποθέσουμε ρευστά, τα πρότυπα αυτά μεταβαλλόμενα και πιθανώς αντίθετα μεταξύ τους, το θέμα είναι ότι χωρίς αυτά δεν νοείται η διάκριση ζην και ευ ζην. Επομένως πρέπει να σημειώσουμε ότι ως περιεκτική κοινότητα η Πόλις περιλαμβάνει στους κόλπους της την παραδειγματική κοινότητα, τα συλλογικά περί «άριστης πολιτείας» πρότυπα.
2) Η κοινωνική προαγωγή του ζην σε ευ ζην και η προκύπτουσα ιστορική μορφή «περιεκτικότητας», είναι προφανώς νοητή κατά μιαν απροσδιόριστη ποικιλία. Ο Αριστοτέλης το εκφράζει τούτο με τη θέση του ότι δεν υπάρχει ένα μοναδικό πρότυπο άριστης πολιτείας κατάλληλο για όλες τις Πόλεις. Σε κάθε Πόλι αντιστοιχεί το δικό της πρότυπο, που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία της. Η περιεκτική κοινότητα είναι λοιπόν εξ ορισμού πολυεκδοχική. Ο Πλάτων ήθελε μία και μοναδική την άριστη πολιτεία, αλλά η θέση του Αριστοτέλη ήταν αυτή που εξέφραζε την κοινή γνώμη και την πραγματικότητα ενός λαού με χιλιάδες πόλεις-κράτη.
Η έννοια «περιεκτικότητα», με τις τρεις αυτές σημασίες της (περιέχει όλες τις κοινότητες, περιέχει το «φυσικό» και το «παραδειγματικό», περιέχει ποικιλία εκδοχών παραδειγματικού) οδηγεί σε μια εναλλακτική θεωρία για το έθνος, όπου το έθνος ταυτίζεται με την περιεκτική κοινότητα.''
http://www.antifono.gr/portal/Πρόσωπα/Ζιάκας/Αρθρογραφία/2052-Τι-είναι-Εθνική-Ταυτότητα.html
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Η Ελληνική γλώσσα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα
Α) Ιστορική αναδρομή
''Η Ελληνική γλώσσα έχει μια ιστορία 4.000 χρόνων περίπου. Μίξη της γλώσσας των προελληνικών φύλων (Πελασγοί, Κάρες) με αυτήν των πρώτων ινδοευρωπαίων που κατοίκησαν στην περιοχή, αποτελεί την δεύτερη σε παλαιότητα γλώσσα της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας.[1] Οι πρώτες μαρτυρίες της ανάγονται στο 2.000 π.χ., στους σφραγιδόλιθους της Μινωϊκής Κρήτης και τις πήλινες πινακίδες της Γραμμικής Α΄ και συνεχίζονται με τις Μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β΄(15ος – 13ος π.χ. αι.), της αρχαιότερης ίσως έκφρασης της ελληνικής γλώσσας.
Η αρχαιοελληνική γλώσσα διαμορφώνεται κατά τον 8ο π.χ. αιώνα, με την απλοποίηση του φωνητικού συστήματός, την προσθήκη των φωνηέντων στο Φοινικικό αλφάβητο και τον μελωδικό τονισμό.[2]
Τον 5 π.χ. αι. καθιερώνεται στη γραφή το Ευκλείδιο αλφάβητο. Παράλληλα παρατηρείται μια διαφοροποίηση στη γλώσσα, που γίνεται εμφανής με τον διαχωρισμό σε διαλέκτους (ιωνική-αττική, αρκαδοκυπριακή-αιολική, δωρική) και οφείλεται στη γεωγραφική ιδιαιτερότητα του ελλαδικού χώρου (ορεινοί όγκοι), τη διασπορά των ελληνικών φύλων και την αυτοτέλεια και απομόνωση των πρώτων οικιστικών πυρήνων. Η διαφοροποίηση αυτή, που γίνεται έντονα αντιληπτή στο γραπτό λόγο, δεν μπόρεσε να διασπάσει τη γλώσσα, η οποία παραμένει ενιαία στη συνείδηση των Ελλήνων.[3]
Με την εξάπλωση της Αθηναϊκής κυριαρχίας, η αττική διάλεκτος θα επικρατήσει όλων των άλλων στην προφορική και γραπτή παράδοση. Τη διάλεκτο αυτή θα υιοθετήσουν οι Μακεδόνες Βασιλείς και με τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, θα αποτελέσει τη βάση της Ελληνιστικής Κοινής, που θα μιληθεί από όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Οι διαφορές με την παλιά γλώσσα επικεντρώνονται σε φωνολογικό, μορφολογικό, συντακτικό, λεξιλογικό και σημασιολογικό επίπεδο [4] και οφείλονται στις κοσμοϊστορικές πολιτικές και θρησκευτικές εξελίξεις της εποχής (Ρωμαϊκή κυριαρχία, επικράτηση χριστιανισμού), στις μεταβολές της νοοτροπίας και της ιδεολογίας των ανθρώπων και στο πλήθος των επιρροών που δέχεται η γλώσσα λόγω της τεράστιας εδαφικής της εξάπλωσης.[5]
Η απλοποίηση της γλώσσας συνεχίζεται και κατά τη βυζαντινή περίοδο και οδηγεί σταδιακά στη διαμόρφωση της νέας ελληνικής γλώσσας.''
http://users.sch.gr/ikomninou/TEXT.htm
Α) Ιστορική αναδρομή
''Η Ελληνική γλώσσα έχει μια ιστορία 4.000 χρόνων περίπου. Μίξη της γλώσσας των προελληνικών φύλων (Πελασγοί, Κάρες) με αυτήν των πρώτων ινδοευρωπαίων που κατοίκησαν στην περιοχή, αποτελεί την δεύτερη σε παλαιότητα γλώσσα της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας.[1] Οι πρώτες μαρτυρίες της ανάγονται στο 2.000 π.χ., στους σφραγιδόλιθους της Μινωϊκής Κρήτης και τις πήλινες πινακίδες της Γραμμικής Α΄ και συνεχίζονται με τις Μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β΄(15ος – 13ος π.χ. αι.), της αρχαιότερης ίσως έκφρασης της ελληνικής γλώσσας.
