Δοξαστικό α΄ ώρας Χριστουγέννων "Τάδε λέγει" αργό στιχηραρικό

[Κων/νος Βαγενάς]

Ένα μικρό δωράκι για τα Χριστούγεννα από τη στρατευομένη νεολαία. Τώρα που βρήκα λίγο χρόνο, δηλαδή.
Κατάλληλο, κατά τη γνώμη μου, για μετά το πέρας των ωραίων επερχομένων ακολουθιών.

 

[apostoloskalpakidis]

Αφού βρίσκεις και χρόνο και γράφεις μην το πεις ούτε του παπά ...
Στην υπογραφή σου ξέχασες το Στρ(ΠΒ)

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Αφού βρίσκεις και χρόνο και γράφεις μην το πεις ούτε του παπά ...
Στην υπογραφή σου ξέχασες το Στρ(ΠΒ)

ΣΤΡ(ΠΒ) ΒΑΓΕΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 2012 Ε' ΕΣΣΟ. Διατάξτε κε Ανθλγε!


Έχω γράψει πολλά και διάφορα αλλά πουθενά χρόνος για καθαρογραφή και πόσω μάλλον ανάρτηση.

Έχω να γράψω και στο οικείο θέμα του Ψ όταν απολυθώ...
Πχ: http://www.army.gr/default.php?pname=Article&art_id=88470&cat_id=14&la=1
Στη 2η φωτο κάπου εκεί αριστερά ένα κεφάλι που εξέχει!

 

[Γιώργος Μ.]

Όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου, το μέλος είναι αυτό που πρέπει να είναι και κάτι παραπάνω. Εδώ έχουμε ένα χάρισμα που φανερώνεται -
ακολουθώντας το αντίστοιχο του Γιάννη Αρβανίτη - και εύχομαι από την καρδιά μου να αναλωθεί στη δόξα του Θεού.

Υποκλίνομαι.​

ΥΓ Ή, ακολουθώντας το κλίμα σας, παίρνω κάμψεις (αν και πρώην λοχίας ΠΖ).

 

[antonios]

Εκτός από το, προφανές πια, τάλαντο στην μελοποιία, νοιώθω την ανάγκη να πω, πως στον Κώστα βρίσκουμε μία περίπτωση γενικότερου ταλέντου στα μουσικά. Ο Θεός να σ' έχει καλά Κώστα, γιατί νομίζω πως έχεις πολλά να προσφέρεις.

Για την ωραία μελοποίηση του ιδιόμελου που μας πρόσφερες, θέλω να επισημάνω την πρωτοτυπία μέσα στα παραδεδομένα πλαίσια, και μία αξιοσημείωτη ισορροπία, που δεν είναι αυτονόητη στις νεώτερες συνθέσεις.
Κάποιες φράσεις-θέσεις όμως μου φαίνονται "κομμένες". Aνολοκλήρωτες.(Έτσι για να μην το πάρεις πάνω σου ). Δηλαδή σαν να παίρνεις ένα μέρος από μία παλαιά θέση, και στη μέση να το αντικαθιστάς με άλλο. (Δεν είμαι βέβαια και ο αρμοδιότερος...)

 

[domesticus]

Εκτός από το, προφανές πια, τάλαντο στην μελοποιία, νοιώθω την ανάγκη να πω, πως στον Κώστα βρίσκουμε μία περίπτωση γενικότερου ταλέντου στα μουσικά. Ο Θεός να σ' έχει καλά Κώστα, γιατί νομίζω πως έχεις πολλά να προσφέρεις.

Για την ωραία μελοποίηση του ιδιόμελου που μας πρόσφερες, θέλω να επισημάνω την πρωτοτυπία μέσα στα παραδεδομένα πλαίσια, και μία αξιοσημείωτη ισορροπία, που δεν είναι αυτονόητη στις νεώτερες συνθέσεις.
Κάποιες φράσεις-θέσεις όμως μου φαίνονται "κομμένες". Aνολοκλήρωτες.(Έτσι για να μην το πάρεις πάνω σου ). Δηλαδή σαν να παίρνεις ένα μέρος από μία παλαιά θέση, και στη μέση να το αντικαθιστάς με άλλο. (Δεν είμαι βέβαια και ο αρμοδιότερος...)

Στὸ σχόλιο τοῦ συναδέλφου ἄς προσθέσω καὶ τὸ σχόλιο τοῦ κ. Ἀλυγιζάκη ἀπὸ ἐδῶ.

