Αν εννοείτε τον μέσο β' (έσω δευτέρου κατά τους παλαιούς) δεν ήταν ο πρώτος ο Χρύσανθος που το διετύπωσε. Έχει διατυπωθεί από πολύ παλαιά. Ο Χρυσάφης στο θεωρητικό του το λέει και το υπονοεί και ο Γαβριήλ Ιερομόναχος. Ο β' προς τα κάτω είχε, από κάποια στιγμή και μετά τουλάχιστον, εφθαρμένα διαστήματα, αυτό είναι γνωστό. Τα προς τα πάνω διαστήματα είναι περισσότερο το θέμα προς συζήτηση, αν είχαν το σημερινό χρώμα ή όχι.
Γράφει ο Χρυσάφης χαρακτηριστικά: Η κατάληξις γουν ταύτης της φθοράς (του β' εννοεί) και η ανάπαυσις εστίν ο μέσος του δευτέρου, ήγουν ο πλάγιος τετάρτου· πλην ου κατέρχεται απλώς εις τον πλαγίου τετάρτου, αλλά δεσμείται υπό της φθοράς και λέγεται έσω δευτέρου· ει γαρ μη εδεσμείτο ο πλ δ' τίς ην χρεία ίνα τεθή δευτέρου φθορά; αλλά διά τούτο τίθεται η φθορά δεσμούσα το μέλος ελκόμενον.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι. Δεν κατέρχεται απλώς στον πλ δ' ο β', ειδάλλως ποιά η χρησιμότητα της φθοράς του β'; Αλλά τί κάνει; Κατέρχεται στον έσω β' με μέλος δεσμευμένο ελκόμενον λόγω της φθοράς.
Επίσης, πάλι γράφει χαρακτηριστικά ο Γαβριήλ Ιερομόναχος για την ποιότητα του μέσου του α' και μετά για τον μέσο β': Και εστίν άλλο της αυτού ιδέας το μέλος και άλλο το του μέσου· ο δεύτερος το αυτό έχει και μέσον και της αυτού ιδέας δηλωτικόν".
Εδώ είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ όλα τα θεωρητικά, αλλά και ο Γαβριήλ, λένε με σαφήνεια ότι οι μέσοι ήχοι έχουν άλλη ιδέα από τους κυρίους, εδώ ο Γαβριήλ λέει ότι στον β΄ (παραδόξως σύμφωνα με τα ισχύοντα για τους άλλους ήχους) έχει ίδια ιδέα ο κύριος και ο μέσος (η όμοια διφωνία).