Η αρχαιοελληνική γλώσσα διαμορφώνεται κατά τον 8ο π.χ. αιώνα, με την απλοποίηση του φωνητικού συστήματός, την προσθήκη των φωνηέντων στο Φοινικικό αλφάβητο και τον μελωδικό τονισμό.[2]
Τον 5 π.χ. αι. καθιερώνεται στη γραφή το Ευκλείδιο αλφάβητο. Παράλληλα παρατηρείται μια διαφοροποίηση στη γλώσσα, που γίνεται εμφανής με τον διαχωρισμό σε διαλέκτους (ιωνική-αττική, αρκαδοκυπριακή-αιολική, δωρική) και οφείλεται στη γεωγραφική ιδιαιτερότητα του ελλαδικού χώρου (ορεινοί όγκοι), τη διασπορά των ελληνικών φύλων και την αυτοτέλεια και απομόνωση των πρώτων οικιστικών πυρήνων. Η διαφοροποίηση αυτή, που γίνεται έντονα αντιληπτή στο γραπτό λόγο, δεν μπόρεσε να διασπάσει τη γλώσσα, η οποία παραμένει ενιαία στη συνείδηση των Ελλήνων.[3]
Με την εξάπλωση της Αθηναϊκής κυριαρχίας, η αττική διάλεκτος θα επικρατήσει όλων των άλλων στην προφορική και γραπτή παράδοση. Τη διάλεκτο αυτή θα υιοθετήσουν οι Μακεδόνες Βασιλείς και με τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, θα αποτελέσει τη βάση της Ελληνιστικής Κοινής, που θα μιληθεί από όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Οι διαφορές με την παλιά γλώσσα επικεντρώνονται σε φωνολογικό, μορφολογικό, συντακτικό, λεξιλογικό και σημασιολογικό επίπεδο [4] και οφείλονται στις κοσμοϊστορικές πολιτικές και θρησκευτικές εξελίξεις της εποχής (Ρωμαϊκή κυριαρχία, επικράτηση χριστιανισμού), στις μεταβολές της νοοτροπίας και της ιδεολογίας των ανθρώπων και στο πλήθος των επιρροών που δέχεται η γλώσσα λόγω της τεράστιας εδαφικής της εξάπλωσης.[5]
Η απλοποίηση της γλώσσας συνεχίζεται και κατά τη βυζαντινή περίοδο και οδηγεί σταδιακά στη διαμόρφωση της νέας ελληνικής γλώσσας.''
http://users.sch.gr/ikomninou/TEXT.htm
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Γλώσσα (Λέκκας)
Αναφορικά με την κλασκή αρχαιότητα, αμέσως σκέφτεται κανείς τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τα κορυφαία επιτεύγματα του λόγου, της τέχνης και της επιστήμης.
Η, ακόμα, τα ειδικά στοιχεία του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, τη θρησκεία (μυθολογία) τα έθιμα, τα μυστήρια και τις τελετουργίες.
Αναφορικά με την κλασκή αρχαιότητα, αμέσως σκέφτεται κανείς τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τα κορυφαία επιτεύγματα του λόγου, της τέχνης και της επιστήμης.
Η, ακόμα, τα ειδικά στοιχεία του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, τη θρησκεία (μυθολογία) τα έθιμα, τα μυστήρια και τις τελετουργίες.
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ
Έτος έκδοσης: 2007
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εξηγεί ποια στοιχεία καθιστούν τον ελληνικό πολιτισμό τόσο ξεχωριστό. Με αφορμή το έργο του Ομήρου, του Ησιόδου, καθώς και σημαντικών αρχαίων ελλήνων στοχαστών, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, καταθέτει τις σκέψεις του για τις ρίζες της ελληνικής σκέψης.
Προσεγγίζει ακόμα ζητήματα, όπως η πρωτοτυπία της διπλής ελληνικής δημιουργίας, η δημοκρατία και η φιλοσοφία, η θέση του ατόμου και η εμπειρία του θανάτου, η φύση της μυθολογίας και η γένεση των φιλοσοφικών ερωτημάτων από ορισμένους προσωκρατικούς (Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος).
Ο τρίτος τόμος της "Ελληνικής ιδιαιτερότητας" αφιερώνεται στο έργο του Θουκυδίδη. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης επιχειρεί μια πρωτότυπη ανάλυση του "Επιταφίου", που αποδίδεται από τον αρχαίο ιστορικό στον Περικλή, για να δείξει σε ποιο βαθμό η μεγάλη αθηναϊκή δημιουργία του 5ου αιώνα είχε συνείδηση του εαυτού της.
Χωρίς να επιδίδεται στους αναχρονισμούς και τις προβολές που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες ερμηνείες, ο φιλόσοφος ανακαλύπτει στον Θουκυδίδη έναν κόσμο που μοιάζει εκπληκτικά με τον δικό μας, στον οποίο κάποια αγαθά θεωρούνται πολύτιμα, ενώ δεν έχουν καμία αξία έξω από το πλαίσιό του, εκεί όπου επικρατεί η ισχύς και μόνο, έναν κόσμο στον οποίο η αντιπαλότητα ανάμεσα σε κέντρα ισχύος καταλήγει σε ανοιχτή διαμάχη, με τον ορθολογισμό να συνυφαίνεται αξεδιάλυτα με τα πάθη.
Στο βιβλίο συγκεντρώνονται οι παραδόσεις του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) κατά το ακαδημαϊκό έτος 1984-1985.
Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα περιλαμβάνει τους πέντε πρώτους μήνες διδασκαλίας του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) κατά το ακαδημαϊκό έτος 1982-1983, καθώς και ένα ανέκδοτο κείμενο του 1979. Την ελληνική έκδοση έχει επιμεληθεί η γυναίκα του Κορνήλιου Καστοριάδη, Ζωή.
~~~
Απόσπασμα από το βιβλίο
Έτος έκδοσης: 2007
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εξηγεί ποια στοιχεία καθιστούν τον ελληνικό πολιτισμό τόσο ξεχωριστό. Με αφορμή το έργο του Ομήρου, του Ησιόδου, καθώς και σημαντικών αρχαίων ελλήνων στοχαστών, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, καταθέτει τις σκέψεις του για τις ρίζες της ελληνικής σκέψης.
Προσεγγίζει ακόμα ζητήματα, όπως η πρωτοτυπία της διπλής ελληνικής δημιουργίας, η δημοκρατία και η φιλοσοφία, η θέση του ατόμου και η εμπειρία του θανάτου, η φύση της μυθολογίας και η γένεση των φιλοσοφικών ερωτημάτων από ορισμένους προσωκρατικούς (Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος).
Ο τρίτος τόμος της "Ελληνικής ιδιαιτερότητας" αφιερώνεται στο έργο του Θουκυδίδη. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης επιχειρεί μια πρωτότυπη ανάλυση του "Επιταφίου", που αποδίδεται από τον αρχαίο ιστορικό στον Περικλή, για να δείξει σε ποιο βαθμό η μεγάλη αθηναϊκή δημιουργία του 5ου αιώνα είχε συνείδηση του εαυτού της.
Χωρίς να επιδίδεται στους αναχρονισμούς και τις προβολές που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες ερμηνείες, ο φιλόσοφος ανακαλύπτει στον Θουκυδίδη έναν κόσμο που μοιάζει εκπληκτικά με τον δικό μας, στον οποίο κάποια αγαθά θεωρούνται πολύτιμα, ενώ δεν έχουν καμία αξία έξω από το πλαίσιό του, εκεί όπου επικρατεί η ισχύς και μόνο, έναν κόσμο στον οποίο η αντιπαλότητα ανάμεσα σε κέντρα ισχύος καταλήγει σε ανοιχτή διαμάχη, με τον ορθολογισμό να συνυφαίνεται αξεδιάλυτα με τα πάθη.