 

[antonios]

Στὸ σχόλιο τοῦ συναδέλφου ἄς προσθέσω καὶ τὸ σχόλιο τοῦ κ. Ἀλυγιζάκη ἀπὸ ἐδῶ.

Εδώ δεν μιλάμε για εξήγηση, αλλά για μελοποιία. Και το ταλέντο του Κώστα είναι πληθωρικό. Νομίζω πως μιλάει από μόνο του.

Το δικό μου σχόλιο μπορεί να είναι και λανθασμένο γιατί μεταφέρει μια αίσθηση που είχα όταν έψαλλα το μάθημα και όχι κάτι τεκμηριωμένο. Ας πούμε, στην φράση "Τί το θαύμα" η συνέχεια στο "τούτο" μου φάνηκε ξένη. Μου φάνηκε. Μπορεί να έχω και λάθος.

Κατά τα άλλα πρόκειται για μία εξαιρετική σύνθεση, να μην τα ξαναλέω...

 

[domesticus]

Εδώ δεν μιλάμε για εξήγηση, αλλά για μελοποιία. Και το ταλέντο του Κώστα είναι πληθωρικό. Νομίζω πως μιλάει από μόνο του.

[/SIZE][/FONT]

Κι έγώ ποὺ νόμιζα πὼς δὲν ἄκουσα καλά ... Εὐχαριστῶ συνάδελφε ποὺ μὲ ... διόρθωσες ...

Πάντως τὸ σχόλιο ἰσχύει καὶ μὲ πολλοὺς ἀποδέκτες ...

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Καταρχάς ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, ομολογώ δεν περίμενα τόση ανταπόκριση κυρίως διότι το αργό στιχηράριο, που είναι μάλλον το αγαπημένο μου μελοποιητικό γένος αφού συνδυάζει άριστα την μελισματικη ανάπτυξη με την κατ' έννοιαν μελοποίηση και την ευελιξία στην επιλογή αργών ή πιο συντόμων γραμμών, το αργό στιχηράριο λοιπόν είναι καλώς ή κακώς εγκαταλελειμμενο κ εν πολλοίς, κυρίως στην εκτέλεση, άγνωστο. Δεν είναι, να το πούμε έτσι, δημοφιλές σε σχέση με αλλα είδη. Και γι' αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα για την ανταπόκριση.

Για την ωραία μελοποίηση του ιδιόμελου που μας πρόσφερες, θέλω να επισημάνω την πρωτοτυπία μέσα στα παραδεδομένα πλαίσια, και μία αξιοσημείωτη ισορροπία, που δεν είναι αυτονόητη στις νεώτερες συνθέσεις.
Κάποιες φράσεις-θέσεις όμως μου φαίνονται "κομμένες". Aνολοκλήρωτες.(Έτσι για να μην το πάρεις πάνω σου ). Δηλαδή σαν να παίρνεις ένα μέρος από μία παλαιά θέση, και στη μέση να το αντικαθιστάς με άλλο. (Δεν είμαι βέβαια και ο αρμοδιότερος...)

Σίγουρα ο αρμοδιότερος να εκφέρει αποψη είναι ο κ. Γιάννης που τον βλέπω να με... καταχεριάζει που κόβω τις φράσεις! Η αλήθεια είναι πως το πράγμα μπερδεύεται κάπου, ειδικά στον Ιάκωβο. Αυτό που έχω μάθει απ' τον κ. Αρβανίτη είναι ότι ο σωστός κ ενδεδειγμενος δρόμος μελέτης είναι από πiσω προς τα εμπρός, από τα παλαιότερα στα νεότερα. Και αυτό είναι σε καθε περίπτωση λογικό παρόλο που εμείς δεν το βλέπουμε έτσι επειδή οι γνώσεις μας μειώνονται όσο πάμε πiσω, άρα κάνουμε το ''λάθος'' κ ξεκινάμε απ τα πρόσφατα. Eγω τώρα αν κάνω τέτοιο λάθος, μάλλον απο άγνοια το κάνω, αν και 1ον προβλέπεται (στρατιωτική ορολογία στο φουλ!) με βάση τον Ιάκωβο ενίοτε κ 2ον νομίζω ότι στο παράδειγμα που παραθέτεις, Αντώνη, δεν ισχύει. Συγγνώμη για τυχόν λάθη, γράφω απο κινητό.

