E
emakris
Guest
Για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις: φαντάζομαι ότι η αναφερόμενη υπακοή στον ιερέα αφορά το ζήτημα του χρόνου και μόνο. Εάν, για παράδειγμα, απαιτήσει ο ιερέας να λέγεται πάντα το "Αγνή Παρθένε" ή το "Ένας είν' ο Κύριος" στη θέση του Κοινωνικού, δεν νομίζω ότι θα υπακούσει κανείς τόσο εύκολα, είτε είναι ο Domesticus είτε άλλος (συνειδητοποιημένος) συνάδελφος. Ή εάν ο ιερέας παρεμβαίνει συνεχώς στην ψαλμωδία, αλλάζοντας μάλιστα τις βάσεις που δίνει ο πρωτοψάλτης, δεν νομίζω ότι οι ψάλτες θα μείνουν απαθείς, όσο καλοί επαγγελματίες και εάν είναι (ή, μάλλον, ακριβώς για αυτό) και όσο καλό μισθό και εάν παίρνουν. Άλλο επαγγελματισμός, άλλο αλλοτρίωση.
Εφόσον, συνεπώς, υπάρχει καλή συνεργασία σε όλα τα θέματα, το πρόβλημα του χρόνου λύνεται εύκολα. Θα συμφωνήσω δε ότι η πρωτοβουλία για τη ροή της ακολουθίας (συντόμευση ή παράταση) ανήκει αποκλειστικά στον λειτουργό. Ο καλός ψάλτης πρέπει να μπορεί να ακολουθεί, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην τέχνη του. Κάθε τι που λέγεται αργά, μπορεί ωραιότατα να ειπωθεί και σύντομα (και αντιστρόφως). Δόξα τω Θεώ, υπάρχει αυτή η ευελιξία στην ψαλτική μας.
Όσον αφορά το θέμα της παράλειψης τροπαρίων ή ολόκληρων τμημάτων της ακολουθίας, είναι δύσκολο να προτείνει κανείς κάποιον ενιαίο τρόπο αντιμετώπισης. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ωστόσο μια μαγική λέξη: Διάκριση.
Εφόσον, συνεπώς, υπάρχει καλή συνεργασία σε όλα τα θέματα, το πρόβλημα του χρόνου λύνεται εύκολα. Θα συμφωνήσω δε ότι η πρωτοβουλία για τη ροή της ακολουθίας (συντόμευση ή παράταση) ανήκει αποκλειστικά στον λειτουργό. Ο καλός ψάλτης πρέπει να μπορεί να ακολουθεί, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην τέχνη του. Κάθε τι που λέγεται αργά, μπορεί ωραιότατα να ειπωθεί και σύντομα (και αντιστρόφως). Δόξα τω Θεώ, υπάρχει αυτή η ευελιξία στην ψαλτική μας.
Όσον αφορά το θέμα της παράλειψης τροπαρίων ή ολόκληρων τμημάτων της ακολουθίας, είναι δύσκολο να προτείνει κανείς κάποιον ενιαίο τρόπο αντιμετώπισης. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ωστόσο μια μαγική λέξη: Διάκριση.