Στο βιβλίο συγκεντρώνονται οι παραδόσεις του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) κατά το ακαδημαϊκό έτος 1984-1985.
Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα περιλαμβάνει τους πέντε πρώτους μήνες διδασκαλίας του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) κατά το ακαδημαϊκό έτος 1982-1983, καθώς και ένα ανέκδοτο κείμενο του 1979. Την ελληνική έκδοση έχει επιμεληθεί η γυναίκα του Κορνήλιου Καστοριάδη, Ζωή.
~~~
Απόσπασμα από το βιβλίο
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Το αρχαίο ελληνικό θαύμα διακρίνεται απο ορισμένα χαρακτηριστικά πέρα και πάνω από όλα αυτά: χαρακτηριστικά που το καθιστούν γεγονός προτοφανές, επαναστατικό, ανεπανάληπτο και αιώνιο. Ίσως η φισιογνωμία του να μπορεί να αποδοθεί εν μέρει σε έναν συνδυασμό της προηγμένης κληρονομιάς και του τρόπου της εγκατάστασης των ελληνικών φύλον.
Η γεωραφική πολυδιάσπαση και η διασπορά της εξουσίας στις πόλεις-κράτη είχε δύο παρεπόμενα:
i. Απέτρεψε τη δημιουργία μεγάλων πολιτελιακών πυραμίδων* άρα, το άτομο είχε αναλογικά σημαντικότερη θέση σε μια μικρή κοινωική δομή.
ii. Έδωσε τη βάση για ένα ενεργό συγκριτικό και παραβολικό πλαίσιο ανάμεσα σε τοπικές θρησκευτικές δοξασίες και λατρείες, ανάμεσα σε συστήματα οικονομίας και διακυβέρνησης.
Η γεωραφική πολυδιάσπαση και η διασπορά της εξουσίας στις πόλεις-κράτη είχε δύο παρεπόμενα:
i. Απέτρεψε τη δημιουργία μεγάλων πολιτελιακών πυραμίδων* άρα, το άτομο είχε αναλογικά σημαντικότερη θέση σε μια μικρή κοινωική δομή.
ii. Έδωσε τη βάση για ένα ενεργό συγκριτικό και παραβολικό πλαίσιο ανάμεσα σε τοπικές θρησκευτικές δοξασίες και λατρείες, ανάμεσα σε συστήματα οικονομίας και διακυβέρνησης.
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ∗
Ν. Καστάνη
Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ∗
Ν. Καστάνη
''Σ’ όλο, σχεδόν, τον κόσμο, η ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής σκέψης αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο γεγονός. Κάποιοι, μάλιστα, μιλούν για “ελληνικό θαύμα”. Κατ’ επέκταση, μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, αναφέρεται και το “ελληνικό θαύμα στα Μαθηματικά”. Ίσως αυτή η στάση να εκφράζει μια υπερβολική έκπληξη και έναν διογκωμένο ενθουσιασμό. Δεν προέρχεται, όμως, από μια μυθοπλασία, από ένα πλασματικό κατασκεύασμα, γιατί απηχεί μια αξιοσημείωτη ιστορική πραγματικότητα: την πολιτισμική αναμόρφωση του Αρχαίου Κόσμου, η οποία αποτέλεσε τη μήτρα της σύγχρονης κουλτούρας. Και είναι αλήθεια ότι η πολιτισμική αυτή αναμόρφωση ήταν και είναι το επίκεντρο του ιστορικού ενδιαφέροντος κι ο απώτερος σκοπός μιας πληθώρας μελετών και αναλύσεων του αρχαίου ελληνικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Πρόκειται για μια οπτική γωνία που είναι στενά συνυφασμένη με τη διαχρονική και ευρύτατα διαδεδομένη πεποίθηση ότι
Η ευρωπαϊκή σκέψη αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες.1
Αυτή η στάση είναι, όπως φαίνεται, αρκετά ισχυρή, γιατί εμπνέει, ενεργοποιεί και νομιμοποιεί τους μελετητές της αρχαίας ελληνικής δημιουργίας. Αποτελεί ταυτόχρονα και το πλαίσιο διαμόρφωσης του θαυμασμού για την πνευματική και πολιτισμική ανέλιξη των αρχαίων Ελλήνων.
Μέσα σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος και ιστοριογραφικής δυναμικής η ανάπτυξη των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών κατέχει μια κεντρική θέση. Κι όχι τυχαία, γιατί το συγκεκριμένο είδος επιστημονικής σκέψης άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στην προκειμένη περίπτωση αξίζει να αναφερθεί η πολύ χαρακτηριστική ρήση του διαπρεπή άγγλου ιστορικού των Μαθηματικών Sir Thomas L. Heath (1861-1940), όσον αφορά τα “Στοιχεία” του Ευκλείδη, η αντιπροσωπευτικότερη πραγματεία των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών:
Κανένα ίσως έργο, εκτός από τη Βίβλο, δεν έχει τέτοια διάδοση.2
Μια επισήμανση που δεν έχασε την αξία της μέχρι τώρα, στην αρχή, δηλαδή, της 3ης χιλιετίας μ. Χ. Κι αυτό γιατί το διεθνές ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο έργο του Ευκλείδη διατηρείται αμείωτο, όπως καταδεικνύει η ανανεωμένη επανέκδοσή του στα γαλλικά, τη δεκαετία του 1990, η βελτιωμένη επανέκδοσή του στα κινεζικά το 1990 και η πρώτη μετάφρασή του στα μογγολικά το 1987.''
∗ Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος της εισήγησης “Η Ιστορία των Μαθηματικών ως Συνιστώσα του Μεταγνωστικού Υπόβαθρου των Δασκάλων του Σχετικού Μαθήματος” στο Διήμερο Διαλόγου για τη Διδασκαλία των Μαθηματικών με θέμα: Η Ιστορία των Μαθηματικών ως Μέσο Διδασκαλίας των Μαθηματικών στο Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο”, που έγινε στις 8 και 9 Μαρτίου 2002 στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.
1 Βλ. Snell, B.: Η Ανακάλυψη του Πνεύματος. Ελληνικές Ρίζες της Ευρωπαϊκής Σκέψης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1984, σελ. 9.
