Η συνεπής χριστιανική ζωή και η σοβαρή διακονία του αναλογίου θα έπρεπε να είναι ΠΑΝΤΑ απαραίτητες προϋποθέσεις για οποιονδήποτε ανεβαίνει στο αναλόγιο (ή διακονεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τη λατρεία). Από εκεί και πέρα η καλύτερη μουσικά απόδοση είναι ευχής έργον και επιδιωκώμενος στόχος (όντως, πρέπει να καλλιεργείται η μουσική μας).
Η ψαλτική όμως δεν είναι μια αυτόνομη τέχνη αλλά ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ τέχνη, δηλαδή εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. (Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες λειτουργικές τέχνες, αγιογραφία, ναοδομία κ.τ.λ.)
Άρα,
ως προς το τεχνικό κομμάτι πρέπει πάντα να επιδιώκουμε το καλύτερο μουσικά αποτέλεσμα (σπάνια αυτό είναι το πιο πολύπλοκο ή φωνητικά απαιτητικό).
Ως προς τη σοβαρότητα στη διακονία και τη ζωή θα έπρεπε να είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ.
Όταν κάποτε κατενθουσιασμένος από τον ψάλτη-δάσκαλό μου (όντως σπουδαίο) έλεγα σε φίλο ψάλτη με ενθουσιασμό το τι και πώς ψάλλει κ.τ.λ., αυτός μου απάντησε αφοπλιστικά με ερώτηση: "κοινωνάει ποτέ;". Μου δίδαξε πολλά. Όχι για το πώς πρέπει να κρίνουμε τους άλλους (έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε κανένα τέτοιο δικαίωμα) αλλά για το ότι η ιδιότητά μας ως χριστιανών δεν πρέπει να υποσκελίζεται από την ιδιότητά μας ως ψαλτών-μουσικών.
Άλλοτε, τραγουδήσας τον απόστολο παππούς με ρώτησε στο πέρας της ακολουθίας: "ωραίος ο απόστολος;". Του απάντησα: "πολύ ωραία τα έγραψε ο Απ. Παύλος" και φυσικά δεν του άρεσε η απάντηση. Δεν ήθελα να τον κακοκαρδίσω, αλλά πολύ συχνά παρασυρόμαστε από τα μουσικά και πετάμε στην άκρη τα πιο ουσιαστικά.
Δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία μας από ψαλτάρες για τους οποίους μαζεύονται 80 κασετοφωνάκια να γράφουν, οι οποίοι δεν εξομολογούνται και κοινωνούν ποτέ (αναφέρομαι σε υπαρκτό παράδειγμα που γνωρίζω, που αν πω το όνομά του θα πέσουν να με φαν πολλοί "παραδοσιακοί ψαλτάρες")
Πολλοί μπορούν να πουν πως "όσα δε φτάνει η αλεπού, ...". Γνωρίζω τις δυνατότητές μου, ξέρω ότι δεν έχω και καμιά φωνάρα και πού και πού μου ξεφεύγει και κάνα φάλτσο. Μακάρι να τα κατάφερνα και καλύτερα, αλλά δε ζηλεύω κανέναν καλλιφωνότερο. Δε θεωρώ πως μου λείπει φωνή, διακονώ κατά το "δοθέν μοι τάλαντον" και προσπαθώ να καλύψω τις πολύ ουσιαστικότερες ελλείψεις μου.
Δεν προσπαθώ να πουλήσω πνεύμα, αυτά που λέω αποτελούν ξέσπασμα καημού για την κατάσταση που επικρατεί στην εκκλησία μας.
Συγχωρέστε με
ΥΓ Συγχαρητήρια λοιπόν σε όσους διακονούν ιεροπρεπώς το αναλόγιο, ανεξαρτήτως φωνητικών δυνατοτήτων και μουσικών γνώσεων. Ας τους μοιάσουμε στην αρετή και το ήθος, γιατί από προθυμία για "μουσική πρόοδο" ξεχειλάμε.