Είναι το λιγότερο άτοπο πάντως να υποστηρίζει κανείς ότι οι συνθέσεις του Σακελλαρίδη στέκονται άνετα στη σημερινή λειτουργική πράξη (αλήθεια για... ποια λειτουργική πράξη από όλες μιλάμε;;;; άλλη πονεμένη ιστορία αυτή... Δια "μιαν ετέραν φοράν" ...) Για να ξαναπατήσουμε λοιπόν στη γη και να δούμε την γυμνή αλήθεια, βρισκόμαστε στο 2010 (και κάτι ψιλά), όπου στο ψαλτικό στερέωμα το σπουδαίο κατά τα άλλα μουσικό έργο του Σακελλαρίδη περιορίζεται σε μερικούς, ευάριθμους ναούς, ή σε μερικές περιοδεύουσες χορωδίες που ψάλλουν από ναού εις ναόν, απέχουσες πολύ από το εκκλησιαστικό φρόνημα τόσο κατά το άδειν (διότι ψάλλειν, δεν το λες....

) όσο και κατά την γενικότερη παρουσία τους, κατά την οποία αφού αυτο-προσκληθούν για μυρίων μέσων, και προσδώσουν μια αίσθηση κινηματοθεάτρου στο ναό, φέρνοντας ακόμα και θιασώτες από αλλού, μετά αναγκάζουν και τον οικείο ιερέα (συχνά δια σημειώματος) να... προσφωνήσει τη χορωδία (λες και δεν μπορούσε να το σκεφτεί ο ίδιος!) και φυσικά να... ανακοινώσει την επόμενη.... εμφάνιση (!?!?!??!) της χορωδίας σε μια άλλη ενορία...

Η συντριπτική πλειοψηφία των ναών ανά την Ελλάδα (και όχι μόνο) ΔΕΝ έχουν τον Σακελλαρίδη στο ρεπερτόριο των ψαλτών ή των χορωδιών τους, είτε το θέλουμε είτε όχι! Τώρα πώς ακριβώς οι συνθέσεις του Σακελλαρίδη στέκονται άνετα και επάξια στην τρέχουσα λειτουργική πράξη της εποχής μας, αυτό το αφήνω στην κρίση όσων μας διαβάζουν, πολύ περισσότερο, και με σεβασμό,στους έχοντες ιεροψαλτική θητεία ακόμα και διπλάσια της ηλικίας μου...
Η ζώσα ψαλτική παράδοση (αλλά και η κρατούσα λειτουργική πράξη) είτε το θέλουμε, είτε όχι "απήμεσε τρόμω" σχεδόν αμέσως, και ανεπιστρεπτί (παρά τις περί ανανήψεως ελπίδες) το μουσικό έργο του Σακελλαρίδη για προφανείς λίγους. Μπορεί βέβαια για όλα αυτά να έφταιξε η πολυδιαφημισμένη από τον ίδιο τον Σακελλαρίδη αμάθεια των άλλων γύρω του...

