Θα διαφωνήσω εν μέρει με τον προλαλήσαντα.
Την ιεροπρεπέστερη στάση που είδα ζωντανά την είχε ο Άρχων Πρωτοψάλτης της ΜΧΕ κ. Λεωνίδας Αστέρης. Τύχη αγαθή με εφερε στο αναλόγιό του όταν έψαλε το 2009 στη Βέροια, στην Πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Αυτός ο άνθρωπος δεν κάθισε δευτερόλεπτο στο στασίδι του, ούτε και την ώρα του κηρύγματος. Μάλιστα, τη στιγμή που αναφέρθηκε σε αυτόν ο ιεροκήρυκας, κατέβηκε από το στασίδι του και έκανε σχήμα, εις ένδειξιν ευχαριστίας.
Βέβαια, για τη στάση του αυτή ήμουν προετοιμασμένος, καθώς ψάλλοντας για χρόνια απέναντι στον τότε Άρχοντα Α' Δομέστικο της ΜΧΕ κ. Μιλτιάδη Παππά δεν καθόμουν σχεδόν καθόλου, ενίοτε μόνο στις ώρες του Αποστολικού αναγνώσματος και του κηρύγματος. Ούτε κι εκείνος καθόταν φυσικά. Εκτός αυτού, τηρούσαμε με ιδιαίτερο ζήλο και τα σημεία καθόδου από το ιεροψαλτικό στασίδι. Δε νοείται να ψάλλεται Εξάψαλμος, Τιμιωτέρα, Δοξολογία, Ευαγγέλιο, Σε υμνούμεν - Άξιον εστίν ή να εισοδεύουν οι ιερείς ή να είναι εν σώματι ο Χριστός στην Ωραία Πύλη την ώρα της Θείας Κοινωνίας και εμείς να καθόμαστε ή να στεκόμαστε πάνω στο στασίδι μας. Είναι κινήσεις που τονίζουν την ιερότητα της στιγμής και στο εκκλησίασμα που μας βλέπει. Το πού κατεβαίνουμε είναι άγραφο τυπικό, καταγεγραμμένο όμως, αν θυμάμαι καλά, σε μια εγκύκλιο της Μεγάλης Αρχιδιακονίας του Πατριαρχείου. Όποιος θυμάται πού είναι, ας παραπέμψει.
Σχετικά πάλι με τους παράγοντες που έθιξε ο προλαλήσας, παραπέμπω στη συνέντευξη του αειμνήστου Άρχοντος Μουσικοδιδασκάλου της ΜΧΕ Αβραάμ Ευθυμιάδη στον π. Γεώργιο Σταθόπουλο που μετέδωσε στην εκπομπή του ο Λυκούργος Αγγελόπουλος, από την οποία έκοψα το σχετικό τμήμα και θα το βρείτε συνημμένο. Εκεί γνωρίζουμε έναν Πρίγγο να ψάλλει στο «Θεός Κύριος» σαν ο Ναός να είναι γεμάτος, και σε απορία του Ευθυμιάδη επ' αυτού να απαντάει ότι η Εκκλησία είναι γεμάτη με του Αγίους και ότι μας ακούει ο Θεός. Συνεπώς, και η σοβαρότητα της στάσεώς μας, πρέπει να είναι η ίδια σε κάθε περίπτωση. Βέβαια, ως άνθρωποι, αν νιώθουμε έντονα κουρασμένοι, μπορεί να ξεκλέψουμε κάποια στιγμή και να καθίσουμε, αλλά αυτό με πολλή φειδώ σε κάθε Ακολουθία. (Ε, αν έχουμε πιο επίσημη Ακολουθία, με δεσπότη ή τηλεόραση, ας ζοριστούμε λίγο παραπάνω).
Σχετικά με τις κινήσεις, είναι πολύ σοβαρότερο και ιεροπρεπέστερο το να καθόμαστε ανέκφραστοι. Αν, όμως, αυτό στερεί και από το ψάλσιμο την εκφραστικότητά του, πιστεύω πως πολύ περιορισμένες διακριτικές κινήσεις δεν είναι κάτι το κακό. Επίσης, αν πρέπει να συντονίσεις χορό (στο αναλόγιο πάντα), δε χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνουν τα χέρια. Οι καρποί νομίζω πως αρκούν στο να γίνουν ορατοί από τα άτομα του χορού. Τα υπόλοιπα δείχνουν άνθρωπο που ξεχνάει πού βρίσκεται. Ακόμη, επ' αυτού μου έλεγε ο κ. Δεβρελής μια ιστορία με έναν Αθηναίο, δε θυμάμαι ποιον, που ήρθε στο αναλόγιό του και άρχισε την ώρα που έψαλλε να ζωγραφίζει το ρυθμό όπως τον μαθαίνουμε στην α' τάξη. Μου είπε (στο περίπου): «Εγώ ευτυχώς αντέγραψα σ' αυτό τον Παναγιωτίδη. Είχα πάντα τα χέρια κολλημένα στα μπράτσα του στασιδίου και από εκεί έπαιρνα δύναμη για να ψάλλω, ενώ με το πόδι χτυπούσα διακριτικά το ρυθμό». Όντως, το πόδι δεν το καταλαβαίνει κανείς, εκτός κι αν μιλάμε για δυνατά χτυπήματα.
