Ἅν καὶ μὴ ψάλτης οὔτε καὶ ἄνθρωπος τῆς ἐκκλησίας αὐτὰ ποὺ γράφετε μὲ ἐνδιαφέρουν, τολμῶ νὰ σᾶς πῶ, ἐξαιρετικά, καί. παίρνω τὸ θᾶρρος νὰ σᾶς πῶ, ὡς θεατρολόγο - σκηνοθέτη. Σᾶς παραθέτω δὲ μόνο κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ σημεῖα. 1) Ὅπως θὰ ξερετε, ὑπῆρχαν θεατρικὲς περίοδοι ὅπου ἀπαγορευόταν καὶ στὸ θέατρο νὰ παίζουν γυναῖκες (2). Ἁπὸ μιὰν ἄποψη, ποὺ δὲν εἶναι ὅμως εὔκολα διατυπώσιμη, οὔτε ἀνευρίσκεται ὡς τέτοια, ἡ ἐκκλησία σὰν σωτηριολογικὸς ὀργανισμός ἀποστρέφεται τὴν μίμηση, διότι ὅπως κάπου γράφετε παραπάνω, ἡ ψυχὴ κομματιάζεται ἀπὸ τὴν μίμηση -ἐσεῖς βέβαια τὸ λέτε ἐνσάρκωση. Αὐτὴ ἡ ἄποψη δὲν λέγεται συχνά. Ὅμως ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη, κάπως πιὸ εὔληπτη, ποὺ ἐξηγεῖ ἴσως ἐπίσης καὶ γιατὶ ἀπουσίαζαν γυναῖκες ἀπὸ κάποια εἴδη θεάτρου. (3).
Στὴν λειτουργία, καὶ γενικὰ στὴν λατρευτικὴ πράξη, ἡ κοινωνία δὲν ἐμφανίζεται ἢ μᾶλλον ἀποφεύγει νὰ ἐμφανίζεται συγκροτημένη ὡς τέτοια. ἡ λατρευτικὴ πράξη εἶναι μιὰ ἐπανασύσταση τῆς κοινωνίας, καὶ ἡ ἐπανασύσταση αὐτὴ ἀφήνεται στὸν ἱερὸ παράγοντα. Γιὰ νὰ πειστῇ ὅμως ὁ ἱερὸς παράγων νὰ ἐπέμβῃ καὶ νὰ "νομοθετήσῃ" πρέπει ἡ ἔκκλησή του νὰ γίνεται εἰλικρινῶς. Κατὰ συνέπειαν ἡ λατρευτικὴ πράξη δὲν μπορεῖ νὰ ἐμπεριέχει τὶς ἱεραρχήσεις τῆς κοινωνίας, καὶ πρώτη ἱεράρχηση εἶναι ἡ οἱκογένεια, ὁ δεσμὸς ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Τὰ φύλα πρέπει νὰ εἶναι χωριστὰ στὴν λατρευτικὴ πράξη γιὰ νὰ μὴν διαμορφώνονται ὑποομάδες ἱσχύος καὶ νὰ εἶναι τὸ παιχνίδι καθαρό, ὄχι "σικέ". Δὲν εἶναι δηλ. τόσο θέμα πατριαρχίας-μητριαρχίας ὅσο τὸ ὅτι ἡ ἔνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι τὸ σύμβολο τῆς κοσμικῆς ζωῆς, τῆς κοινωνίας, καὶ ἡ τελευταία στὴν λατρευτικὴ πράξη, πρέπει ἀκριβῶς νὰ ἐμφανίζεται διαλυμένη. Ἡ "μαγιὰ" ποὺ θὰ τὴν ἐπανενώσῃ πρέπει νὰ ἔρχεται ἀπέξω. Αὑτὴ εἶναι μιὰ προσωπικὴ ὑπόθεση, ἂν δὲν ἐνδιαφέρει τὴν συζήτηση παρακαλῶ προσπεράστε την.