 

[domesticus]

Αυτό που έχω μάθει απ' τον κ. Αρβανίτη είναι ότι ο σωστός κ ενδεδειγμενος δρόμος μελέτης είναι από πiσω προς τα εμπρός, από τα παλαιότερα στα νεότερα.

Και αυτό είναι σε καθε περίπτωση λογικό παρόλο που εμείς δεν το βλέπουμε έτσι επειδή οι γνώσεις μας μειώνονται όσο πάμε πiσω, άρα κάνουμε το ''λάθος'' κ ξεκινάμε απ τα πρόσφατα.

Φάσκεις καὶ ἀντιφάσκεις συνάδελφε.

Δηλαδὴ ξεκινᾶς ἀπὸ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζεις γιὰ νὰ γράψεις; Σίγουρα ἔτσι σοῦ τὸ εἶπε ὁ Λαοσυνάκτης; Λίγο ὀξύμωρο μοῦ ἀκούγεται ...

Κι ἐγώ ποὺ νόμιζα ὅτι πρώτα ἀποκτᾶ κανείς στέρεη βάση και μετὰ πατᾶ στὸ ἄγνωστο .

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Φάσκεις καὶ ἀντιφάσκεις συνάδελφε.

Δηλαδὴ ξεκινᾶς ἀπὸ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζεις γιὰ νὰ γράψεις; Σίγουρα ἔτσι σοῦ τὸ εἶπε ὁ Λαοσυνάκτης; Λίγο ὀξύμωρο μοῦ ἀκούγεται ...

Κι ἐγώ ποὺ νόμιζα ὅτι πρώτα ἀποκτᾶ κανείς στέρεη βάση και μετὰ πατᾶ στὸ ἄγνωστο .

Τι κάνεις όμως όταν η στερεη βάση όπως λες είναι στην πραγματικότητα η κορυφή του παγόβουνου; Με αλλα λόγια πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις το αποτέλεσμα κ οχι το πώς φτάσαμε σε αυτό; Είναι σαν να μιλάς μια γλώσσα χωρίς να γνωρίζεις τίποτα απ' την ετυμολογια της. Έχεις τότε στερεη βάση; Ή απλώς αναπαράγεις το γνωστό κ δεν μπορείς να εμβαθύνεις. Σε κάθε περίπτωση δεν εννοούσα λέγοντας άγνωστο τίποτα αλλο απο το σε μας τους αδιάβαστους άγνωστο: το άγνωστο παλαιό στιχηραρι, τον άγνωστο χρυσάφη, τον άγνωστο μπαλάσιο, τον άγνωστο γερμανό κ αιφνης τον άγνωστο άρα ιάκωβο! Ολα εξηγημένα απ το χουρμουζιο αλλα ακόμα στο σκοτάδι...

 

[antonios]

Καταρχάς ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, ομολογώ δεν περίμενα τόση ανταπόκριση κυρίως διότι το αργό στιχηράριο, που είναι μάλλον το αγαπημένο μου μελοποιητικό γένος αφού συνδυάζει άριστα την μελισματικη ανάπτυξη με την κατ' έννοιαν μελοποίηση και την ευελιξία στην επιλογή αργών ή πιο συντόμων γραμμών, το αργό στιχηράριο λοιπόν είναι καλώς ή κακώς εγκαταλελειμμενο κ εν πολλοίς, κυρίως στην εκτέλεση, άγνωστο. Δεν είναι, να το πούμε έτσι, δημοφιλές σε σχέση με αλλα είδη. Και γι' αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα για την ανταπόκριση.

Η κατ' έννοιαν μελοποιία και η συμπλοκή αργών και συντόμων φράσεων είναι μάλλον ίδιον του Ιακώβου ("...ἐκ θέσεων στιχηραρικῶν τε καὶ εἰρμολογικῶν..."), παρά του παλαιού στιχηραρίου. Προσωπικά σε αυτό διακρίνω μία ροπή προς τον συναισθηματισμό, αλλά άλλο θέμα αυτό. Γενικά ο χαρακτήρας, των αυτού του είδους μελοποιήσεών σου μου αρέσει.

Σίγουρα ο αρμοδιότερος να εκφέρει αποψη είναι ο κ. Γιάννης.

Αυτόν εννοούσα κι εγώ.