2 Βλ. Καστάνη, Ν. / Τοκμακίδη, Τ.: Η ιστορική κληρονομιά των “Στοιχείων” του Ευκλείδη στην Ανθρωπότητα, στο βιβλίο: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΔΟΚΙΜΙΑ, επιμέλεια Δ. Αναπολιτάνου και Β. Καρασμάνη, εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα, 1993, σελ. 67-92, ειδ. σελ. 67.
http://users.auth.gr/~nioka/Files/I_IDIAITEROTITA_TIS_MATH_SKEPSIS-2.pdf
ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ∗
Ν. Καστάνη
Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ∗
Ν. Καστάνη
''Σ’ όλο, σχεδόν, τον κόσμο, η ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής σκέψης αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο γεγονός. Κάποιοι, μάλιστα, μιλούν για “ελληνικό θαύμα”. Κατ’ επέκταση, μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, αναφέρεται και το “ελληνικό θαύμα στα Μαθηματικά”. Ίσως αυτή η στάση να εκφράζει μια υπερβολική έκπληξη και έναν διογκωμένο ενθουσιασμό. Δεν προέρχεται, όμως, από μια μυθοπλασία, από ένα πλασματικό κατασκεύασμα, γιατί απηχεί μια αξιοσημείωτη ιστορική πραγματικότητα: την πολιτισμική αναμόρφωση του Αρχαίου Κόσμου, η οποία αποτέλεσε τη μήτρα της σύγχρονης κουλτούρας. Και είναι αλήθεια ότι η πολιτισμική αυτή αναμόρφωση ήταν και είναι το επίκεντρο του ιστορικού ενδιαφέροντος κι ο απώτερος σκοπός μιας πληθώρας μελετών και αναλύσεων του αρχαίου ελληνικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Πρόκειται για μια οπτική γωνία που είναι στενά συνυφασμένη με τη διαχρονική και ευρύτατα διαδεδομένη πεποίθηση ότι
Η ευρωπαϊκή σκέψη αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες.1
Αυτή η στάση είναι, όπως φαίνεται, αρκετά ισχυρή, γιατί εμπνέει, ενεργοποιεί και νομιμοποιεί τους μελετητές της αρχαίας ελληνικής δημιουργίας. Αποτελεί ταυτόχρονα και το πλαίσιο διαμόρφωσης του θαυμασμού για την πνευματική και πολιτισμική ανέλιξη των αρχαίων Ελλήνων.
Μέσα σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος και ιστοριογραφικής δυναμικής η ανάπτυξη των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών κατέχει μια κεντρική θέση. Κι όχι τυχαία, γιατί το συγκεκριμένο είδος επιστημονικής σκέψης άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στην προκειμένη περίπτωση αξίζει να αναφερθεί η πολύ χαρακτηριστική ρήση του διαπρεπή άγγλου ιστορικού των Μαθηματικών Sir Thomas L. Heath (1861-1940), όσον αφορά τα “Στοιχεία” του Ευκλείδη, η αντιπροσωπευτικότερη πραγματεία των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών:
Κανένα ίσως έργο, εκτός από τη Βίβλο, δεν έχει τέτοια διάδοση.2
Μια επισήμανση που δεν έχασε την αξία της μέχρι τώρα, στην αρχή, δηλαδή, της 3ης χιλιετίας μ. Χ. Κι αυτό γιατί το διεθνές ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο έργο του Ευκλείδη διατηρείται αμείωτο, όπως καταδεικνύει η ανανεωμένη επανέκδοσή του στα γαλλικά, τη δεκαετία του 1990, η βελτιωμένη επανέκδοσή του στα κινεζικά το 1990 και η πρώτη μετάφρασή του στα μογγολικά το 1987.''
∗ Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος της εισήγησης “Η Ιστορία των Μαθηματικών ως Συνιστώσα του Μεταγνωστικού Υπόβαθρου των Δασκάλων του Σχετικού Μαθήματος” στο Διήμερο Διαλόγου για τη Διδασκαλία των Μαθηματικών με θέμα: Η Ιστορία των Μαθηματικών ως Μέσο Διδασκαλίας των Μαθηματικών στο Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο”, που έγινε στις 8 και 9 Μαρτίου 2002 στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.
1 Βλ. Snell, B.: Η Ανακάλυψη του Πνεύματος. Ελληνικές Ρίζες της Ευρωπαϊκής Σκέψης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1984, σελ. 9.
2 Βλ. Καστάνη, Ν. / Τοκμακίδη, Τ.: Η ιστορική κληρονομιά των “Στοιχείων” του Ευκλείδη στην Ανθρωπότητα, στο βιβλίο: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΔΟΚΙΜΙΑ, επιμέλεια Δ. Αναπολιτάνου και Β. Καρασμάνη, εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα, 1993, σελ. 67-92, ειδ. σελ. 67.
http://users.auth.gr/~nioka/Files/I_IDIAITEROTITA_TIS_MATH_SKEPSIS-2.pdf
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
http://digitalschool.minedu.gov.gr/...βλίο Μαθητή/01_FILOSOFIKOS_LOGOS_Eisagogi.pdf
http://digitalschool.minedu.gov.gr/...βλίο Μαθητή/01_FILOSOFIKOS_LOGOS_Eisagogi.pdf
Attachments
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Η απόσταση λοιπόν από την ανώνυμη μαζικότητα των αχανών αυτοκρατοριών
έθεσε τα θεμέλια για να μπουν τα πάντα σε μια προοπτική και να αναπτυχθεί ελευθερία σκέψης, μακριά από την απολυταρχία δογμάτων, καταναγκασμών και μυήσεων, και προς την απόκρουση της βίας, του ψεύδους και της απάτης, προς τη συνειδητότητα, προς τη σύνδεση αιτίων και αιτιατών, προς την αλήθεια, το όντως ον, την αφηρημένη σκέψη, τον ορθό λόγο.
~~~~~~~~
''Πρώτος συστηματικός ιδεαλιστής φιλόσοφος ήταν ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.). Οι αισθήσεις, οι αντιλήψεις, οι σκέψεις μας ξεγελούν, μας γνωρίζουν έναν κόσμο απατηλό. Καμία πραγματικότητα δεν υπάρχει εδώ. Το "ον", που είναι το αισθητό σύμπαν, δεν υπάρχει, και αν υπάρχει, δεν είναι παρά μια αντανάκλαση, μια σκιά του πραγματικού. Το "όντως ον" είναι οι ιδέες, τέλεια θεία πρότυπα, των οποίων τα αισθητά αντικείμενα δεν είναι παρά απομιμήσεις (αντανακλάσεις, σκιές). Ο "νοητός κόσμος" που σχηματίζεται από ιδέες, οι οποίες αποτελούν αιώνια πρότυπα όλων των πραγμάτων ("το ωραίον εν εαυτώ", "το μήλον εν εαυτώ") είναι ο πραγματικός κόσμος. Ο ιδεαλισμός του Πλάτωνα είναι "αντικειμενικός", δέχεται δηλ. την ύπαρξη "του όντος", μόνο που αυτό είναι νοητής φύσης, και αρνείται το υλικό ον.''
http://www.livepedia.gr/index.php/Ιδεαλισμός
~~~~~~~~~
Plat. Soph. 240b
ἆρα τὸ ἀληθινὸν ὄντως ὂν λέγων;
http://www.kenef.phil.uoi.gr/pdf/4648/4648_1.pdf
http://www.kenef.phil.uoi.gr/dynamic/bookfull.php?Book_ID=4648&contents=
έθεσε τα θεμέλια για να μπουν τα πάντα σε μια προοπτική και να αναπτυχθεί ελευθερία σκέψης, μακριά από την απολυταρχία δογμάτων, καταναγκασμών και μυήσεων, και προς την απόκρουση της βίας, του ψεύδους και της απάτης, προς τη συνειδητότητα, προς τη σύνδεση αιτίων και αιτιατών, προς την αλήθεια, το όντως ον, την αφηρημένη σκέψη, τον ορθό λόγο.
