Ρε παιδιά, στο δίλημμα που προκύπτει μεταξύ φάλτσου-ευσεβή και επιδειξία-ασεβή ψάλτη, το θέμα είναι ο ορισμός του προτύπου:
βλέπουμε το λειτούργημά μας με σοβαρότητα; Τότε απαγορεύονται τα φάλτσα!! Πάει και τελείωσε! Αν πάτε δηλαδή σε καμιά αλλόδοξη εκκλησία και ακούσετε φάλτσα θα σας κακοφανεί, στην Ελλάδα γιατί να θεωρείται ανεκτό;; Μήπως λοιπόν παραέχουμε θεωρήσει "χύμα" την αποστολή μας; Στο ψαλτήρι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ!! Είτε πεις χερουβικό είτε ένα απλό Κύριε ελέησον, και τα δύο πρέπει να ακουστούν καλά! Άλλο θέμα το αν ο φάλτσος παππούς φυλάει Θερμοπύλες και θα του φιλήσουμε και το χέρι αν βρεθούμε στο ξωκλήσι που ψάλει και άλλο θέμα το αν θα τον κάνουμε φωνητικό μας πρότυπο.
Από την άλλη, ρωτάτε αν είναι καλύτερος από τον επιδειξία; Πολλές φορές τολμώ να πω ότι ναι, είναι! Ακούγονται εν Ελλάδι τόσο κακόγουστες επιδείξεις φωνών που ειλικρινά προτιμώ μια στρωτή φράση με κάποιο φάλτσο παρά το εξαιρετικά κακόγουστο τραγούδι (δεν λέω αμανέ, γιατί ο κανονικός αμανές είναι πολύ καλύτερος!) του κάθε ψάλτη που το παίζει βεντέτα και νομίζει ότι τραγουδάει σε σκυλάδικο! Πολύ σωστό λοιπόν το ερώτημα του κ. Μιχελουδάκη. Επί το λαϊκότερον ο άνθρωπος ρωτάει:
ή ερασιτέχνες θα είμαστε ή σκυλάδες ρε παιδιά;;
Αντώνης Μιχελουδάκης said:
Πρέπει να προσπαθούμε για αυτήν και να μην κάνουμε εκπτώσεις...
Γεια στο στόμα σας! Γι' αυτό το λόγο:
- άλλοι έμειναν στην ιστορία σαν ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΨΑΛΤΕΣ (από τους παλαιούς π.χ. Πρίγγος, Ναυπλιώτης αλλά και τους νεωτέρους μέχρι μεγάλου σημείου, π.χ. Στανίτσας, Θεοδοσόπουλος, Τσαμκιράνης), γιατί αν και είχαν φωνητικές ικανότητες εν τούτοις τις υπέταξαν στο παραδοσιακό ύφος και με βάση αυτό πορεύτηκαν και αναγνωρίστηκαν, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις (τουλάχιστον συστηματικά) και να πουν "δε βαριέσαι μωρέ, ας κάνω και καμιά τρέλα να δείξω ότι έχω φωνή" ενώ
- άλλοι έμειναν (ή θα μείνουν) στην ιστορία σαν ΦΩΝΕΣ (Μαϊδανόγλου, Βάζας, Δασκαλούδης, κλπ.), γιατί τις φωνητικές τους δυνατότητες τις έκαναν σημείο προβολής ενός δικού τους τρόπου του ψάλλειν, ο οποίος είναι μεν καλλιτεχνικά θαυμαστός, έξω όμως από το παραδοσιακό πλαίσιο. Άλλο πράγμα λοιπόν Ψάλτης (έστω και με ΨΙ κεφαλαίο) και άλλο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ Ψάλτης (με μικρό ή μεγάλο ΨΙ).
tsak77 said:
Το μέγα πρόβλημα, είναι ο ορισμός του μέτρου.[...]
Ίσως μόνο η αναφορά σε μορφές όπως ο Ναυπλιώτης ή ο Πρίγγος μας βρίσκουν όλους σύμφωνους, άλλους διότι όντως τις παραδέχονται και άλλους διότι δεν τολμούν να τις αγγίξουν για να μην απομονωθούν από μία κοινώς αποδεκτή άποψη...
Γειά σου και σένα! Όντως με τη μεγάλη ποικιλία στο ύφος που επικρατεί σήμερα, ακόμα και σε άτομα ιδίων φαινομενικά σχολών, η μόνη κοινή συνισταμένη είναι ψάλτες που πέρασαν και άφησαν τις σφραγίδα τους με τέτοιο τρόπο ώστε να τους θαυμάζουμε ΟΛΟΙ, ανεξαιρέτως της σχολής που ανήκουμε. Να' ναι καλά οι άνθρωποι.
Το ερώτημα λοιπόν που ευλόγως προκύπτει είναι:
με το ψαλτικό μας ύφος δείχνουμε ότι τουλάχιστον προσπαθούμε, ότι είμαστε στο δρόμο τον οποίο χάραξαν οι ψάλτες αυτοί, έστω κι αν απέχουμε έτη φωτός; ("είμαστε στο δρόμο" δεν εννοώ με την έννοια της τυφλής μίμησης αλλά της προσαρμογής της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ φωνής στα γενικότερα στοιχεία του παραδοσιακού αυτού ύφους)
Ή είμαστε αλλού γι' αλλού;; Γιατί αν ισχύει το πρώτο, τότε υπάρχει (έστω θεωρητικά) ελπίδα κάποτε να ξεπηδήσει κάποιος ψάλτης που να μας συγκινεί τόσο όσοι οι παλαιοί, με τη δική του πάντα φωνητική ταυτότητα. Αν όμως ισχύει το δεύτερο, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ελπίδα...