Αυτό που έχω μάθει απ' τον κ. Αρβανίτη είναι ότι ο σωστός κ ενδεδειγμενος δρόμος μελέτης είναι από πiσω προς τα εμπρός, από τα παλαιότερα στα νεότερα. Και αυτό είναι σε καθε περίπτωση λογικό παρόλο που εμείς δεν το βλέπουμε έτσι επειδή οι γνώσεις μας μειώνονται όσο πάμε πiσω, άρα κάνουμε το ''λάθος'' κ ξεκινάμε απ τα πρόσφατα.

Δηλαδὴ ξεκινᾶς ἀπὸ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζεις γιὰ νὰ γράψεις;
...
Κι ἐγώ ποὺ νόμιζα ὅτι πρώτα ἀποκτᾶ κανείς στέρεη βάση και μετὰ πατᾶ στὸ ἄγνωστο .

Τι κάνεις όμως όταν η στερεη βάση όπως λες είναι στην πραγματικότητα η κορυφή του παγόβουνου; Με αλλα λόγια πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις το αποτέλεσμα κ οχι το πώς φτάσαμε σε αυτό; Είναι σαν να μιλάς μια γλώσσα χωρίς να γνωρίζεις τίποτα απ' την ετυμολογια της. Έχεις τότε στερεη βάση; Ή απλώς αναπαράγεις το γνωστό κ δεν μπορείς να εμβαθύνεις. Σε κάθε περίπτωση δεν εννοούσα λέγοντας άγνωστο τίποτα αλλο απο το σε μας τους αδιάβαστους άγνωστο: το άγνωστο παλαιό στιχηραρι, τον άγνωστο χρυσάφη, τον άγνωστο μπαλάσιο, τον άγνωστο γερμανό κ αιφνης τον άγνωστο άρα ιάκωβο! Ολα εξηγημένα απ το χουρμουζιο αλλα ακόμα στο σκοτάδι...

Νομίζω πως ο μόνος δρόμος μελέτης είναι και από τις δυο πλευρές.

Στην μία περίπτωση έχεις το σίγουρο του σήμερα, αλλά κινδυνεύεις να δίνεις εξήγηση σε πράγματα που ανήκουν σε άλλη εποχή με όρους του σήμερα και να μην οδηγείσαι πουθενά ή, ακόμα χειρότερα, να οδηγείσαι σε παρερμηνείες. Συμβαίνουν στην πραγματικότητα και τα δυo.

Στην άλλη περίπτωση έχεις την λογική πορεία των πραγμάτων, και το τί προέρχεται από τι, αλλά δεν έχεις σημείο αναφοράς...

Ο ασφαλέστερος δρόμος είναι να γίνουν και τα δύο παράλληλα.

Eγω τώρα αν κάνω τέτοιο λάθος, μάλλον απο άγνοια το κάνω, αν και 1ον προβλέπεται (στρατιωτική ορολογία στο φουλ!) με βάση τον Ιάκωβο ενίοτε κ 2ον νομίζω ότι στο παράδειγμα που παραθέτεις, Αντώνη, δεν ισχύει.

Γένοιτο, γένοιτο, αλληλούια.
(Αλλιώς, όμως, τις καταλήξεις τις θυμάμαι και χωρίς ψάξιμο. Έτσι ακόμα δεν μου 'ρχεται κάτι.)

Συγγνώμη για τυχόν λάθη, γράφω απο κινητό.

Μια χαρά. Ούτε φιλόλογος να ήσουν.

 

[domesticus]

Τι κάνεις όμως όταν η στερεη βάση όπως λες είναι στην πραγματικότητα η κορυφή του παγόβουνου; Με αλλα λόγια πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις το αποτέλεσμα κ οχι το πώς φτάσαμε σε αυτό; Είναι σαν να μιλάς μια γλώσσα χωρίς να γνωρίζεις τίποτα απ' την ετυμολογια της. Έχεις τότε στερεη βάση; Ή απλώς αναπαράγεις το γνωστό κ δεν μπορείς να εμβαθύνεις. Σε κάθε περίπτωση δεν εννοούσα λέγοντας άγνωστο τίποτα αλλο απο το σε μας τους αδιάβαστους άγνωστο: το άγνωστο παλαιό στιχηραρι, τον άγνωστο χρυσάφη, τον άγνωστο μπαλάσιο, τον άγνωστο γερμανό κ αιφνης τον άγνωστο άρα ιάκωβο! Ολα εξηγημένα απ το χουρμουζιο αλλα ακόμα στο σκοτάδι...