~~~~~~~~
''Πρώτος συστηματικός ιδεαλιστής φιλόσοφος ήταν ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.). Οι αισθήσεις, οι αντιλήψεις, οι σκέψεις μας ξεγελούν, μας γνωρίζουν έναν κόσμο απατηλό. Καμία πραγματικότητα δεν υπάρχει εδώ. Το "ον", που είναι το αισθητό σύμπαν, δεν υπάρχει, και αν υπάρχει, δεν είναι παρά μια αντανάκλαση, μια σκιά του πραγματικού. Το "όντως ον" είναι οι ιδέες, τέλεια θεία πρότυπα, των οποίων τα αισθητά αντικείμενα δεν είναι παρά απομιμήσεις (αντανακλάσεις, σκιές). Ο "νοητός κόσμος" που σχηματίζεται από ιδέες, οι οποίες αποτελούν αιώνια πρότυπα όλων των πραγμάτων ("το ωραίον εν εαυτώ", "το μήλον εν εαυτώ") είναι ο πραγματικός κόσμος. Ο ιδεαλισμός του Πλάτωνα είναι "αντικειμενικός", δέχεται δηλ. την ύπαρξη "του όντος", μόνο που αυτό είναι νοητής φύσης, και αρνείται το υλικό ον.''
http://www.livepedia.gr/index.php/Ιδεαλισμός
~~~~~~~~~
Plat. Soph. 240b
ἆρα τὸ ἀληθινὸν ὄντως ὂν λέγων;
http://www.kenef.phil.uoi.gr/pdf/4648/4648_1.pdf
http://www.kenef.phil.uoi.gr/dynamic/bookfull.php?Book_ID=4648&contents=
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Online Aναζήτηση στον Θησαυρό Ελληνικών Ορων
Ο Θησαυρός Ελληνικών Όρων περιλαμβάνει ένα ελεγχόμενο λεξιλόγιο γενικής ορολογίας με τις κάθετες (ιεραρχικές) και οριζόντιες συσχετίσεις μεταξύ των εννοιών, και απόδοση των όρων και στην αγγλική γλώσσα. Σχεδιάστηκε με βάση διεθνή πρότυπα και υποστηρίζει την αναζήτηση και ανάκτηση πληροφοριών.
http://public.ekt.gr/pls/thesaurus/thesaurus.thesearch
Ο Θησαυρός Ελληνικών Όρων περιλαμβάνει ένα ελεγχόμενο λεξιλόγιο γενικής ορολογίας με τις κάθετες (ιεραρχικές) και οριζόντιες συσχετίσεις μεταξύ των εννοιών, και απόδοση των όρων και στην αγγλική γλώσσα. Σχεδιάστηκε με βάση διεθνή πρότυπα και υποστηρίζει την αναζήτηση και ανάκτηση πληροφοριών.
http://public.ekt.gr/pls/thesaurus/thesaurus.thesearch
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
...βλαστάει και παγιώνετε αυτό που κοινώς ονομάζουμε ''ελληνική θεώριση του κόσμου'', και οδηγεί προς την κορύφωση του ''χρυσού αιώνος'' της αθηναικής δημοκρατίας.
~~~~~~~~~~~~~~
Μουσική παιδεία και δημοκρατία στην κλασική Αθήνα
Eκδότης: Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων
Έτος έκδοσης: 2012
Συγγραφέας: Αντωνία Ρουμπή, Ουρανία Ζαχαρτζή, Αθανασία Ζγιάλτου
''Οι παραστάσεις, κυρίως των αττικών ερυθρόμορφων αγγείων, προβάλλουν με εντυπωσιακό τρόπο την πορεία μέσα από την οποία εδραιώθηκε σταδιακά η μουσική και η εκπαίδευσή της ως στοιχείο της διαμόρφωσης του ήθους των Αθηναίων πολιτών, αλλά και των γυναικών της πόλης. Ο τρόπος διδασκαλίας της μουσικής και των μουσικών οργάνων, οι ποικίλοι μουσικοί αγώνες που διεξάγονταν στο πλαίσιο των μεγάλων θρησκευτικών εορτών, το αρχαίο δράμα αλλά και τα συμπόσια, αποτελούσαν ευκαιρίες έκφρασης μέσα από τη μουσική, την ποίηση και το χορό. Με αυτό τον τρόπο ενισχύονταν οι κοινωνικοί δεσμοί και παράλληλα οι νέοι αποδείκνυαν ότι ήταν πραγματικοί μουσικοί άνδρες, συνδυάζοντας πνευματική και σωματική καλλιέργεια.''
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
~~~~~~~~~~~~~~
Μουσική παιδεία και δημοκρατία στην κλασική Αθήνα
Eκδότης: Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων
Έτος έκδοσης: 2012
Συγγραφέας: Αντωνία Ρουμπή, Ουρανία Ζαχαρτζή, Αθανασία Ζγιάλτου
''Οι παραστάσεις, κυρίως των αττικών ερυθρόμορφων αγγείων, προβάλλουν με εντυπωσιακό τρόπο την πορεία μέσα από την οποία εδραιώθηκε σταδιακά η μουσική και η εκπαίδευσή της ως στοιχείο της διαμόρφωσης του ήθους των Αθηναίων πολιτών, αλλά και των γυναικών της πόλης. Ο τρόπος διδασκαλίας της μουσικής και των μουσικών οργάνων, οι ποικίλοι μουσικοί αγώνες που διεξάγονταν στο πλαίσιο των μεγάλων θρησκευτικών εορτών, το αρχαίο δράμα αλλά και τα συμπόσια, αποτελούσαν ευκαιρίες έκφρασης μέσα από τη μουσική, την ποίηση και το χορό. Με αυτό τον τρόπο ενισχύονταν οι κοινωνικοί δεσμοί και παράλληλα οι νέοι αποδείκνυαν ότι ήταν πραγματικοί μουσικοί άνδρες, συνδυάζοντας πνευματική και σωματική καλλιέργεια.''
