Τὸ ἀπολυτίκιο τῆς Κοιμήσεως δὲν ἔχει τὸ «σήμερον», καθὼς ἡ ἑορτὴ μετετέθη ἀπὸ τὶς 13 Αὐγούστου κατὰ τὸ ἔτος 460[1], περίπου τὴν ἴδια ἐποχὴ μὲ τὰ ἀπολυτίκια τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανείων, ποὺ δὲν τὸ περιλαμβάνουν. Ἐπίσης δὲν ἀναφέρει τὴν σύναξη τῶν ἀποστόλων γιὰ τὴν κηδεία τῆς Θεοτόκου.
Τὰ ἀπολυτίκια τῶν Εἰσοδίων καὶ τῆς Σύλληψης τῆς Θεοτόκου (9 Δεκεμβρίου) ἔχουν τὸ «Σήμερον...», ὡς προσόμοια τοῦ δογματικοῦ ἀπολυτικίου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ὁ ὁποῖος θεσπίστηκε ἐννέα μῆνες πρὸ τῶν Χριστουγέννων, στὶς 25 Μαρτίου, ἕνα αἰῶνα ἀργότερα, κατὰ τὸ ἔτος 560[2].
Τὰ μὴ δογματικὰ ἀπολυτίκια τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς ἁγίας Ζώνης δὲν χρειάζονται τὸ «σήμερον».
[1]Γ. Φίλια Οἱ θεομητορικὲς ἑορτὲς στὴ λατρεία τῆς ἐκκλησίας ἐκδ. Γρηγόρη 2002 σ. 127-128.
[2] Δ. Τσάμη Ἁγιολογία 2006 σ. 71.