Ἐν τάξει, ὅταν ψάλλω τὰ παραπάνω ἀργὰ μαθήματα, ποὺ εἶναι δημοσιευμένα, θὰ κρατῶ δυνατὸ φανάρι νὰ βλέπω στὸ σκοτάδι ...

Τὸ ἀποτέλεσμα τὸ γνωρίζουμε μέσω τῆς προφορικῆς παράδοσης ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. Σιγὰ σιγὰ τὸ ἀναλύουμε στὰ κομμάτια του ποὺ πᾶνε πιὸ πίσω ἀπὸ τοὺς Τρεῖς καὶ βλεπουμε τὶ συμβάινει. Οἱ ἐργασίες τοῦ φίλου Μ. Γιαννόπουλου ἀποτελοῦν ἐνδεικτικὸ παράδειγμα.
Ἄλλο ἐτυμολογία ἄλλο ὁμιλία. Ἡ γνώση τοῦ ἑνὸς δὲν προϋποθέτει τὴν γνώση τοῦ ἄλλου.

....
Νομίζω πως ο μόνος δρόμος μελέτης είναι και από τις δυο πλευρές.

Στην μία περίπτωση έχεις το σίγουρο του σήμερα, αλλά κινδυνεύεις να δίνεις εξήγηση σε πράγματα που ανήκουν σε άλλη εποχή με όρους του σήμερα και να μην οδηγείσαι πουθενά ή, ακόμα χειρότερα, να οδηγείσαι σε παρερμηνείες. Συμβαίνουν στην πραγματικότητα και τα δυo.

Ὅταν λέμε «σήμερα» ἐνν. τὸν 19ο αἰ.

Στην άλλη περίπτωση έχεις την λογική πορεία των πραγμάτων, και το τί προέρχεται από τι, αλλά δεν έχεις σημείο αναφοράς...

Θεωρητικὰ καὶ ἐπὶ χάρτου κινεῖσαι στὸ παραπάνω πλαίσιο ἔρευνας, ὄχι ὅμως νὰ ἐπιζητᾶς πρακτικὴ ἐφαρμογὴ χωρὶς σημεῖο ἀναφορᾶς.

Ο ασφαλέστερος δρόμος είναι να γίνουν και τα δύο παράλληλα.

....

Δὲν διαφωνῶ, ἁπλὰ ἄλλο πράγμα νὰ ἀναφέρουμε ὀνόματα παλαιῶν μελουργῶν, ἄλλο πράγμα νὰ ἐρευνοῦμε θεωρητικὰ τὸ ἔργο τους καὶ ἄλλο πράγμα ὅταν δὲν τὸ γνωρίζουμε νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἀντιγράψουμε χωρὶς τὸ βάθος πολυετοὺς ἔρευνας καὶ ἐμπειρίας.

Ἐξαιροῦνται φυσικὰ αὐτοὶ ποὺ διαθέτουν τὰ τελευταία ἔχοντας περάσει ἄγρυπνες νύχτες συγκρίνοντας μεταγραφές, χειρόγραφα, ἠχογραφήσεις προκειμένου νὰ ἐρευνήσουν μιὰ μουσικὴ καὶ μόνο παλαιὰ γραμμὴ τὴ φορά, προκειμένου νὰ σχηματίσουν ἄποψη, νὰ χωνέψουν τὴν παλαιὰ γραφὴ καὶ νὰ μᾶς δώσουν κάτι νὰ ψάλλουμε στὴ νέα. [Φυσικὰ δὲν ἀνήκω σὲ αὐτούς]

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Η κατ' έννοιαν μελοποιία και η συμπλοκή αργών και συντόμων φράσεων είναι μάλλον ίδιον του Ιακώβου ("... κ θέσεων στιχηραρικ ν τε κα ε ρμολογικ ν..."), παρά του παλαιού στιχηραρίου. Προσωπικά σε αυτό διακρίνω μία ροπή προς τον συναισθηματισμό, αλλά άλλο θέμα αυτό. Γενικά ο χαρακτήρας, των αυτού του είδους μελοποιήσεών σου μου αρέσει.




Νομίζω πως ο μόνος δρόμος μελέτης είναι και από τις δυο πλευρές.

Στην μία περίπτωση έχεις το σίγουρο του σήμερα, αλλά κινδυνεύεις να δίνεις εξήγηση σε πράγματα που ανήκουν σε άλλη εποχή με όρους του σήμερα και να μην οδηγείσαι πουθενά ή, ακόμα χειρότερα, να οδηγείσαι σε παρερμηνείες. Συμβαίνουν στην πραγματικότητα και τα δυo.