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Paul K. Feyerabend
Ιστορία της φιλοσοφίας της επιστήμης
(λήμμα στο λεξικό Oxford Companion to Philosophy)
~~~~~~~~~~~
Paul K. Feyerabend
["Είναι γεγονός ότι το φάσμα των ενδιαφερόντων του είναι ευρύ: από τη θεατρολογία έως την μεθοδολογία της κβαντικής μηχανικής. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τη κριτική που άσκησε στο λογικό θετικισμό και αργότερα, στον κριτικό ορθολογισμό. Θεατρικά ρητορικός και αφοριστικός, χειμαρρώδης και προκλητικός, κινούμενος στο μεταίχμιο επιμέρους οξυδερκών επισημάνσεων, πάντοτε υπό το πρίσμα του εντυπωσιασμού του κοινού, άσκησε και ασκεί μια γοητεία, σε κύκλους μιας παρόμοιων διαθέσεων διανόησης, και γενικότερα σε ανθρώπους που αναζητούν σε φραστικά πυροτεχνήματα ανέξοδη υπεραναπλήρωση της πλήξης και της ανίας του κομφορμισμού που χαρακτηρίζει την διανοητική καθημερινότητά τους."]
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_utop_89.htm
Ιστορία της φιλοσοφίας της επιστήμης
(λήμμα στο λεξικό Oxford Companion to Philosophy)
~~~~~~~~~~~
Paul K. Feyerabend
["Είναι γεγονός ότι το φάσμα των ενδιαφερόντων του είναι ευρύ: από τη θεατρολογία έως την μεθοδολογία της κβαντικής μηχανικής. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τη κριτική που άσκησε στο λογικό θετικισμό και αργότερα, στον κριτικό ορθολογισμό. Θεατρικά ρητορικός και αφοριστικός, χειμαρρώδης και προκλητικός, κινούμενος στο μεταίχμιο επιμέρους οξυδερκών επισημάνσεων, πάντοτε υπό το πρίσμα του εντυπωσιασμού του κοινού, άσκησε και ασκεί μια γοητεία, σε κύκλους μιας παρόμοιων διαθέσεων διανόησης, και γενικότερα σε ανθρώπους που αναζητούν σε φραστικά πυροτεχνήματα ανέξοδη υπεραναπλήρωση της πλήξης και της ανίας του κομφορμισμού που χαρακτηρίζει την διανοητική καθημερινότητά τους."]
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_utop_89.htm
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
''Πρώτα-πρώτα, η επιστήμη είναι μια σύγχρονη κατηγορία,
χωρίς αντίστοιχο στην αρχαιότητα. Δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική ή στη
λατινική γλώσσα όρος ακριβώς ισοδύναμος με τη δική μας «επιστήμη». Με-
ταξύ των όρων με τους οποίους οι αρχαίοι περιέγραφαν αυτό που εμείς θα
αποκαλούσαμε το επιστημονικό τους έργο συγκαταλέγονται, π.χ., η «περί
φύσεως ιστορία» (μελέτη της φύσης), η «φιλοσοφία» (αγάπη της σοφίας), η
«θεωρία» (θεωρητική ενατένιση, στοχασμός) και η «επιστήμη» (γνώση), και
οι διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς αντιλαμβάνονταν με πολύ διαφορετικό τρό-
πο τη φύση, τους σκοπούς και τις μεθόδους της έρευνάς τους. Έτσι, πολλά
από όσα γνωρίζουμε ως πρώιμη αρχαία ελληνική επιστήμη εντάσσονται στη
φιλοσοφία και αυτό ισχύει, αν και σε μικρότερο βαθμό, και για την περίοδο
μετά τον Αριστοτέλη.''
http://www.cup.gr/Previews/978-960-524-247-3-Preview.pdf
χωρίς αντίστοιχο στην αρχαιότητα. Δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική ή στη
λατινική γλώσσα όρος ακριβώς ισοδύναμος με τη δική μας «επιστήμη». Με-
ταξύ των όρων με τους οποίους οι αρχαίοι περιέγραφαν αυτό που εμείς θα
αποκαλούσαμε το επιστημονικό τους έργο συγκαταλέγονται, π.χ., η «περί
φύσεως ιστορία» (μελέτη της φύσης), η «φιλοσοφία» (αγάπη της σοφίας), η
«θεωρία» (θεωρητική ενατένιση, στοχασμός) και η «επιστήμη» (γνώση), και
οι διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς αντιλαμβάνονταν με πολύ διαφορετικό τρό-
πο τη φύση, τους σκοπούς και τις μεθόδους της έρευνάς τους. Έτσι, πολλά
από όσα γνωρίζουμε ως πρώιμη αρχαία ελληνική επιστήμη εντάσσονται στη
φιλοσοφία και αυτό ισχύει, αν και σε μικρότερο βαθμό, και για την περίοδο
μετά τον Αριστοτέλη.''
http://www.cup.gr/Previews/978-960-524-247-3-Preview.pdf
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Η Φιλοσοφία διερωτάται για όλα τα μεγάλα ζητήματα (την ύπαρξη, το ον, το τέλος κτλ.), ανταλλάσσει θεωρήσεις και απόψεις, κορυφώνεται με την Ηθική και τη Μεταφυσική. Ο Αριστοτέλης, σε 5 βιβλία γνωστά με τον συλλογικό τίτλο Όργανον, θα περιγράψει με λεπτομέρεια το πιο μεθοδικό μέρος της, τη Λογική, η οποία όμως δεν θα προλάβει να διατυπωθεί ως ''άλγεβρα'' στο πλαίσιο των Μαθηματικών. Αυτά θα εγκολπώσουν τα άλλα μεθοδικά μέρη της αφηρημένης γνώσης με τα θεωρήματα, τις αποδείξεις και την αξιωματική του Ευκλείδη.
~~~~~~~~~
Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι
των Β. Κάλφα και Γ. Ζωγραφίδη
''Αν κρίναμε αυστηρά με βάση τη σημερινή αντίληψη για το τι είναι φιλοσοφία (μια αντίληψη που ίσως δεν είναι μία και κοινή σε όλους), δεν θα δεχόμασταν ότι είναι φιλοσοφία πολλά από όσα δέχεται η έρευνα της αρχαιότητας. Πολλά, για παράδειγμα, θα τα θεωρούσαμε θεολογία. Αλλά τι κερδίζουμε στην κατανόηση της φιλοσοφίας και του πολιτισμού, του αρχαίου ας πούμε, αν βγάλουμε εκτός κείμενα και μνημεία επειδή μας φαίνονται σήμερα μη φιλοσοφικά;''
''Η φιλοσοφία στην αντίληψη πολλών αρχαίων, παράλληλα με τον θεωρητικό και γνωστικό χαρακτήρα της, ήταν η αναζήτηση ενός τρόπου ζωής - του φιλοσόφου βίου. Ήδη στην Ύστερη Αρχαιότητα οι εθνικοί (οι μη χριστιανοί) φιλόσοφοι είχαν θέσει ως ύψιστο σκοπό της φιλοσοφίας την ένωση με τον Θεό, ενώ ορισμένοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ήταν οι ίδιοι «θεουργοί». Επομένως, τα όρια της φιλοσοφίας με τη θεολογία δεν ήταν πάντοτε ευδιάκριτα - και αυτό χωρίς την άμεση παρέμβαση του χριστιανισμού.''
