Σε αυτήν την πρόσφατη ηχογράφηση ο Παναγιώτης Νεοχωρίτης ψάλλει το «Πατριαρχικόν» Άξιον εστί, αν μη τι άλλο, εγγύτατα του ζητούμενου ύφους.
Μερικά στοιχεία: Οι συλλαβές εκφέρονται με
τονισμό(ακόμα και οι (περισσότερες) καταληκτικές). Υπάρχουν
παρεστιγμένα και μια τάση, εν γένει, προς ασυμμετρίες. Οι αναλύσεις είναι περιορισμένες στο
απολύτως αναγκαίο (και
καμία δεν ακολουθεί προσωπική έμπνευση της στιγμής. Τα φωνήεντα έχουν
μέση έως κλειστή τοποθέτηση (εξαίρεση, το καταληκτικό
ε στον άνω Πα -ίσως και όλη η κατάληξη).
Αυτό που εγώ ακούω εδώ είναι
ένα ψάλσιμο που προσπαθεί να προσαρμόσει (ή και να τιθασεύσει) την ιδιαιτερότητα της φωνής συμφώνως προς τις αρχές ύφους και, κυρίως, ήθους του πατριαρχικού ναού. Επίσης, συγκριτικά με ό,τι ήξερα από την προ πατριαρχείου «εκφραστική» του περίοδο, βλέπω μια στάση μαθητείας ή (αναλόγως πώς θα το δει, κανείς) υπακοής.
Αν αυτή η σταδιακή αλλαγή είναι αποτέλεσμα εξέλιξης, τότε βλέπω πολλή απαισιόδοξη την άποψη ότι δεν θα γίνει η επιθυμητή προσέγγιση στο τέλος.
(Πολύ περισσότερο απαισιόδοξη (και ατεκμηρίωτη) βλέπω την άποψη ότι είναι βούληση δική του και άλλων να μη γίνει αυτή η προσέγγιση).
Εν πάση περιπτώσει, εύχομαι ο Θεός, ο χορηγός των χαρισμάτων και των ευλογιών, να τον φωτίζει προς το θέλημά Του.