Στην άλλη περίπτωση έχεις την λογική πορεία των πραγμάτων, και το τί προέρχεται από τι, αλλά δεν έχεις σημείο αναφοράς...

Ο ασφαλέστερος δρόμος είναι να γίνουν και τα δύο παράλληλα.




Γένοιτο, γένοιτο, αλληλούια.
(Αλλιώς, όμως, τις καταλήξεις τις θυμάμαι και χωρίς ψάξιμο. Έτσι ακόμα δεν μου 'ρχεται κάτι.)








[SIZE=3[/QUOTE]

Ο ιάκωβος, όπως κ ο πετρος, πραγματι μελοποιούν κατ έννοιαν όπως το εννοείς και κάποιες φορές καταντά λίγο κλισέ, ας μου επιτραπεί. Aλλa όπως αναφέρει κ ο χρυσάνθος υπάρχουν κάποιες τεχνικές μελοποιίας και μόνο μια απ αυτές είναι η κατ έννοιαν πχ αμαρτία>πλ β. Tωpa, όλα αυτά τα αναφέρω απο μνήμης, δεν μπορώ να παραπέμψω επακριβώς. Η ουσία όμως είναι ότι κατ έννοιαν μπορεί να σημαίνει κ ίδια μελωδία σε 2 ίσα-ίδια ή αντίθετα νοηματικά ποιητικά κωλα. Παράδειγμα χαρακτηριστικό: 'θαυμαστή' του παλαιού στιχηραρίου, του μεν φύγωμεν το απηνές καί μισάνθρωπον του δε ζηλώσωμεν το καρτέρες κ μακρόθυμον: ΑΚΡΙΒΏΣ ίδια μελωδία, ίδιες φράσεις κ μάλιστα αν θυμάμαι καλα στις λέξεις του μεν - του δε έχουμε εσω θεματισμό. Και ο ιάκωβος αρχίζει όμοια αλλα το αλλάζει μετά. Αυτό είναι κατ' έννοιαν μελοποίηση. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι κατεξοχήν χρησιμοποίησε την τεχνική αυτή ο Σακελλαριδης!

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Ἐν τάξει, ὅταν ψάλλω τὰ παραπάνω ἀργὰ μαθήματα, ποὺ εἶναι δημοσιευμένα, θὰ κρατῶ δυνατὸ φανάρι νὰ βλέπω στὸ σκοτάδι ...

Τὸ ἀποτέλεσμα τὸ γνωρίζουμε μέσω τῆς προφορικῆς παράδοσης ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. Σιγὰ σιγὰ τὸ ἀναλύουμε στὰ κομμάτια του ποὺ πᾶνε πιὸ πίσω ἀπὸ τοὺς Τρεῖς καὶ βλεπουμε τὶ συμβάινει. Οἱ ἐργασίες τοῦ φίλου Μ. Γιαννόπουλου ἀποτελοῦν ἐνδεικτικὸ παράδειγμα.
Ἄλλο ἐτυμολογία ἄλλο ὁμιλία. Ἡ γνώση τοῦ ἑνὸς δὲν προϋποθέτει τὴν γνώση τοῦ ἄλλου.

Εγώ δεν μίλησα για προφορική παράδοση. Εγώ μίλησα για τις φράσεις κ τη δομή των μελών. Με την ίδια προφορική παράδοση θα πεις κ τα παλιά κ τα νεότερα. Εγώ μίλησα επίσης για εξηγήσεις, τίποτε το μη προσιτό. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η δυσκολία των εξηγήσεων. Είναι ίδια σημειογραφεία κ ίδια απόδοση. Όσον αφορά όμως την πρώτη ύλη, τις φράσεις, εκεί είναι το θέμα. Οι φράσεις στο παλαιό στιχηράριο είναι ξεκάθαρες, στον Ιάκωβο πολλές φορές μπερδεμένο κουβάρι. Αν θες να μάθεις ποιες φράσεις χρησιμοποιεί ένας ήχος δεν θα τις ψάξεις στον Ιάκωβο αλλά τουλάχιστον στον Χρυσάφη. Δική μου γνώμη, εγώ τουλάχιστον έτσι διδάχτηκα να δουλεύω κ έτσι βλέπω κάποια αποτελέσματα. Αυτά εξ ελάχιστης πείρας.