Πότε η αρχαία ελληνική φιλοσοφία σταματά να είναι ελληνική, πότε να είναι αρχαία, πότε να είναι φιλοσοφία…
~~~~~~~~~
Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι
των Β. Κάλφα και Γ. Ζωγραφίδη
''Αν κρίναμε αυστηρά με βάση τη σημερινή αντίληψη για το τι είναι φιλοσοφία (μια αντίληψη που ίσως δεν είναι μία και κοινή σε όλους), δεν θα δεχόμασταν ότι είναι φιλοσοφία πολλά από όσα δέχεται η έρευνα της αρχαιότητας. Πολλά, για παράδειγμα, θα τα θεωρούσαμε θεολογία. Αλλά τι κερδίζουμε στην κατανόηση της φιλοσοφίας και του πολιτισμού, του αρχαίου ας πούμε, αν βγάλουμε εκτός κείμενα και μνημεία επειδή μας φαίνονται σήμερα μη φιλοσοφικά;''
''Η φιλοσοφία στην αντίληψη πολλών αρχαίων, παράλληλα με τον θεωρητικό και γνωστικό χαρακτήρα της, ήταν η αναζήτηση ενός τρόπου ζωής - του φιλοσόφου βίου. Ήδη στην Ύστερη Αρχαιότητα οι εθνικοί (οι μη χριστιανοί) φιλόσοφοι είχαν θέσει ως ύψιστο σκοπό της φιλοσοφίας την ένωση με τον Θεό, ενώ ορισμένοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ήταν οι ίδιοι «θεουργοί». Επομένως, τα όρια της φιλοσοφίας με τη θεολογία δεν ήταν πάντοτε ευδιάκριτα - και αυτό χωρίς την άμεση παρέμβαση του χριστιανισμού.''
Πότε η αρχαία ελληνική φιλοσοφία σταματά να είναι ελληνική, πότε να είναι αρχαία, πότε να είναι φιλοσοφία…
Attachments
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ τχ. 114 87
Περίοδοι εξέλιξης της Φυσικής στην αρχαία Ελλάδα, τα αντικείμενα και οι μελετητές τους
''Σύμφωνα με τον Ε. Σπανδάγο, «Με τον
όρο Φυσική, οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν το μέρος εκείνο
της φιλοσοφίας που περιελάμβανε κάθε τι που δεν μπορούσε
να υπαχθεί στη λογική, ή την ηθική. Παράλληλα εννοούσαν
με τη λέξη αυτή όλες τις φυσικές επιστήμες της φύσεως».
Στον Πίνακα Ι δίνονται οι περίοδοι εξέλιξης της Φυσικής στην
ελληνική αρχαιότητα, τα αντικείμενα και οι κυριότεροι μελε-
τητές τους.''
Ανναμπέλλα Παλλαδά
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΦΥΣΙΚΕΣ...
88 τχ. 114 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ
Περίοδοι εξέλιξης της Φυσικής στην αρχαία Ελλάδα, τα αντικείμενα και οι μελετητές τους
''Σύμφωνα με τον Ε. Σπανδάγο, «Με τον
όρο Φυσική, οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν το μέρος εκείνο
της φιλοσοφίας που περιελάμβανε κάθε τι που δεν μπορούσε
να υπαχθεί στη λογική, ή την ηθική. Παράλληλα εννοούσαν
με τη λέξη αυτή όλες τις φυσικές επιστήμες της φύσεως».
Στον Πίνακα Ι δίνονται οι περίοδοι εξέλιξης της Φυσικής στην
ελληνική αρχαιότητα, τα αντικείμενα και οι κυριότεροι μελε-
τητές τους.''
Ανναμπέλλα Παλλαδά
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΦΥΣΙΚΕΣ...
88 τχ. 114 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
ΑΙΤΙΟΝ ΤΡΙΦΥΕΣ ΚΑΙ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ.
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου στις 19.00, στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ, Τζιραίων 8-10, Μακρυγιάννη, σχετικά με ιστορικά και δομικά στοιχεία της ελληνικής γλωσσικής διαχρονίας.
Demetrios E. Lekkas
ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΛΕΚΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Σεπτεμβρίου 14, 2013
Για το ζήτημα της γλώσσας θα μιλήσει στον Πολυχώρο του Αίτιον
ο Δημήτρης Ε. Λέκκας: μαθηματικός λογικιστής, συνθέτης μουσικής, διδάκτωρ μουσικών σπουδών, τέως μέλος ΣΕΠ Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό.
Η πρώτη, πολυαναμενόμενη διάλεξή του, θα γίνει την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013 στις 7 μ.μ.
Γράφει ο Δημήτρης Ε. Λέκκας για το Αίτιον:
Ακούγονται από παντού τελευταία δύο ειδών κραυγές: ότι η ελληνική γλώσσα είναι νεκρή και ότι είναι η υπέρτατη γλώσσα, ότι έχει δομή μαθηματική και άλλα τέτοια. Ωστόσο ουδείς φαίνεται να κομίζει συστημικά επιχειρήματα σοβαρά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Κι όμως, είναι γνωστό ότι η τέχνη και η τεχνική του ορθού λόγου γεννήθηκε και πρωτοδιατυπώθηκε στα ελληνικά. Υποπτεύεται κανείς ότι κάτι μπορεί να υπάρχει στο δομικό σύστημα της γλώσσας που να την καθιστά κατάλληλο ξενιστή.
Η πρώτη συστημική σπουδή της ελληνικής, με αντικείμενο το αττικό ιδίωμα, είναι η αλεξανδρινή γραμματική. Εκεί διατυπώνεται η σημειωτική αρχή ότι υπάρχουν τριών ειδών αίτια: το αναγκαστικό, το τελικό και το ποιητικό. Αν αυτά είναι διακριτά και λειτουργικά στα ελληνικά, και μάλιστα σε επίπεδο γλωσσοδομικό, και μάλιστα μοναδικά στην ελληνική γλώσσα, έχουμε μια βάση για την ανάλυσή μας.
Ως επιστήμονες λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι να εντοπίσουμε αυτή τη βάση, αντί να μιλάμε με αφορισμούς, με αισθήσεις πραγμάτων, με ιδεολογηματικούς ιστορικισμούς, με ανερμάτιστες αξιολογικές αποτιμήσεις και με ψευδή δήθεν αυτονόητα.