Δὲν διαφωνῶ, ἁπλὰ ἄλλο πράγμα νὰ ἀναφέρουμε ὀνόματα παλαιῶν μελουργῶν, ἄλλο πράγμα νὰ ἐρευνοῦμε θεωρητικὰ τὸ ἔργο τους καὶ ἄλλο πράγμα ὅταν δὲν τὸ γνωρίζουμε νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἀντιγράψουμε χωρὶς τὸ βάθος πολυετοὺς ἔρευνας καὶ ἐμπειρίας.

Ἐξαιροῦνται φυσικὰ αὐτοὶ ποὺ διαθέτουν τὰ τελευταία ἔχοντας περάσει ἄγρυπνες νύχτες συγκρίνοντας μεταγραφές, χειρόγραφα, ἠχογραφήσεις προκειμένου νὰ ἐρευνήσουν μιὰ μουσικὴ καὶ μόνο παλαιὰ γραμμὴ τὴ φορά, προκειμένου νὰ σχηματίσουν ἄποψη, νὰ χωνέψουν τὴν παλαιὰ γραφὴ καὶ νὰ μᾶς δώσουν κάτι νὰ ψάλλουμε στὴ νέα. [Φυσικὰ δὲν ἀνήκω σὲ αὐτούς]

Σωστό. Αντώνη, για το «τι το θαύμα τούτο», αν εννοείς το 1ο, δες «η αριστερά» στο «Δεύτε εκκαθάρωμεν» Ιακώβου.

 

[pransot]

Ένα μικρό δωράκι για τα Χριστούγεννα από τη στρατευομένη νεολαία. Τώρα που βρήκα λίγο χρόνο, δηλαδή.
Κατάλληλο, κατά τη γνώμη μου, για μετά το πέρας των ωραίων επερχομένων ακολουθιών.

ΕΥΓΕ!

 

[antonios]

Αντώνη, για το «τι το θαύμα τούτο», αν εννοείς το 1ο, δες «η αριστερά» στο «Δεύτε εκκαθάρωμεν» Ιακώβου.

Μάλλον δεν έγινα σαφής. (Δεν είναι η πρώτη φορά). Η κατάληξη στο "τούτο" υπάρχει. Η αρχή "τι το θαύμα" επίσης. Μαζί...
Η θέση που αρχίζει "τι το θαύμα" δεν ολοκληρώνεται απ' ό, τι θυμάμαι, με το τρόπο του "τούτο". Έχω στο μυαλό μου δοξαστικά του Ιακώβου και τα αναστάσιμα του παλαιού στιχηραρίου, και οι θέσεις, τουλάχιστον όσες μου έρχονται στο μυαλό, δεν δένουν έτσι. Στον Ιάκωβο αυτή η θέση, που ξεκινάει από τον Ζω ύφεση, καταλήγει προσωρινά στον Πα, με διαφορετική κατανομή συλλαβών και λίγο διαφορετικά από τον τρόπο που το κάνεις εσύ (στην λέξη θαύμα), και στην συνέχεια συνήθως καταλήγει στον Νη με μια χαρακτηριστική φρασούλα και σε κάνα δυο περιπτώσεις, είπαμε δεν έχω διαβάσει ότι μου 'ρχεται λέω, πάει για Γα ή για Δι αλλά έτσι στον Πα (τούτο) δεν το θυμάμαι. Στο δε παλαιά αναστάσιμα με λίγο εκτενέστερο τρόπο καταλήγει πάντα στον Νη. Αν εσύ έχεις δει κάπου να συμπλέκονται έτσι οι φράσεις, πάσο. Μπορεί. Επίσης αν θεωρούνται διαφορετικές θέσεις που μπορούν να μπουν όπως θέλεις, πάλι μπορεί. Απλά έχω την αίσθηση πως η θέση που χρησιμοποιείς για το "τι το θαύμα", ολοκληρώνεται αλλιώς. Ελπίζω να έγινα κατανοητός και να μην με βάζεις να διαβάζω...
(Θα προτιμούσα κάποιος που τα ξέρει καλύτερα να με διορθώσει εδώ, κι έτσι να μου δώσει την λύση έτοιμη.)

 

[Γιώργος Μ.]

Η κατάληξη στο "τούτο" υπάρχει. Η αρχή "τι το θαύμα" επίσης. Μαζί...
Η θέση που αρχίζει "τι το θαύμα" δεν ολοκληρώνεται απ' ό, τι θυμάμαι, με το τρόπο του "τούτο". Έχω στο μυαλό μου δοξαστικά του Ιακώβου και τα αναστάσιμα του παλαιού στιχηραρίου, και οι θέσεις, τουλάχιστον όσες μου έρχονται στο μυαλό, δεν δένουν έτσι. Στον Ιάκωβο αυτή η θέση, που ξεκινάει από τον Ζω ύφεση, καταλήγει προσωρινά στον Πα, με διαφορετική κατανομή συλλαβών και λίγο διαφορετικά από τον τρόπο που το κάνεις εσύ (στην λέξη θαύμα), και στην συνέχεια συνήθως καταλήγει στον Νη με μια χαρακτηριστική φρασούλα και σε κάνα δυο περιπτώσεις, είπαμε δεν έχω διαβάσει ότι μου 'ρχεται λέω, πάει για Γα ή για Δι αλλά έτσι στον Πα (τούτο) δεν το θυμάμαι.

Το μέλος του Ιακώβου.

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Μάλλον δεν έγινα σαφής. (Δεν είναι η πρώτη φορά). Η κατάληξη στο "τούτο" υπάρχει. Η αρχή "τι το θαύμα" επίσης. Μαζί...
Η θέση που αρχίζει "τι το θαύμα" δεν ολοκληρώνεται απ' ό, τι θυμάμαι, με το τρόπο του "τούτο". Έχω στο μυαλό μου δοξαστικά του Ιακώβου και τα αναστάσιμα του παλαιού στιχηραρίου, και οι θέσεις, τουλάχιστον όσες μου έρχονται στο μυαλό, δεν δένουν έτσι. Στον Ιάκωβο αυτή η θέση, που ξεκινάει από τον Ζω ύφεση, καταλήγει προσωρινά στον Πα, με διαφορετική κατανομή συλλαβών και λίγο διαφορετικά από τον τρόπο που το κάνεις εσύ (στην λέξη θαύμα), και στην συνέχεια συνήθως καταλήγει στον Νη με μια χαρακτηριστική φρασούλα και σε κάνα δυο περιπτώσεις, είπαμε δεν έχω διαβάσει ότι μου 'ρχεται λέω, πάει για Γα ή για Δι αλλά έτσι στον Πα (τούτο) δεν το θυμάμαι. Στο δε παλαιά αναστάσιμα με λίγο εκτενέστερο τρόπο καταλήγει πάντα στον Νη. Αν εσύ έχεις δει κάπου να συμπλέκονται έτσι οι φράσεις, πάσο. Μπορεί. Επίσης αν θεωρούνται διαφορετικές θέσεις που μπορούν να μπουν όπως θέλεις, πάλι μπορεί. Απλά έχω την αίσθηση πως η θέση που χρησιμοποιείς για το "τι το θαύμα", ολοκληρώνεται αλλιώς. Ελπίζω να έγινα κατανοητός και να μην με βάζεις να διαβάζω...
(Θα προτιμούσα κάποιος που τα ξέρει καλύτερα να με διορθώσει εδώ, κι έτσι να μου δώσει την λύση έτοιμη.)

Νομίζω ότι είναι δύο διαφορετικές θέσεις. Η πρώτη τελειώνει σε πρώτη φάση στον πα κ έπειτα είτε συνεχίζει με διαφορετικους τρόπους είτε σταματά εκεί και αρχίζει η επόμενη. Η δεύτερη είναι μια μικρή θέση, μάλλον του ιακώβου, που στέκεται μόνη της. Οι συλλαβές κ οι τόνοι ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα.

 

[xelwnas]

Νομίζω ότι είναι δύο διαφορετικές θέσεις. Η πρώτη τελειώνει σε πρώτη φάση στον πα κ έπειτα είτε συνεχίζει με διαφορετικους τρόπους είτε σταματά εκεί και αρχίζει η επόμενη. Η δεύτερη είναι μια μικρή θέση, μάλλον του ιακώβου, που στέκεται μόνη της. Οι συλλαβές κ οι τόνοι ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα.

Ανεβαζω καποιες θεσεις απο το δοξασταριο του Ιακωβου. Τις ειχα μαζεψει πιο παλια καθως περνουσα διαφορα δοξαστικα. Κυριως την βλεπουμε στον πλ.α και στον πλ.δ αλλα και στον τριτο πιο σπανια (ετσι κι αλλιως ειναι λιγα τα δοξαστικα σε τριτο).