Η παρουσίαση αυτή θα προσεγγίσει ανατομικά τη βαθιά ιδιομορφία της ελληνικής γλώσσας και τα ιδιάζοντα και ειδοποιά χαρακτηριστικά της, τα οποία ξεκινούν από το τριφυές και τρισυπόστατο της αιτιότητάς της και οδηγούν μέσα από τη συνειδητά ορθή φορά αιτίων και αιτιατών προς την άνθηση της διαλεκτικής.
Πρόκειται λοιπόν για ένα δροσερό και απολαυστικό ταξίδι ουσίας μέσα στις ιδιοσυστασίες της ελληνικής γλώσσας, της ιστορίας, των σταδίων και του μέλλοντός της, με οδηγό τις πιο σύγχρονες επιστημολογικές θεωρήσεις και τα υψηλά ιδανικά της δομικής γλωσσολογίας, μακριά από τα επικίνδυνα αβαθή της ξένης και της εντόπιας ρηχότητας, είτε αυτή είναι «επιστημονικά φιλολογική» είτε φανατικά ενθουσιώδης.
Θα αναλυθεί η εγγενής ορθή ορισμικότητα και αιτιότητα στον ελληνικό λόγο, για να φανεί καθαρά πώς η λογική βάση της επιστήμης βγαίνει μοναδικά από την τετραπολική δομή της ελληνικής γλώσσας και την απηχεί. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στις καθοριστικές διαφορές με τη λατινική, που καθιστούν τις δύο γλώσσες αμοιβαία αμετάφραστες και στοιχειοθετούν τη χρόνια παθογένεια της διπολικής λατινογενούς θεώρησης και σκέψης, αναγκαστικά ετερόφωτης, παραμορφωτικής και ανάπηρης ως προς αίτια και αιτιατά…
ΑΙΤΙΟΝ ΤΡΙΦΥΕΣ ΚΑΙ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ
http://aition-kinima.org/2013/09/14/διαλεξη-του-δημητρη-ε-λεκκα-σχετικα-με/
~~~~~~~~
Θέματα ιστορίας της ελληνικής γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_14/index.html
[ -> Eνότητα της ελληνικής μουσικής και της γλώσσας ]
Oι αλεξανδρινοί γραμματικοί
Ποιητικό / αναγκαστικό / τελικό
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου στις 19.00, στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ, Τζιραίων 8-10, Μακρυγιάννη, σχετικά με ιστορικά και δομικά στοιχεία της ελληνικής γλωσσικής διαχρονίας.
Demetrios E. Lekkas
ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΛΕΚΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Σεπτεμβρίου 14, 2013
Για το ζήτημα της γλώσσας θα μιλήσει στον Πολυχώρο του Αίτιον
ο Δημήτρης Ε. Λέκκας: μαθηματικός λογικιστής, συνθέτης μουσικής, διδάκτωρ μουσικών σπουδών, τέως μέλος ΣΕΠ Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό.
Η πρώτη, πολυαναμενόμενη διάλεξή του, θα γίνει την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013 στις 7 μ.μ.
Γράφει ο Δημήτρης Ε. Λέκκας για το Αίτιον:
Ακούγονται από παντού τελευταία δύο ειδών κραυγές: ότι η ελληνική γλώσσα είναι νεκρή και ότι είναι η υπέρτατη γλώσσα, ότι έχει δομή μαθηματική και άλλα τέτοια. Ωστόσο ουδείς φαίνεται να κομίζει συστημικά επιχειρήματα σοβαρά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Κι όμως, είναι γνωστό ότι η τέχνη και η τεχνική του ορθού λόγου γεννήθηκε και πρωτοδιατυπώθηκε στα ελληνικά. Υποπτεύεται κανείς ότι κάτι μπορεί να υπάρχει στο δομικό σύστημα της γλώσσας που να την καθιστά κατάλληλο ξενιστή.
Η πρώτη συστημική σπουδή της ελληνικής, με αντικείμενο το αττικό ιδίωμα, είναι η αλεξανδρινή γραμματική. Εκεί διατυπώνεται η σημειωτική αρχή ότι υπάρχουν τριών ειδών αίτια: το αναγκαστικό, το τελικό και το ποιητικό. Αν αυτά είναι διακριτά και λειτουργικά στα ελληνικά, και μάλιστα σε επίπεδο γλωσσοδομικό, και μάλιστα μοναδικά στην ελληνική γλώσσα, έχουμε μια βάση για την ανάλυσή μας.
Ως επιστήμονες λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι να εντοπίσουμε αυτή τη βάση, αντί να μιλάμε με αφορισμούς, με αισθήσεις πραγμάτων, με ιδεολογηματικούς ιστορικισμούς, με ανερμάτιστες αξιολογικές αποτιμήσεις και με ψευδή δήθεν αυτονόητα.
Η παρουσίαση αυτή θα προσεγγίσει ανατομικά τη βαθιά ιδιομορφία της ελληνικής γλώσσας και τα ιδιάζοντα και ειδοποιά χαρακτηριστικά της, τα οποία ξεκινούν από το τριφυές και τρισυπόστατο της αιτιότητάς της και οδηγούν μέσα από τη συνειδητά ορθή φορά αιτίων και αιτιατών προς την άνθηση της διαλεκτικής.
Πρόκειται λοιπόν για ένα δροσερό και απολαυστικό ταξίδι ουσίας μέσα στις ιδιοσυστασίες της ελληνικής γλώσσας, της ιστορίας, των σταδίων και του μέλλοντός της, με οδηγό τις πιο σύγχρονες επιστημολογικές θεωρήσεις και τα υψηλά ιδανικά της δομικής γλωσσολογίας, μακριά από τα επικίνδυνα αβαθή της ξένης και της εντόπιας ρηχότητας, είτε αυτή είναι «επιστημονικά φιλολογική» είτε φανατικά ενθουσιώδης.
Θα αναλυθεί η εγγενής ορθή ορισμικότητα και αιτιότητα στον ελληνικό λόγο, για να φανεί καθαρά πώς η λογική βάση της επιστήμης βγαίνει μοναδικά από την τετραπολική δομή της ελληνικής γλώσσας και την απηχεί. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στις καθοριστικές διαφορές με τη λατινική, που καθιστούν τις δύο γλώσσες αμοιβαία αμετάφραστες και στοιχειοθετούν τη χρόνια παθογένεια της διπολικής λατινογενούς θεώρησης και σκέψης, αναγκαστικά ετερόφωτης, παραμορφωτικής και ανάπηρης ως προς αίτια και αιτιατά…
ΑΙΤΙΟΝ ΤΡΙΦΥΕΣ ΚΑΙ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ
http://aition-kinima.org/2013/09/14/διαλεξη-του-δημητρη-ε-λεκκα-σχετικα-με/
~~~~~~~~
Θέματα ιστορίας της ελληνικής γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_14/index.html
[ -> Eνότητα της ελληνικής μουσικής και της γλώσσας ]
Oι αλεξανδρινοί γραμματικοί
Ποιητικό / αναγκαστικό / τελικό
Attachments
Last edited: